Παιδικές αναμνήσεις, αθώες σκέψεις!
Μετά από χρόνια στέκομαι στο ίδιο μπαλκόνι που μικρή έκανα όνειρα. Έβγαινα το βράδυ και κοιτούσα τον έναστρο ουρανό. Εκεί τα αστέρια έστηναν έναν μαγικό χορό. Τον χορό της λάμψης, της νοσταλγίας και της ελπίδας. Μικροκαμωμένη στην ηλικία των 10 ετών, στεκόμουν πιασμένη από τα κάγκελα και περίμενα ένα αστέρι να πέσει για να κάνω μια ευχή. Μα τι ευχή να έκανα στην ηλικία των 10 ετών, τι ήξερα τότε από την ζωή; Θυμάμαι όμως αυτή την ελπίδα για αγάπη. Αγάπη για όλα, για τον απόλυτο έρωτα, για φιλίες που δεν θα σβήνουν μέσα στον χρόνο και αγάπη να δουλέψω σε ό,τι αγαπώ περισσότερο.
Αυτό το αστέρι από εκεί ψηλά, το θυμήθηκα εχθές, που έστεκα στο ίδιο σημείο. Ήταν ακριβώς το ίδιο, μας πώς το ξέρω; Η λάμψη του γνώριμη από το χθες, τότε που με τίποτα δεν περίμενα όλα αυτά τα αγκάθια που πρέπει να πατάω για να στέκομαι όρθια. Αυτό το αστέρι χθες μου θύμισε τον παιδικό μου εαυτό, αυτόν που είχε όνειρα και μια αθώα ψυχή. Αφέθηκα στην λάμψη του και άφησα τις σκέψεις να φύγουν μακριά. Για λίγο ήθελα να νιώσω ανάλαφρη, να μην έχω τίποτα στο μυαλό, να σβήσω κάθε βρωμιά της ψυχής μου, να την κάνω πάλι διάφανη, όπως τότε που νόμιζα ότι όλα είναι αγγελικά πλασμένα σε τούτο τον κόσμο. Αυτό το αστέρι χθες το έστειλα σε όσους υποφέρουν, για να δώσει ξανά ελπίδα σε κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή. Πόσο θα ήθελα μόνο για μια στιγμή τότε να έκανα την σωστή ευχή! Τα όνειρα να αγκάλιαζα πιο πολύ και να ακολουθούσα το μονοπάτι με την λάμψη του αστεριού να με οδηγεί…
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου