Ζω με την ελπίδα πως κάποτε θα καταφέρω να σε σκοτώσω μέσα μου. Ψυχή μου…
Αν ήξερες μονάχα πόσο πολύ θα ήθελα να σε πονέσω, να σε κάνω να υποφέρεις, να σε κάνω να διαλυθείς… Αν ήξερες πόσο θα ήθελα – για μια μόνο στιγμή – να σε κάνω να νιώσεις ό,τι ένιωσα, να καταστραφείς όσο καταστράφηκα, να υποφέρεις όσο υπέφερα… Για μια στιγμή μονάχα, δεν θ’ άντεχε η ψυχή μου να σε δει να πονάς περισσότερο κι ας μετρά λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες η δική μου οδύνη. Να έβλεπα τα μάτια σου υγρά, να ένιωθα πως η έλλειψή μου σου κόβει την ανάσα, να αισθανόμουν την απόγνωσή σου μπροστά στην απουσία μου.
Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να διατηρώ την αυτοκυριαρχία μου και να μην απαντώ στις κλήσεις σου. Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να κρατάω την ψυχραιμία μου και να κοιτώ ανέκφραστη όποιον σε αναφέρει. Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να χαμογελάω, να κινούμαι, να βαδίζω, να ζω όπως πριν σε γνωρίσω. Να προσποιούμαι πως όλα είναι καλά, πως τίποτα δεν άλλαξε, ενώ η ψυχή μου θέλει να ουρλιάξει μ’ όλη τη δύναμή της πως τίποτα δεν είναι καλά, πως πονάω, πως υποφέρω που δεν είσαι εδώ. Τα βράδια διαβάζω τα παλιά μας μηνύματα και κάθομαι ώρες να κοιτάζω εκείνα που μου έγραφες “σ’ αγαπώ”. Και κοιτάω συνέχεια πότε θα σε δω ενεργό, κρατώντας την αναπνοή μου για να δω αν θ’ αρχίσουν οι τελίτσες ν’ αναβοσβήνουν, σημάδι πως κάτι μου γράφεις. Και αποκοιμιέμαι με τη σκέψη πως είσαι ξανά εδώ και έχεις στα χέρια σου το πρόσωπό μου και με κοιτάζεις στα μάτια…
Καταραμένες μνήμες, καταραμένες αναμνήσεις, καταραμένα συναισθήματα. Δεν ξέρεις πόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να ξεριζώσω από μέσα μου ό,τι σε θυμίζει, ό,τι σε αφορά, ό,τι έχει το άρωμά σου… Κι εκείνες τις στιγμές που λυγίζω, επαναλαμβάνω από μέσα μου σαν προσευχή πόσο με πόνεσες, πόσο με πλήγωσες, πόσο σκληρά με πρόδωσες, πόσο άδικα μου φέρθηκες. Δεν μου αξίζει όλο αυτό, όλα θα φτιάξουν με τον καιρό, έτσι είναι καλύτερα… προσπαθώ να με πείσω. Γιατί μπορεί να μην το νιώθω, αλλά το ξέρω πως αν ξαναδώσεις το όπλο σε κάποιον που προσπάθησε να σε σκοτώσει, του δίνεις μια ακόμη ευκαιρία να βρει στόχο. Κι όσο κι αν με σκοτώνει η απουσία σου, αρνούμαι ν’ αφήσω την παρουσία σου να το κάνει. Κι επιλέγω συνειδητά να χάνω τον εαυτό μου, να βυθίζομαι σε μια ατέρμονη θλίψη, με την ελπίδα πως κάποτε όλα θα γίνουν όπως πριν. Με μια ελπίδα πως κάποτε θα καταφέρω να σε σκοτώσω μέσα μου. Ψυχή μου…
https://gynaikaeimai.com/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου