Δεισιδαιμονίες μαύρων γατών στη Βρετάνη
Η ανθρωπότητα έχει μια μακρά και ασυνεπή ιστορία με την ταπεινή γάτα. λατρευόταν ως θεός στην αρχαία Αίγυπτο, αλλά καταγγέλθηκε ως υπηρέτης του Διαβόλου από την Εκκλησία τον 13ο αιώνα . η εμφάνισή του, σημάδι καλής τύχης σε ορισμένους πολιτισμούς και κακός οιωνός σε άλλους.
Είναι ίσως ένας σκοτεινός παπικός ταύρος που εκδόθηκε το 1232, καταδικάζοντας τη λατρεία του διαβόλου στο Stedingerland, που βοήθησε να εδραιωθεί στη λαϊκή φαντασία ένας συσχετισμός μεταξύ της μαύρης γάτας και της αποκρυφιστικής δύναμης. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, στην Ευρώπη, οι μαύρες γάτες πίστευαν συχνά ότι χρησίμευαν ως οικεία μάγισσα - μια δαιμονική απάτη που μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε μορφή ζώου που λειτουργούσε ως στενός συνοδός μιας μάγισσας, αφού της είχε δοθεί από τον Διάβολο ή της είχε χαριστεί από άλλον μάγισσα. Οι μάγισσες πιστεύεται επίσης ότι ήταν σε θέση να ερμηνεύσουν τα κλάματα μιας γάτας.
Εκείνη την εποχή, πίστευαν επίσης ότι οι μάγισσες μπορούσαν να μετατραπούν σε μαύρες γάτες για να ξεφύγουν από τον κίνδυνο, αλλά οι μάγισσες μπορούσαν να μετατραπούν σε γάτα μόνο οκτώ φορές πριν παραμείνουν για πάντα σε μορφή αιλουροειδούς. Είτε αυτή είναι η πηγή του δημοφιλούς ρητού ότι οι γάτες έχουν εννέα ζωές ή η προέλευσή του είναι κάτι πιο πεζό όσον αφορά την απίστευτη ικανότητα του ζώου να επιβιώνει από μεγάλες πτώσεις. δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά το εννέα ήταν εδώ και καιρό ένας τελετουργικά συμβολικός αριθμός.
Η μαύρη γάτα ως σύμβολο ενός νυχτερινού, σεληνιακού θηρίου που σχετίζεται με το κακό και τον θάνατο, απαντάται σε πολλούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο και στη Βρετάνη λέγεται ότι είναι μια από τις πολλές μορφές του Διαβόλου. Μερικές φορές μπορεί κανείς να συναντήσει τον Διάβολο με αυτή τη μορφή σε ένα σταυροδρόμι, αλλά για να απολαύσει ένα δείγμα του πλούτου του Διαβόλου, ήταν απαραίτητο να του πουλήσεις την ψυχή σου, υπογράφοντας το συμβόλαιο με λίγο αίμα που είχε πάρει από τον δείκτη του αριστερού σου χεριού. Σύμφωνα με τους όρους αυτού του συμφώνου, μετά θάνατον θα ανήκετε στη μαύρη γάτα. ένα πλάσμα ευρέως γνωστό εδώ ως Paolig , ένα βρετονικό ψευδώνυμο για τον Διάβολο που μεταφράζεται σε μικρό Παύλο.
Ορισμένες ιστορίες της Βρετάνης επεκτείνονται σε αυτό το θέμα και μιλούν για τη μαύρη γάτα ως ar c'hazh arc'hant (γάτα με χρήματα) που δόθηκε σε μια μάγισσα ως δώρο από τον Διάβολο σε αντάλλαγμα για την ψυχή της. Για να εξασφαλίσετε μια τέτοια γάτα, λέγεται ότι ήταν απαραίτητο να επισκεφτείτε ένα σταυροδρόμι τα μεσάνυχτα και να επικαλεστείτε εκεί τον Διάβολο. Οι ικεσίες της μάγισσας θα ανταμείβονταν με την εμφάνιση μιας μεγάλης μαύρης γάτας που θα συνοδευόταν από μια άλλη μικρότερη γάτα που θα έδινε στη μάγισσα μαζί με ένα πορτοφόλι που περιείχε μερικά χρυσά νομίσματα. Αν φροντιζόταν καλά, η γάτα θα άρχιζε να περιπλανιέται τη νύχτα. επιστρέφοντας κάθε πρωί με ένα δώρο χρυσά νομίσματα για τη μάγισσα της, αλλά με τη λήξη της περιόδου του συμβολαίου, η γάτα παίρνει αμέσως την ψυχή της μάγισσας στον Διάβολο.
Ωστόσο, ένας ειπώθηκε ότι είχε οκτώ στις εννέα ευκαιρίες να ξεφύγει από τα νύχια του. πιθανότητες που ίσως εξηγούν γιατί πολλοί άνθρωποι θεωρήθηκαν ότι μπήκαν στον πειρασμό να πουλήσουν τις αιώνιες ψυχές τους για πρόσκαιρα πλούτη. Όλα τα συμβόλαια, που ανατέθηκαν από τη μαύρη γάτα, έπρεπε να καταγραφούν με χρονολογική σειρά στο βιβλίο του, αλλά είχε αδιαμφισβήτητο δικαίωμα μόνο σε κάθε ένατη καταχώριση. Δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να μάθει την κατάταξή του στο βιβλίο λογαριασμών του Διαβόλου και γι' αυτό ήταν πάντα απαραίτητο να φροντίζεις να αποφεύγεις τα νύχια του καθώς πλησίαζε η ώρα του θανάτου σου.
Ένα βρετονικό παραμύθι αφηγείται την ιστορία μιας υφάντριας από τον Κουίντιν, η οποία, ως έφηβη, πούλησε την ψυχή της στον Διάβολο με αντάλλαγμα ένα σεντούκι γεμάτο καινούργια ρούχα φτιαγμένο από τα καλύτερα λινά. Όταν πέθανε πολλά χρόνια αργότερα, οι παλαίμαχοι στην κηδεία της ντράπηκαν που δεν μπορούσαν να σηκώσουν το μικρό της φέρετρο από το τραπέζι. Αυτοί οι άνδρες ήταν μυλωνάδες. υγιείς και δυνατοί, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν πώς θα μπορούσαν να κουβαλήσουν ένα τέτοιο βάρος στην εκκλησία. Φανταζόμενοι ότι τους έπαιζε κάποιο κόλπο, άνοιξαν το φέρετρο και τρόμαξαν καθώς μια μεγάλη μαύρη γάτα πήδηξε έξω και έφυγε τρέχοντας από την ανοιχτή πόρτα.
Μια άλλη ιστορία σχετικά με τη σύλληψη μιας «γάτας του χρήματος» λέει ότι ένα άτομο που ήθελε να αποκτήσει ένα τέτοιο θηρίο θα έπρεπε να μείνει αρκετές νύχτες σε μια διασταύρωση πέντε δρόμων με μόνο μια νεκρή κότα σε ένα σάκο για παρέα. Η υπομονή κάποιου θα ανταμείβονταν με την εμφάνιση της γάτας που θα δελεάζατε προς το μέρος σας με τη νεκρή κότα. Μόλις αιχμαλωτιστεί, η γάτα έπρεπε να τοποθετηθεί στο σάκο που έπρεπε να δεθεί καλά με λευκό σπάγκο. Τότε ήταν απαραίτητο να ταξιδέψετε αμέσως και χωρίς παρέκκλιση σε αυτό που θα γινόταν το νέο σπίτι της γάτας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να κοιτάξετε πίσω σας, ανεξάρτητα από τους θορύβους που ακούσατε να σας ακολουθήσουν. Μόνο μια φορά στο σπίτι μπορούσε η γάτα να αφεθεί έξω από την τσάντα και να μεταφερθεί σε ένα σεντούκι όπου θα την κρατούσαν μέχρι να εξημερωθεί. Όταν είναι πλήρως εξημερωμένο και άνετο, η γάτα θα ανταμείψει τον ιδιοκτήτη της με ένα δώρο χρυσό. νέα νομίσματα εμφανίζονται στο στήθος κάθε πρωί.
Αυτές οι μαύρες γάτες λέγεται ότι είναι τρομερά πιστές στον προσωρινό τους φύλακα, αλλά μόνο εάν τις αντιμετώπιζαν ως κύριο του σπιτιού και τις ταΐζαν με τις πρώτες μπουκιές φαγητού στα γεύματα και τις τροφοδοτούσαν με γάλα από το στήθος. Ωστόσο, μια παράδοση υποστηρίζει ότι αυτή η γάτα δεν υπηρετεί έναν αλλά εννέα κυρίους και παίρνει μόνο την ψυχή του τελευταίου από αυτούς. Για εκείνους τους ιδιοκτήτες που ήθελαν να απαρνηθούν τη συμφωνία τους με τον Διάβολο, ήταν ζωτικής σημασίας να μεταβιβαστεί η γάτα σε κάποιον άλλο πριν από το θάνατό τους. Λέγεται ότι κάποτε υπήρχε μια αγορά, που γινόταν κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα στο Gourin της κεντρικής Βρετάνης, η οποία ιδρύθηκε αποκλειστικά για το εμπόριο μαύρων γατών. Αλίμονο, αυτή η αγορά έγινε τελικά θύμα της δικής της δημοτικότητας. κατακλύζεται από πλήθη ανθρώπων από όλη τη Βρετάνη και μακρύτερα,
Τα βρετονικά παραμύθια συχνά θέλουν να απεικονίζουν μια ισορροπία και οι ιστορίες που αφορούν τη μαύρη γάτα δεν αποτελούν εξαίρεση, γιατί το ζώο δεν φέρνει μόνο πλούτο αλλά και κακοτυχία. Υπάρχουν πολλές εκδοχές τέτοιων παραμυθιών που συνήθως ακολουθούν ένα μοτίβο παρόμοιο με αυτό:
Μόλις βγάζει τα προς το ζην από το πενιχρό αγροτεμάχιο του, ένας φτωχός αλλά αξιοπρεπής άντρας καταλήγει απρόθυμα στο συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα ταΐσει την ολοένα αυξανόμενη οικογένειά του είναι να πουλήσει την αθάνατη ψυχή του. Ένα βράδυ, πηγαίνει σε ένα έρημο σημείο όπου διασταυρώνονται πέντε δρόμοι και εκεί κάνει τη συμφωνία του με τον Διάβολο. Σε αντάλλαγμα, εξασφαλίζει μια μαύρη γάτα την οποία παίρνει στο σπίτι, δίνοντάς της μια τιμητική θέση κοντά στην εστία. Η οικογένεια συμπεριφέρεται καλά στη γάτα και φροντίζει πάντα να πάρει την πρώτη γεύση από το ποτό της και να θηλάσει πριν από το μωρό της. Τακτοποιημένη και ικανοποιημένη, η γάτα πολύ σύντομα αρχίζει να εξαφανίζεται τη νύχτα, επιστρέφοντας κάθε πρωί με ένα πορτοφόλι γεμάτο χρυσά νομίσματα. Δεν περνάει πολύς καιρός που η πάλαι ποτέ φτωχή οικογένεια γίνει πιο πλούσια από όσο φανταζόταν ποτέ.
Ωστόσο, το παζάρι του Διαβόλου διαρκεί μόνο ένα χρόνο και με την προθεσμία να πλησιάζει, ο πλούσιος πλέον αγρότης στρέφει το μυαλό του για να τακτοποιήσει τον λογαριασμό του και να παραδώσει την ψυχή του. Ξαφνικά, το παζάρι δεν φαίνεται τόσο ελκυστικό όσο πριν από ένα χρόνο και ο άντρας αναζητά με αγωνία μια λύση για την κατάστασή του. Προσπάθησε να πουλήσει τη γάτα του, αλλά κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να την πάρει και η αγορά στο Gourin δεν είχε στηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Φαινομενικά, η μόνη του ελπίδα ήταν ο πρύτανης της ενορίας που, προς μεγάλη του ανακούφιση, συμφώνησε να απαλλάξει το νοικοκυριό από τη γάτα με αντάλλαγμα ένα μέρος του χρυσού του Διαβόλου.
Αργά το επόμενο βράδυ, συνοδευόμενος από άλλους δύο ιερείς της ενορίας, έφτασε ο πρύτανης για να τελέσει τον εξορκισμό. Η γάτα δεν περίμενε να επιστρέψει στο σπίτι λίγο πριν ξημερώσει και έτσι οι ιερείς ετοιμάστηκαν, προσευχόμενοι ένθερμα καθώς φόρεσαν τα πλεονεκτήματα και τα κλοπιμαία τους. Η γάτα πρέπει να επέστρεψε κάποια στιγμή γύρω στις τέσσερις, γιατί λίγο μετά από εκείνη την ώρα, το σπίτι έτρεμε από τον θόρυβο των σκληρών κραυγών, τις τρομερές κραυγές και τις φρικτές βλασφημίες. Ξαφνικά, μια τρομακτική βροντή συγκλόνισε το σπίτι και μια απόκοσμη σιωπή κατέβηκε στο αγρόκτημα.
Οι ιερείς, των οποίων τα πρόσωπα και τα άμφια ήταν τώρα μαύρα σαν αιθάλη, τα είχαν καταφέρει. ο Διάβολος είχε εξαπατηθεί και η μαύρη γάτα είχε φύγει. Κάλεσαν την ερωμένη του σπιτιού να τους ετοιμάσει ένα πλούσιο μεσημεριανό γεύμα και διηγήθηκαν λίγο πώς κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν τη γάτα και τον άγριο αγώνα που είχε ακολουθήσει. Είπαν πώς είχαν νικήσει τον Διάβολο και ότι καθώς επέστρεφε στην Κόλαση, με την οργή του, έσπασε τον άνεμο με τέτοια αγριότητα που οι ιερείς χτυπήθηκαν στο έδαφος. Ο πρύτανης εξήγησε ότι αυτό το θειώδες μίασμα ήταν που είχε μαυρίσει τα ρούχα τους και βρωμούσε τον αέρα.
Δυστυχώς, η ιστορία δεν τελειώνει εκεί, καθώς αναφέρεται ότι ο δηλητηριασμένος αέρας εξαπλώθηκε σε όλη τη γη, μολύνοντας τις πατάτες και προκαλώντας τους ωίδιο. Αρνήθηκε τη συμφωνία του, ο Διάβολος πήρε την εκδίκησή του για τη γεωργική γη. τα φύλλα της πατάτας ήταν μαύρα σαν κάρβουνο, επομένως, θα μπορούσαν να προέρχονται μόνο από τις φωτιές της Κόλασης. Ομοίως, η δυσοσμία της άρρωστης καλλιέργειας δεν θα μπορούσε παρά να είναι η μυρωδιά ενός ψησίματος από την Κόλαση. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται συνήθως το 1845-6, τα χρόνια μιας θανατηφόρας μάστιγας πατάτας στη Βρετάνη.
Υπήρχαν διάφοροι τρόποι για να ξεγελάσεις τον Διάβολο και να βγεις αλώβητος με λίγο από τον πλούτο του. Σε ένα παράδειγμα, ήταν απαραίτητο να πάμε ένα πιρούνι, μια εντελώς λευκή φτερωτή κότα και λίγο χρυσό γρασίδι σε ένα σημείο όπου διασταυρώνονται δύο δρόμοι. Όταν η μαύρη γάτα εμφανίζεται τα μεσάνυχτα, είναι σημαντικό να απελευθερώσετε αμέσως την κότα έτσι ώστε η γάτα να την κυνηγήσει. Η κότα ενώ τρέχει θα ουρλιάξει ότι η γάτα έχει καλύτερα πράγματα να κάνει από το να την κυνηγήσει. Το χρυσό γρασίδι θα σας επιτρέψει να καταλάβετε τις γλώσσες των θηρίων, έτσι ώστε όταν η γάτα απαντήσει να πει ότι μπορεί να σταματήσει να παρακολουθεί τον θησαυρό που είναι θαμμένος σε ένα τέτοιο μέρος για λίγα λεπτά, αρκετός χρόνος για να πιάσει ένα κοτόπουλο , θα μάθετε πού είναι κρυμμένος ο θησαυρός και χρειάζεται μόνο να τον ξεθάψετε γρήγορα με το πιρούνι σας. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τα ζώα ακολούθησαν υποχρεωτικά το αναμενόμενο σενάριο,
Μερικές φορές, η λαογραφία μας προσφέρει αντιφατικές συμβουλές γιατί κάποτε ειπώθηκε ότι όσοι είχαν μια μαύρη γάτα δεν πρέπει να της επιτρέψουν να φύγει από το σπίτι, αλλιώς θα παρευρίσκονταν σε ένα Σάββατο μαγισσών και δεν θα έφερναν πλέον χρυσό στο σπίτι. Αν και οι περισσότερες βρετονικές λαϊκές ιστορίες φαίνεται να δείχνουν ότι οι κλειστές πόρτες δεν θα περιέχουν γάτα, καθώς συχνά λέγεται ότι είναι η μορφή που προτιμούν περισσότερο οι νεράιδες και οι μάγισσες. δύο διαβόητα νυχτερινές αντικοινωνικές ομάδες θεωρούσαν ότι μπορούσαν να πάρουν τη μορφή σχεδόν κάθε ζώου και να ταξιδέψουν κατά βούληση.
Κάποτε πίστευαν ότι, ορισμένες νύχτες, οι μάγισσες ήθελαν να συγκεντρώνονται κρυφά στα αρχαία ντολμέν και τους κύκλους από όρθιες πέτρες που πιπερώνουν το τοπίο της Βρετάνης. Αν κάποιος τύχαινε να σκοντάψει στον κύκλο του ή να πιαστεί να κατασκοπεύει αυτές τις νυχτερινές συναντήσεις, σπάνια ζούσε πολύ. Άλλοι, τρομοκρατημένοι από το θέαμα που έδειχναν τα αστραφτερά μάτια αυτών των μαγισσών με τις γάτες, έφυγαν τρομαγμένοι και διαπίστωσαν ότι τα μαλλιά των κεφαλιών τους είχαν γίνει άσπρα σαν χιόνι από τον τρόμο. Πολύ αργότερα, θα κάθονταν δίπλα στο τζάκι και δεν έτρεμαν φανερά για το τίποτα και όταν τους ρωτούσαν για τους πολύ εμφανείς φόβους τους θα στέναζαν μόνο θλιβερά.
Μια δημοφιλής ιστορία διηγήθηκε για τον Yann Foucault, ο οποίος ένα βράδυ με φεγγαρόφωτο, επέστρεφε από μια επιτυχημένη μέρα στην έκθεση στο Rostrenen όπου γιόρταζε την πώληση της σοδειάς του λίγο πολύ έντονα στις πολλές ταβέρνες της πόλης. Ο δροσερός νυχτερινός αέρας ήταν τόσο αναζωογονητικός όσο το αρνάκι που είχε πιει και περπάτησε χαρούμενα με ρυθμό κατά μήκος του δρόμου που διέσχιζε τον ψηλό βάλτο προς το σπίτι. Το φεγγάρι αναδύθηκε πίσω από ένα πυκνό σύννεφο ακριβώς τη στιγμή που ο Γιαν στρογγύλεψε μια στροφή φωτίζοντας ένα θέαμα που του πέταξε αμέσως το τραγούδι από το λαιμό και έκανε το αίμα να παγώσει δυνατά στις φλέβες του.
Μπροστά του, σε έναν κύκλο γύρω από έναν παλιό σταυρό στην άκρη του δρόμου, λαξευμένο από ένα τετράγωνο κρύου γρανίτη, υπήρχαν τουλάχιστον δύο ντουζίνες γάτες, όλες τεράστιου μεγέθους και όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων. Ο Γιαν άρχισε να τρέμει σαν να τον έπιασε ένας τρομερός πυρετός, γιατί οι γάτες έκλαιγαν, έσκυβαν την πλάτη τους ψηλά και κουνούσαν τις ουρές τους. Ο καημένος ήταν παγωμένος από τον φόβο, γοητευμένος από το θέαμα των τριχών των γατών που τρίβονταν στην πλάτη τους σαν να τους τραβάει προς τα πάνω το ίδιο το φεγγάρι και τα μάτια τους, σαν αναμμένα κάρβουνα, να σπέρνουν φωτιά όλη τη νύχτα. Το φρικτό caterwauling ανέβηκε σε κρεσέντο καθώς οι γάτες ξεπήδησαν προς το μέρος του και ήταν σε αυτό το σημείο που ο Yann παραδόθηκε για να χαθεί.
Περιμένοντας να τον κομματιάσουν, έκλεισε σφιχτά τα μάτια του και άρχισε να απαγγέλλει μια προσευχή, αλλά αντί να νιώσει νύχια να του ξύνουν τη σάρκα, ένιωσε ένα ζώο να τον σπρώχνει στα πόδια. Ο Γιαν άνοιξε τα μάτια του και αναγνώρισε αμέσως τη δική του γάτα, που τώρα γουργουρίζει δυνατά, χαϊδεύοντας του το πόδι με την ουρά της και λιποθυμούσε από πάνω του με ξεκάθαρη στοργή. Έμεινε άναυδος καθώς το ζώο σήκωσε το βλέμμα του προς το μέρος του, λέγοντας: «Πέρασε αφέντη μου, Γιαν Φουκώ». Ένας υπέροχος ασημένιος γάτος, τον οποίο ο Γιαν υποτίθεται ότι ήταν ο αρχηγός, έγνεψε καταφατικά και μίλησε επίσης στη γλώσσα των αντρών για να πει: «Είναι καλά, συνέχισε τον δρόμο σου, Γιαν Φουκώ».
Η παράδοση των νεράιδων στη Βρετάνη μερικές φορές συνδέει απευθείας γάτες και νεράιδες, όπως στον θρύλο των νεράιδων της Σμαραγδένιας Ακτής. Σε εκείνο το παραμύθι, οι νεράιδες καταφέρνουν να προσελκύσουν μια ομάδα ψαράδων για να τους συμμετάσχουν στους νυχτερινούς χορούς τους κάτω από το φως της πανσελήνου. Έχοντας φύγει πρόθυμα, οι άντρες σύντομα μαγεύτηκαν και μεταμορφώθηκαν σε έξι μαύρες γάτες και έξι λευκές γάτες. Η μόνη τους ελπίδα να ανακτήσουν την ανθρώπινη μορφή ήταν να πλέξουν ένα χρυσό μανδύα και ασημένιο ρόμπα για τις νεράιδες χρησιμοποιώντας μόνο την άμμο της ακτής. Μόλις ολοκληρώθηκε το έργο τους, οι άνδρες ξαναπήραν την ανθρώπινη μορφή τους, αλλά δεν ξέρουμε πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε.
Όπως ο λαός των νεραϊδών, η μαύρη γάτα είναι συχνά αντιπροσωπευτική των νυχτερινών εισβολών και της κρυφής κίνησης, και οι δύο ιδιότητες ευθυγραμμίζονται στενά με τις μάγισσες που θεωρούνταν ότι έπαιρναν τη μορφή αιλουροειδούς για να έχουν καλύτερη πρόσβαση στον κρυμμένο κόσμο της μαγείας. Μερικές βρετονικές παραδόσεις υποστήριζαν ότι οι ίδιες οι μαύρες γάτες ήταν μάγισσες αλλά μόνο όταν δεν τους είχαν κόψει το τέλος της ουράς τους.
Οι μαύρες γάτες αποδίδονταν μερικές φορές υπερφυσικές δυνάμεις ανεξάρτητα από τη σχέση τους με τη μαγεία. Για παράδειγμα, θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να εμποδίσουν το ψωμί να φουσκώσει αν έμπαιναν σε ένα αρτοποιείο και θα μπορούσαν να χαλάσουν τα αλιεύματα αν διέσχιζαν το μονοπάτι των ψαράδων. Άλλες δεισιδαιμονίες αφθονούσαν, όπως καμία γάτα που είχε αγοραστεί δεν θα έπιανε ποτέ ποντίκια, και ότι οι κόρες των ματιών μιας γάτας ήταν τόσο συνδεδεμένες με το φεγγάρι που άλλαζαν χρώμα και διαστέλλονταν κατά τη διάρκεια μιας ανερχόμενης παλίρροιας.
Το να βρεις μια μαύρη γάτα με μόνο ένα άσπρο τρίχωμα θεωρήθηκε πιο ευοίωνο, καθώς λέγεται ότι όποιος μπορούσε να μαδήσει μια άσπρη τρίχα από μια μαύρη γάτα χωρίς να γρατσουνιστεί, θα έπαιρνε μεγάλα πλούτη ή διαφορετικά μεγάλη αγάπη. Μια πεποίθηση από τη νότια Βρετάνη προειδοποίησε να μην καταπιεί κανείς κατά λάθος τρίχες γάτας, καθώς θα μπορούσε να μετατραπεί σε φίδι στο στομάχι κάποιου και να προκαλέσει έναν πολύ οδυνηρό θάνατο.
Στη χθεσινή Βρετάνη, μια γυναίκα που αναζητούσε σύζυγο έπρεπε να αποφύγει να πατήσει την ουρά μιας γάτας - στα δυτικά της περιοχής η κακή τύχη λέγεται ότι κρατούσε επτά χρόνια, αλλά στην ανατολή κρατούσε τόσα χρόνια όσο η γάτα είχε ουρλιάξει. Εάν μια γάτα έφευγε από ένα σπίτι ή σταματούσε να πηδά στο κρεβάτι του ιδιοκτήτη της, το άτομο θεωρούνταν πιθανό να πεθάνει σύντομα, αν και μια γάτα που ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι κάποιου που πέθαινε απομακρύνθηκε γρήγορα από φόβο μήπως ο Διάβολος περίμενε να την παρασύρει. μια ψυχή στην κόλαση. Το να σκοτώσεις μια γάτα ήταν να φέρεις μεγάλη δυστυχία στον ιδιοκτήτη της ή στο σπίτι τους.
Πολλές παραδοσιακές βρετονικές λαϊκές θεραπείες περιλάμβαναν γάτες. Για να συνέλθει κανείς γρήγορα από μια άσχημη πτώση, χρειαζόταν να πιπιλίσει το αίμα από τη φρεσκοκομμένη ουρά μιας αρσενικής γάτας. Ομοίως, το αίμα από την ουρά μιας μαύρης γάτας λέγεται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες εάν τρίβεται στην πληγείσα περιοχή. ενώ το χαϊδεύοντας την ουρά μιας μαύρης γάτας σε ένα κονδυλωμάτων κατά την περίοδο της νέας Σελήνης τον Μάιο λέγεται ότι ήταν ένας σίγουρος τρόπος για να εξαφανιστεί.
Ένα ξόρκι αορατότητας από ένα βρετονικό grimoire του 18ου αιώνα ή ένα βιβλίο με ξόρκια απαιτούσε μια εντελώς μαύρη γάτα και μια ολοκαίνουργια κατσαρόλα που γέμιζε με νερό και βράζει. Μόλις έβραζε, η άτυχη γάτα εισήχθη στην κατσαρόλα και έβρασε ζωντανή μέχρι να ξεφλουδίσει εντελώς. Τότε ήταν απαραίτητο να μαζέψετε τα 250 περίπου οστά από αυτόν τον ανίερο ζωμό και παίρνοντας το καθένα, ένα κάθε φορά, να τα βάλετε ανάμεσα στα δόντια σας μέχρι να μην μπορείτε πλέον να δείτε την αντανάκλασή σας σε έναν καθρέφτη. Το κόκκαλο που κρατούσατε ανάμεσα στα δόντια σας εκείνη τη στιγμή λέγεται ότι ήταν αυτό που θα μπορούσε να σας κάνει αόρατο κάθε φορά που το κρατούσατε ανάμεσα στα δόντια σας στη συνέχεια.
Παρομοίως, λέγεται ότι τρώγοντας τον ζεστό εγκέφαλο μιας φρεσκοσκοτωμένης γάτας έδινε σε κάποιον τη δύναμη της αορατότητας και πολλά άλλα βρετονικά ξόρκια αορατότητας περιλάμβαναν την αντικατάσταση των ματιών μιας γάτας με φασόλια και το θάψιμο του πτώματος του ζώου σε μια κοπριά για μια μέρα. . Στη συνέχεια, τα φασόλια έπρεπε να τοποθετηθούν κάτω από τη γλώσσα κάποιου για να λειτουργήσει το ξόρκι.
Η δύναμη των γατών θα μπορούσε να περιοριστεί και να μετατραπεί προς όφελος κάποιου εάν ακολουθούνταν ορισμένες τελετουργίες, όπως η εφαρμογή βουτύρου στα πόδια τους ή το κόψιμο της ουράς τους κατά την πρώτη φιλοξενία. Ομοίως, η ταφή μιας νεκρής γάτας σε έναν οπωρώνα με μηλιά θεωρήθηκε ότι έκανε τα άρρωστα δέντρα να καρποφορήσουν ξανά. Το να εγκλωβίζεις ζωντανές γάτες μέσα στους τοίχους των κτιρίων φαίνεται επίσης ότι κάποτε θεωρούνταν ισχυρό φυλαχτό καθώς τα οστά γάτας έχουν ανακαλυφθεί σε πολλές τοποθεσίες στη Βρετάνη, συμπεριλαμβανομένου του 14ουαιώνα Château de Combourg; παιδικό σπίτι του René de Chateaubriand (1768–1848), ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Βρετάνης. Στα απομνημονεύματά του, θυμίζει τα μοναχικά παιδικά του χρόνια και τις νύχτες που πέρασε βασανισμένος από τους εφιάλτες ενός άνδρα με ξύλινο πόδι που στοίχειωνε τη σκάλα του θαλάμου του πυργίσκου του, μερικές φορές ονειρευόταν ότι το ξύλινο πόδι περιπλανήθηκε μόνο του συνοδευόμενο από μια μαύρη γάτα. Περίπου 30 χρόνια μετά το θάνατο του Chateaubriand, ο σκελετός μιας γάτας βρέθηκε μέσα στους τοίχους του πύργου κατά τη διάρκεια εργασιών ανακαίνισης.
Η πεποίθηση ότι η γάτα διέθετε μια έμφυτη δύναμη, συνήθως κακόβουλη, φαίνεται να ήταν κάποτε αρκετά διαδεδομένη στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τις κοινές περιπτώσεις βασανιστηρίων και θανάτωσης γατών στη λογοτεχνία και την ιστορία του 17ου και 18ου αιώνα ; Ίσως αυτές ήταν εκδηλώσεις μιας λαϊκής επιθυμίας για προστασία από την κακόβουλη δύναμη της μαγείας. καταστρέφοντας τη γάτα, κατέστρεψε τη δύναμή της και των συνεργατών της;
Σε ορισμένα μέρη της Γαλλίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, γίνονταν φεστιβάλ που περιστρέφονταν γύρω από το ψήσιμο ζωντανών γατών πάνω από τις φωτιές ή το πέταγμα των ζώων ψηλά στον αέρα για να τα συντρίψουν στο έδαφος. Ακόμη και στα μέσα του 17ου αιώνα , όταν η πρακτική απαγορεύτηκε επίσημα, οι ζωντανές γάτες έδεναν σε σάκους και τις πέταγαν στις φωτιές του Μεσοκαλόκαιρου, αν και η πρακτική αυτή αναφέρθηκε ακόμα στην ανατολική Γαλλία και τον επόμενο αιώνα. Η επιμονή αυτής της πρακτικής μπορεί να σχετίζεται με την κάποτε δημοφιλή πεποίθηση ότι οι γάτες, οι μάγισσες και άλλοι μαθητές του Διαβόλου συμμετείχαν σε μεγάλα σάββατα την παραμονή του καλοκαιριού. Δεν έχω βρει κανένα αρχείο παρόμοιων πρακτικών που λαμβάνουν χώρα στη Βρετάνη και νιώθω σίγουρος ότι θα είχαν σημειωθεί αν υπήρχαν ποτέ εδώ.
Ίσως αυτή η υποψία για τη μαύρη γάτα έχει τις ρίζες της στον φόβο για την άγρια ανεξάρτητη φύση της γάτας και την ικανότητά της να κινείται με αβίαστη χάρη στις ώρες του σκότους. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, οι γάτες έχουν μια ποιότητα που έχει συναρπάσει την ανθρωπότητα από την αυγή του καταγεγραμμένου χρόνου και το ζώο έχει από καιρό σημαντικό συμβολικό βάρος στη λαογραφία της Βρετάνης και άλλων μερών του κόσμου. Ακόμα και σήμερα, εμείς εδώ πιθανότατα κάνουμε πιο συμβολική χρήση των γατών από οποιοδήποτε άλλο ζώο και η γλώσσα παραμένει πλούσια με ιδιωματισμούς και παροιμίες που σχετίζονται με τις γάτες.
https://bonjourfrombrittany.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου