Και καταφέρνεις να είσαι φωτιά μου, μα και δροσιά μου…
Για χρόνια η δροσιά ήταν η παρέα μου, σε κάθε μου στιγμή με ακολουθούσε και κρατούσε την φωτιά που σαν μια σπίθα είχα μέσα. Σαν ζώδιο της φωτιάς κράταγα την φλόγα μέσα μου, γιατί η δροσιά είχε βρει καταφύγιο στο μεγαλύτερο μέρος του κορμιού μου. Αλλά μια μέρα του Αυγούστου, με ένα φεγγάρι πάνω από το κεφάλι μας, ένας αέρας δροσιάς φύσηξε, ένας ζυγός σαν σίφουνας ήρθε και στάθηκε απέναντί μου. Φύσηξε και η φλόγα μέσα μου άναψε τόσο ξαφνικά, όπως ξαφνικά πάγωσε μια μέρα του Απρίλη που ο θάνατος έριξε νερό και την έσβησε. Μα η φλόγα έμεινε στο βάθος της ψυχής σαν άσβεστη σπίθα να καίει περιμένοντας τον άνεμο να την αναζωπυρώσει.
Τι πιο όμορφο να είσαι η φλόγα και η δροσιά κάποιου, να ξέρεις πότε να δημιουργείς μια λαίλαπα και να ξέρεις να την δροσίζεις την κατάλληλη στιγμή, πριν όλα γίνουν στάχτη.
Όταν η δροσιά με την μορφή του αέρα συνάντησε την σπίθα της ψυχής μου, το μόνο που δεν μπορούσε να σταματήσει, ήταν το ολοκαύτωμα του κορμιού μου. Ένας αέρας σήκωσε ό,τι είχα ξεχάσει στην ζωή μου, έναν πύρινο έρωτα που νόμιζα ότι έκαψα και σκόρπισα τις στάχτες του στο ποτάμι, σε ένα ποτάμι που πήρε ό,τι πιο σημαντικό είχα.
Αέρας και φωτιά, ένας συνδυασμός που δημιουργεί έρωτες δυνατούς που αντέχουν σε κάθε αντίξοη συνθήκη.
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου