Εμείς οι δυο, μια εξαρχής τελειωμένη υπόθεση…
Και κάνοντας πια τον απολογισμό σε ό,τι μας αφορούσε, κατέληξα πως ήμασταν μια εξαρχής τελειωμένη υπόθεση, δυο δρόμοι που παρέμειναν παράλληλοι και που δεν υπήρχε περιθώριο να ενωθούν πουθενά, σε καμία διασταύρωση. Γιατί ήταν όλα λάθος από την αρχή, μια αρχή που ξεκινούσε από μέσα μας. Γιατί προσπαθήσαμε να πορευτούμε μ’ όλες τις πληγές μας, χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια να τις γιατρέψουμε. Αγέρωχα εγωιστές κι οι δυο, με μια σημαία “μπορώ τα πάντα” καρφωμένη στο κατάρτι μας. Μα αν δεν γιατρέψεις τον εαυτό σου, πώς περιμένεις να αγαπηθείς σωστά, πώς περιμένεις ν’ αγαπήσεις αληθινά;
Εγκλωβισμένη σε μια υπέρμετρη ανάγκη ν’ αγαπηθώ, έβαλα πίσω κάθε δικό μου “θέλω” κι έκανα παντιέρα κάθε “θέλω” δικό σου. Για σένα πάλευα, για σένα προσπαθούσα, για σένα όλα. Προσπαθούσα να πάρω χαρά μέσα από σένα! Χαμογελούσες; Όλα ήταν καλά! Συννέφιαζες; Όλα ήταν κενά. Έμεινα εκεί να σ’ αγαπώ άνευ όρων, άρρωστα ανιδιοτελώς. Παραμέρισα κάθε δική μου ανάγκη, για να ικανοποιώ κάθε δική σου. “Ανιδιοτέλεια” το έλεγα τότε, “αληθινή αγάπη” το βάφτιζα. Αρρώστια ήταν, αρρώστια που με κατέτρωγε σιγά σιγά και που με το φευγιό σου μ’ άφησε άδειο κουφάρι, να ψάχνω τρόπους για φως και λόγους για ζωή…
Εγκλωβισμένος κι εσύ σε έναν πληγωμένο εγωισμό, σ’ ένα “εγώ” που διψούσε για επιβεβαίωση, που πεινούσε για αναγνώριση της αξίας του, μιας αξίας που κάπου, κάπως, κάποτε, κάποιος την είχε απαξιώσει, την είχε τσαλακώσει. Εσένα προσπαθούσες να σώσεις, στη δική σου υπόσταση να δώσεις δύναμη, μιας κι όσοι πέρασαν από δίπλα σου, κατάφεραν να σε πείσουν πως ήσουν αδύναμος, μικρός κι ανούσιος. “Αξιοπρέπεια” το έλεγες τότε, “δύναμη χαρακτήρα” το βάφτιζες. Ανασφάλεια ήταν, ανασφάλεια που έπρεπε να ταΐσεις πάση θυσία, με κάθε κόστος. Κι ας ήταν το κόστος η ψυχή μου…
Κι ήρθαμε και κουμπώσαμε σαν δυο κομμάτια παζλ. Εγώ να δίνω, περιμένοντας να εκτιμηθώ κι εσύ να παίρνεις, περιμένοντας να σε εκτιμήσεις. Κι ήταν λάθος, ήταν όλο λάθος, απ’ την αρχή, γιατί η αγάπη δεν θέλει άρρωστους ανθρώπους κι η αλήθεια είναι πως αυτό ήμασταν κι οι δυο, ο καθένας με τον τρόπο και για τους λόγους του. Κι αν ήρθε πια το τέλος, κανείς μας δεν σώθηκε, γιατί σε λάθος μέρος ψάχναμε τη σωτηρία. Κι οι δυο μισοί. Κι οι δυο λάθος. Και δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό μάτια μου.
Δεν είχε θύματα, ούτε θύτες η δική μας ιστορία και κάνοντας πια τον απολογισμό σε ό,τι μας αφορούσε, κατέληξα πως ήμασταν μια εξαρχής τελειωμένη υπόθεση, δυο ξένοι που αγαπήθηκαν μια νύχτα με κατάληξη το πουθενά. Γιατί χρειάζεται δυο σωστά να κάνουν μια ευτυχία. Και εμείς ήμασταν λάθος ψυχή μου. Και οι δυο…
https://gynaikaeimai.com/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου