Άραγε θυμάσαι; Εγώ πάντα θα σε θυμάμαι…
Πέρασαν μήνες από την τελευταία φορά που άκουσα την φωνή σου, που ένιωσα το άγγιγμά σου, που χάθηκα στην αγκαλιά σου. Κι από τότε όλο τριγυρνώ με το νου μου στην γειτονιά σου, σαν αερικό θέλω να μπω από την πιο μικρή χαραμάδα στο σπίτι σου, που ένιωσα ότι ήμουν εκεί από πάντα. Σαν σκέψη θέλω να μπω από την πιο μικρή σχισμή του μυαλού σου… Άραγε με θυμάσαι ή ήμουν ένα απλό πείραμα για σένα; Θυμάσαι τις ατέλειωτες συζητήσεις μας μέσω βιντεοκλήσεων, που αναφερόμασταν στην καθημερινότητα και στην ρουτίνα της ζωής μας; Θυμάσαι που σου έλεγα πως η απόσταση είναι απλά ένας αριθμός και όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι αληθινά, πραγματικά, πάντα μα πάντα έστω και νοητά ο ένας θα είναι μαζί με τον άλλον; Θυμάσαι πόσες αναβολές είχαμε λόγω προβλημάτων στο πρώτο μας ραντεβού και αυτό αντί να αποδυναμώνει την σχέση μας, την ενίσχυε;
Θυμάσαι μήπως την πρώτη φορά που βρεθήκαμε; Εκεί που πρωτοσυναντήθηκαν οι ματιές, τα σώματα και οι αύρες μας… Εκεί που ο χώρος και ο χρόνος έμοιαζαν χίμαιρα. Θυμάσαι το πρώτο μας φιλί, την πρώτη μας αγκαλιά, τα πρώτα μας χάδια, την πρώτη φορά που τα κορμιά μας έγιναν ένα; Θυμάσαι που ξυπνούσαμε μαζί και σε κρατούσα σφιχτά και μου έλεγες πόσο σου αρέσει και πόσο σου έλειπε όλο αυτό; Θυμάσαι τις ατέλειωτες συζητήσεις στα μπαλκόνια των σπιτιών μας, κοιτάζοντας τα άστρα; Το πόσο μου άρεσε η θέα της Αθήνας από το σπίτι σου και πόσο απολάμβανες την ησυχία της επαρχίας στο μπαλκόνι του σπιτιού μου; Ακόμα λατρεύω εκείνη την πολυθρόνα που είχες δίπλα στις γλάστρες σου…
Θυμάσαι τις πιο μικρές, καθημερινές συνήθειές μας όταν ήμασταν μαζί; Τον τρόπο που μάλωνα τον σκύλο σου, που επιζητούσε να αποσπάσει την προσοχή σου από εμάς, τον ήχο που τόσο μου άρεσε όταν έπαιζες σαξόφωνο και πόσο περήφανος ήμουν γι’ αυτό; Θυμάσαι τις νέες μουσικές που ανακαλύπταμε, τις εκδρομές που πηγαίναμε, τα φαγητά που μαγείρευες κ πόσο επαινούσα όλες σου αυτές τις δυνατότητες; Θυμάσαι όλες αυτές τις σελίδες που σου έγραφα ξεσπώντας στο χαρτί, όταν εσύ απομακρυνόσουν από εμένα και ποσό σε άγγιζαν στο τέλος, αν κ μου έλεγες πως είναι ασήκωτο βάρος όλα αυτά για σένα;
Θυμάσαι τις ματιές μας όταν κάναμε μέρες να βρεθούμε; Την σπίθα στα μάτια μας και την φλόγα που γινόταν πυρκαγιά όταν αγκαλιαζόμασταν ξανά; Θυμάσαι τις πλάκες μας, τα πειράγματά μας, τα νεύρα μας και πώς ηρεμούσαμε στο τέλος; Άραγε θυμάσαι την τελευταία μας φορά; Το τελευταίο μας φιλί; Την τελευταία φορά που κοιταχτήκαμε, που αγγίξαμε ο ένας τον άλλον; Εγώ τα θυμάμαι όλα! Κάθε μέρα παίζει αυτή η ταινία στην οθόνη του μυαλού μου! Μια ατελείωτη λούπα και πάντα η μουσική υπόκρουση, είναι η μελωδία που έβγαινε από το σαξόφωνό σου. Πάντα γυρίζω στην πρώτη μας φορά και στο πρώτο μας φιλί. Πάντα το σενάριο έχει αίσιο τέλος. Πάντα ένα σημάδι στο κορμί μου θα σε θυμίζει. Πάντα θα είσαι η καλημερίτσα και η καληνυχτίτσα μου. Πάντα θα σε θυμάμαι…
https://gynaikaeimai.com/
Men’s View – Γιώργος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου