Είναι φριχτό να μην μπορείς να ξεχάσεις…
Ένιωθε κι απόψε… Άλλο ένα βράδυ που οι σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό της, άλλη μια φορά έρμαιο του παραλογισμού της. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έφταιξε και ήρθαν έτσι τα πράγματα και έμεινε πλέον να συντροφεύει τη μοναξιά της. Ο καλύτερος φίλος της, ο ίδιος της ο εαυτός κι ο χειρότερος εχθρός της. Το μυαλό της ήταν ολοφάνερο πια πως μπορούσε να την βλάψει, τόσο αυτοκαταστροφική. Ήταν πάντα μια μελαγχολική φιγούρα, που βάδιζε διαρκώς σε σκοτεινά μονοπάτια. Από τότε που τελείωσε μαζί του, ξέχασε να ζει, παραιτήθηκε απ’ όλους και απ’ όλα, λες και τελειώνει η ζωή γύρω από έναν άνθρωπο.
Δεν ήθελε να καταλάβει, πονούσε συνεχώς, την καταδίωκε ένα μόνιμο “γιατί”. Έτρεχε για ένα τίποτα. Ότι θα κυλήσει η επόμενη στιγμή και θα είναι εκείνος δίπλα της, όμως βούλιαζε ξανά στον ίδιο εφιάλτη… “Είναι φριχτό να θυμάσαι, να μην μπορείς να ξεχάσεις”, πάντα μονολογούσε αυτή η ψυχή. Ο πομπός ο νους της κι ο δεκτής η ψυχή της. Αλλά είναι φτιαγμένη γυναίκα που ξέρει να πονά, ν’ αγαπά κι άλλα τόσα ακόμη, ξεχνάει όμως ότι η κάθε γυναίκα αξίζει μια αλλαγή…
Δέσποινα Γρηγοριάδη
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου