Διαβολικές τιμωρίες σχεδιασμένες να είναι χειρότερες από το θάνατο!
Οι πιο φρικτές συνθήκες στην ανθρώπινη ζωή έχουν δημιουργηθεί από άλλους ανθρώπους. Ακρωτηριάζουμε, βασανίζουμε και εξευτελίζουμε άτομα για να τα τιμωρήσουμε για τις πράξεις τους αδιαφορώντας για τον πόνο τους ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, με πρόθεση να προκαλέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο πόνο. Ο σκοπός της τιμωρίας είναι αμφισβητήσιμος: ορισμένοι πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα τιμωρούν τους εγκληματίες για να μειώσουν το έγκλημα μέσω της αποτροπής ή ίσως για να αναμορφώσουν τους παραβάτες. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι για να απαλλάξουν τους εγκληματίες από την κοινωνία σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν το κοινό, αλλά αναμφίβολα έχουν υπάρξει τιμωρίες με σκοπό να προκαλέσουν πόνο στους καταδικασθέντες.
Υπάρχουν περιπτώσεις, τόσο αρχαίες όσο και σύγχρονες, ανδρών και γυναικών που κάηκαν, πνίγηκαν και διαλύθηκαν, όλα με σκοπό να τιμωρηθούν για τα πραγματικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα ύποπτα εγκλήματά τους με τον πιο επώδυνο τρόπο.
Οι Ασσύριοι αιχμάλωτοι πολέμου γδέρνονταν
Πολλοί σήμερα πιστεύουν ότι η αφαίρεση του δέρματος ενός ατόμου από το σώμα του είναι μια μεσαιωνική ευρωπαϊκή μορφή τιμωρίας και βασανιστηρίων λόγω των απεικονίσεων στη λαϊκή κουλτούρα, κυρίως στο Game of Thrones, αλλά σπάνια χρησιμοποιούνταν στη μεσαιωνική Ευρώπη. Σύμφωνα με τη μεσαιωνική ιστορικό Dr. Larissa Tracy, υπάρχει μόνο μία επαληθεύσιμη περίπτωση γδαρσίματος μεταξύ του 11ου αιώνα και του 16ου αιώνα: ένας Βενετός διοικητής, ο Μάρκοαντόνιο Μπραγκαντίν, γδάρθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους αφού παραδόθηκε κατά την πολιορκία της Κύπρου το 1571 μ.Χ..
Το γδάρσιμο ήταν πιο διαδεδομένο στην Ασσυριακή Αυτοκρατορία από τον 14ο αιώνα π.Χ. έως το 610 π.Χ. Οι Ασσύριοι ήταν γνωστοί για τη στρατιωτική τους δύναμη. Μέχρι τον 9ο αιώνα π.Χ., η Ασσυρία κυριαρχούσε στη βόρεια Μεσοποταμία. Αφού νικούσαν τους εχθρούς τους στη μάχη, οι Ασσύριοι τιμωρούσαν όποιον τους εναντιωνόταν καταστρέφοντας τις πόλεις τους και γδέρνοντας τους ευγενείς. Ο βασιλιάς Ασουρνασίρπαλ κατέγραψε τη νίκη του επί μιας πόλης που αντιστάθηκε στην κατάκτησή του:
Κάποιους τους άπλωσα μέσα στον σωρό, κάποιους άλλους τους έστησα σε πασσάλους πάνω στον σωρό... Έσφαξα πολλούς σε όλη τη χώρα μου [και] άπλωσα τα δέρματά τους πάνω στα τείχη. Το γδάρσιμο δεν χρησιμοποιούνταν μόνο για την τιμωρία όσων αντιδρούσαν στους Ασσύριους, αλλά και για να προκαλέσουν φόβο σε όποιον σκεφτόταν να κάνει το ίδιο.
Οι Πέρσες εγκληματίες υποβλήθηκαν στις βάρκες
Αρχικά αποδόθηκε στους αρχαίους Πέρσες, αυτή η υποτιθέμενη μορφή τιμωρίας χρησιμοποιούνταν μόνο στους χειρότερους εγκληματίες. Παρουσιάζεται ως μια κοινή μορφή περσικής εκτέλεσης στους Παράλληλους βίους του Πλούταρχου, ο σκαφισμός, γνωστός και ως βάρκες, απαιτούσε αρχικά το θύμα να ξαπλώσει σε μια βάρκα. Στη συνέχεια, τοποθετήθηκε μια άλλη βάρκα με τρύπες που επέτρεπαν στο θύμα να προεξέχουν το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια του. Οι δήμιοι ανάγκαζαν το θύμα να πιει ένα μείγμα από μέλι και γάλα και κάλυπταν τα εκτεθειμένα μέρη του σώματος του θύματος με το ίδιο ποτό. Το θύμα αφέθηκε στις βάρκες και η φύση πήρε το δρόμο της. Μη έχοντας πουθενά αλλού να πάει, το θύμα αναγκάστηκε να αφοδεύσει εκεί που βρισκόταν, οι μύγες κατέκλυσαν το θύμα και το άφησαν μέχρι να το κατασπαράξουν εντελώς.
Ο Πλούταρχος αναφέρει συγκεκριμένα την εκτέλεση του Μιθριδάτη, ενός στρατιώτη που σκότωσε τον αδελφό του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη τον 5ο αιώνα π.Χ.. Υποτίθεται ότι ο Μιθριδάτης πέθανε τελικά μετά από 17 ημέρες βασανιστηρίων. Όσο βάναυση και αν είναι αυτή η μέθοδος, είναι αμφίβολο αν υπήρξε ποτέ. Η εκτέλεση του Μιθριδάτη είναι η μόνη περίπτωση που την συναντάμε. Η πρώτη αναφορά σε αυτή την εκτέλεση έγινε από έναν Έλληνα γιατρό της περσικής αυλής, τον Κτησία, ο οποίος υποτίθεται ότι είδε από πρώτο χέρι την εκτέλεση του Μιθριδάτη. Η διήγησή του, ωστόσο, έχει χαθεί, επιπλέον, τόσο οι αρχαίοι ιστορικοί που έχουν αναφερθεί σε αυτόν ή στο έργο του ισχυρίζονται όσο και οι σύγχρονοι ιστορικοί διαφωνούν για το αν το έργο του είναι αξιόπιστο. Η δική του ιστορία του Πλούταρχου για τον Αρταξέρξη και τον σκαφισμό γράφτηκε 400 χρόνια μετά την πραγματοποίηση του γεγονότος και χρησιμοποιεί ως πηγή την Ιστορία του Κτησία.
Οι Vestal Virgins θάβονταν ζωντανές αν αθετούσαν τον όρκο τους
Οι βεσταλίνες παρθένες ήταν οι ιέρειες της Vesta, της θεάς του σπιτιού και της εστίας, και κατείχαν έναν από τους σημαντικότερους θρησκευτικούς ρόλους στη Ρώμη. Λειτουργούσαν ως θρησκευτικά σύμβολα της Ρώμης καθώς και ως αναπαραστάσεις της πόλης και των πολιτών της. Ως εκ τούτου, οι παρθένες Vestal έπρεπε να δεσμευτούν εφ' όρου ζωής στο ρόλο τους και στους κανόνες που τον συνοδεύουν. Οι Βεστάλλες έπρεπε να παραμένουν σε αποχή από το σεξ καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους- αναμενόταν να παραμείνουν σύμβολο αγνότητας, διότι όσο θα παρέμεναν και αγνές και αβλαβείς, τόσο θα παρέμενε και η πόλη που σηματοδοτούσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου