ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΡΙ

της LALEH CHINI

---

“187η ιστορία”

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας πολύ φτωχός γέρος που πέρασε τη ζωή τόσο σκληρά. Ο γιος και η κόρη του ήταν άρρωστοι και η φτώχεια δεν του επέτρεπε να τους πάει σε γιατρό.

Δεν είχε χρήματα ούτε για μια μερίδα σωστό φαγητό για τα παιδιά του. Είχαν σκισμένα ρούχα και όχι πολύ ζεστό μέρος για ύπνο. Η δουλειά του ήταν να κάνει βόλτες στο παζάρι και να ζητιανεύει χρήματα για να αγοράσει ένα κομμάτι ψωμί και να το πάρει σπίτι για να τους ταΐσει.

Κάθε βράδυ ερχόταν σπίτι κουρασμένος με ραγισμένη καρδιά. Ντρεπόταν τόσο πολύ και δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τα παιδιά του. Μια από τις μέρες, κανείς δεν του έδωσε ούτε μια δεκάρα. Περπάτησε από τα σοκάκια στα παζάρια, αλλά και πάλι δεν είχε τύχη για ένα κομμάτι ψωμί.

Δεν μπορούσε να πάει σπίτι με άδεια χέρια. ήταν κουρασμένος και ντροπιασμένος. Αποφάσισε να πάει στον μυλωνά και να ζητιανέψει λίγο αλεύρι.

Ο μυλωνάς δεν είχε αλεύρι αλλά έδωσε στον γέρο μερικά φλιτζάνια σιτάρι. Ο γέρος έσφιξε το σιτάρι σε ένα πανί και το κρέμασε στη μέση του.

Τότε άρχισε να μιλάει στον Θεό: «Αγαπητέ μου Θεέ, μπορείς πραγματικά να ανοίξεις οποιονδήποτε κόμπο στη ζωή. Τα παιδιά μου είναι άρρωστα και χρειάζονται φάρμακα και φαγητό. Σε παρακαλώ βοήθησέ με. Θα πουλήσω αυτό το σιτάρι και θα αγοράσω φάρμακα και θα τους μαγειρέψω σούπα.

Παρακαλώ ανοίξτε αυτόν τον κόμπο στη ζωή μου και βοηθήστε με να βρω έναν τρόπο να διορθώσω αυτή τη φτώχεια». Συνέχισε να προσεύχεται και να παρακαλεί τον Θεό. Ξαφνικά, παρατήρησε ότι ο κόμπος του υφάσματος του σιταριού είχε ανοίξει και όλο το σιτάρι είναι στο χώμα. Θύμωσε και ούρλιαξε στον ουρανό: «Είσαι ο Θεός, ο πιο έξυπνος από όλους. Όταν σε παρακάλεσα να ανοίξεις τον κόμπο, εννοούσα τον κόμπο των προβλημάτων μου, όχι τον κόμπο του σιταρένιου υφάσματος.

Τώρα δεν έχω τίποτα για τα παιδιά μου». Συνέχισε να βλασφημεί και να είναι αχάριστος προς τον Θεό ενώ έσκυψε για να βγάλει όλο το σιτάρι από τη γη. Μόλις έσκυψε για το σιτάρι, είδε ένα σακουλάκι. Άνοιξε την τσάντα και είδε πολλά χρυσά νομίσματα.

Ένιωσε τόσο άσχημα που ήταν τόσο επικριτικός και κοίταξε τον ουρανό και είπε: «Είσαι ο πιο έξυπνος από όλους, ήθελες να πέσει το σιτάρι μου στο έδαφος για να σκύψω και να δω το σάκο με τα χρυσά νομίσματα. Ακούτε τις προσευχές μας. βλέπεις τους πόνους μας. δεν έχουμε ασθενείς και δεν είμαστε ποτέ ευγνώμονες. Παρακάλεσα τον κόσμο και πήρα ένα κομμάτι ψωμί, αλλά σε παρακάλεσα και μου έδωσες λύση».

https://lalehchini.com/