Η πένα έκαιγε όταν το όνομά σου γράφτηκε…
Με κόκκινο μελάνι σαν από αίμα γράφτηκε το όνομα που μου έκαιγε την ψυχή. Σαν άρχισα να γράφω την δική μας ιστορία, αναμνήσεις γύρισαν για να μου θυμίσουν ότι το απόλυτο υπάρχει και ότι ναι, το έζησα. Το μελανό κόκκινο σαν από αίμα, μου θύμισε στιγμές πόνου και δακρύων, συνέχισα να γράφω σαν να ήθελα να θυμηθώ, ακόμα και τα δύσκολα ήταν στιγμές δικές μας. Ξαφνικά η πένα δεν έβγαζε μελάνι κόκκινο, σταμάτησε σαν να πάγωσε ο χρόνος. Κάθισα για λίγο να κοιτάζω το χαρτί με δάκρυα που έκαιγαν τα σωθικά μου. Για αρκετή ώρα δεν ήθελα να συνεχίσω, μα η πένα με τράβηξε με την δύναμή της και ξεκίνησα την συνέχεια της ιστορίας.
Το μελάνι έγινε χρυσό και μόνο τότε άρχισα να γράφω για όλα τα όμορφα που έμειναν μέσα στην ψυχή μου. Όμορφες στιγμές γεμάτες έρωτα, αγκαλιές και φιλιά κόκκινα του πάθους. Μια αγάπη που πέρασε από το κόκκινο στο χρυσό, μια αγάπη που από γήινη πέρασε στην αιωνιότητα. Η πένα σαν μαγική με πήγαινε σε μονοπάτια ευτυχίας. Ήθελε να καταλάβω ότι αυτή η αγάπη που στιγμάτισε την ψυχή μου, θα μείνει γραμμένη με ανεξίτηλο μελάνι που δεν θα σβήσει ποτέ. Μια πένα που σταμάτησε να γράφει όταν ο επίλογος ήταν η λέξη σ’ αγαπώ. Μα στέγνωσε μόνο στην φράση “συνέχισε να ζεις για μένα”
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου