Γιώργος Θέμελης: Ακολουθία (VII)



Ακολουθία (VII)

Κάθομαι τώρα εδώ ανιχνεύοντας την κοιμισμένη στάχτη,
Το σχήμα της φωτιάς, που απογυμνώθηκε πριν υψωθεί,
Ρίχνοντας πίσω την τελευταία της ματαιότητα.

Συλλογίζομαι τ’ ανύποπτα πουλιά που δίνονται στη φυγή δίχως πουκάμισο.
Τα καράβια πο’ ’χουν το σχήμα ενός νεκρού αετού και κανείς
Δεν μπορεί να τ’ αγγίξει. Ούτε μπορεί κανείς να ιδεί
Τ’ αγάλματα που είναι αόρατα μένοντας ορατά,
Που στέκουν απρόσιτα, όπως τα κρύσταλλα, χωρίς να συντρίβονται,
Σαν τις μικρές αγάπες που δεν αντέχουν στον άνεμο.

Συλλογίζομαι τους πληγωμένους αετούς και τις μεγάλες αγάπες,
Που κατεβαίνουν, μαζεύοντας τα φτερά δίχως να αφήσουν
Το πέταγμα, χωρίς να ταπεινώσουν την περηφάνια, μέσα στον ύπνο.
Εκεί μονάχα μπορούν να χωρέσουν αδίσταχτα, εκεί
Μπορεί να τις δεχτεί κι η πιο μικρή καρδιά δίχως να σπάσει.

Δεν είμαστε πουλιά. Δεν έχουμε την καθαρή γραμμή τους,
Σαν κείνη του περιστεριού που ισορροπεί στον άνεμο.
Ούτε την όψη ενός καραβιού που αγγίζει τη θάλασσα
Γεμίζοντας το αχώρητο. Όμως μπορούμε ίσως να πλησιάσουμε
Ν’ αγγίσουμε την άσπιλη γραμμή στο ύψος των αγαλμάτων,
Στην ένταση της άνοιξης του πιο σκληρού ορατού.

***

Ο καθένας έχει το άγαλμά του στον κήπο της παρουσίας,
Ανάλογα με το τετράγωνο της ευρυχωρίας του και της καρδιάς.
Το κάθε άγαλμα έχει τον καθρέφτη του μέσα στη νύχτα,
Στο τελευταίο σκαλί της ανάμνησης του καθενός.

Ο καθένας στηρίζει το άγαλμά του στη μέσα του άνοιξη.
Το κάθε άγαλμα γονιμοποιεί τη μέσα μητέρα του καθενός,
Όπως το χελιδόνι στηρίζει την άνοιξη κι η άνοιξη το χελιδόνι,
Όπως η βροχή σηκώνει το δέντρο και το δέντρο τη βροχή
Κι ο έρωτας είναι η βροχή και το δέντρο, το δέντρο κι η βροχή.
Η μέσα μητέρα του καθενός ερωτεύεται τη βροχή και την καλεί
Αγναντεύοντας το άγαλμά της από το φωτισμένο της παράθυρο.

Από τη συλλογή Ακολουθία (1950) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

https://thepoetsiloved.wordpress.com/