Dead Men & Women Walking…
-STELLA-,
Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, σκυθρωπά πρόσωπα παντού, σκυμμένες μορφές με ανύπαρκτο χαμόγελο και με μια μόνιμη καταχνιά στο βλέμμα. Άνθρωποι στο δρόμο παραμιλάνε μόνοι τους, κάνουν συζήτηση φωναχτά μεταξύ τους, τσακώνονται αν χρειαστεί. Βαθιά χαμένοι στην καθημερινότητα και στο μικρόκοσμό τους, δεν έχουν καν το κουράγιο να φέρουν αντίρρηση στους εαυτούς τους. Άνθρωποι μονάχοι. Σκιές φθαρμένες από τον πόνο, ξεβαμμένες από ελπίδα πια, χωρίς ίχνος πνοής μέσα τους. Πέφτουν, σηκώνονται, ξαναπέφτουν, ξανασηκώνονται, παλεύουν, προσπαθούν, επιβιώνουν, οφείλουν να αντέξουν.
Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα, αλλά και τόσο αργά συνάμα. Περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, σαν μια λάμψη φωτός. Εξουθενωμένος και κουρασμένος πια, κοιτάς το ρολόι και αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και εσύ ακόμα είσαι εδώ. Στο ίδιο σημείο. Προσπαθείς να θυμηθείς, αλλά η μνήμη σου κατοικοεδρεύει στο κοντινό παρελθόν, δεν έχει κουράγιο να πάει πιο πίσω να θυμηθεί, να καταλάβει, να νιώσει. Η ψυχική και σωματική κούραση έχει κατακλύσει κάθε κύτταρό σου. Η πίστη και η ελπίδα έχει χαθεί, σκοτωμένη κείτεται κάπου εκεί, με κάτι όνειρα αγκαζέ, σε εκείνα τα ξεβαμμένα, γκρίζα συννεφάκια που κάποτε συνήθιζαν να είναι ροζ. Το μόνο που εύχεσαι πια είναι να αντέξεις…
Να αντέξεις, πρέπει να αντέξεις άλλη μια ώρα, άλλη μια μέρα. Για τα παιδιά σου, για την οικογένειά σου, για το σύντροφό σου, για να βγει η δουλειά, να μην μείνουν εκκρεμότητες, για το φίλο που σε χρειάζεται. Ονειρεύεσαι να πας σπίτι να ταβλιαστείς και να ξεκουραστείς. Εκεί όμως σε περιμένουν θρασύτατα οι μουσαφιρέοι σου, κάτι τύψεις και ενοχές που παρέα με τις σκέψεις, τη νύχτα κάνουν κατάληψη στο μυαλουδάκι σου και δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις και να κοιμηθείς.
Είναι που τα κράτησες όλα μέσα σου, για να αποφύγεις τη σύγκρουση και την αντιπαράθεση. Είναι που τα πρόσφερες όλα στους άλλους και δεν κράτησες τίποτα για σένα. Είναι που έδωσες αξία σε ανθρώπους και καταστάσεις παραπάνω από όση τους αναλογούσε. Είναι ο πόνος και η πικρία για όλους εκείνους που ήταν κάποτε πλάι σου και νόμιζες ότι τους ήξερες καλά. Τώρα οι θέσεις κενές, μιας και ο καθένας αρέσκεται στο βόλεμά του χωρίς να νοιάζεται και να προσφέρει εκείνη τη χείρα βοηθείας, που μας κάνει να νιώθουμε ουσιαστικά «άνθρωποι».
Ελπίζω να βρεις τη δύναμη και να είσαι ευτυχισμένος, όχι μονάχα δυνατός. Ελπίζω να βρεις το κουράγιο να βάλεις εσένα πρώτο στην κατάταξη και μετά όλους τους άλλους. Ελπίζω να σου προσφέρεις όσα σου αξίζουν και όσα σου αναλογούν. Κανείς δεν θα έρθει να σε σώσει. Είναι όλοι πολύ απασχολημένοι με τις δικές τους μάχες. Σήκω, πάτα γερά στα πόδια και πάλεψε για σένα. Μην ψάχνεις για συμμάχους. Γίνε ο δικός σου ήρωας! Αυτοί που είναι να φύγουν, θα την κάνουν γρήγορα και αυτοί που είναι να κάτσουν δίπλα σου, θα μείνουν αγέρωχοι φρουροί. Εγώ πάντως να ξέρεις, ό,τι και να επιλέξεις, δεν θα σε κρίνω… Σε αγαπώ όπως είσαι!
https://gynaikaeimai.com/
Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου