Αυτοπρόσκληση σε δείπνο – Σκέψη

 Αυτοπρόσκληση σε δείπνο – Σκέψη

Photo Credits: unknown

Εξάρχεια, 05.01.23

Μου αρέσουν οι μοναχικοί άνθρωποι που προσκαλούν τον εαυτό τους σε έξοδο.

Μου αρέσει που στην ερώτηση του γκαρσονιού «Πόσοι είστε;» απαντούν χαμογελώντας διάπλατα «Μόνο εγώ. Τραπέζι για έναν».

Μου αρέσει που τολμούν σε έναν ζευγαρωμένο κόσμο και δεν κρύβουν τη μοναξιά τους, πίσω από τις σελίδες ενός βιβλίου, ενός πανεπιστημιακού συγγράμματος, προφασιζόμενοι μελέτη πριν από μία ενδεχομένως εξεταστική περίοδο.

Μου αρέσει που κοιτούν στα μάτια τους άλλους, χωρίς να βουτούν το κεφάλι τους στα κινητά τους δικαιολογούμενοι τη μοναξιά τους, από ένα ραντεβού που, τάχα, τελευταία στιγμή ακυρώθηκε.

Μου αρέσει που μασουλούν αργά, που περιεργάζονται την τροφή τους, βουτούν το πρόσωπο στο πιάτο, όπως φεγγάρι στα νερά της θάλασσας, που κρατούν με τα δυο τους χέρια την κούπα του καφέ.

Μου αρέσει που αναπνέουν με τα ρουθούνια.

Μου αρέσει η στάση του κορμού τους, περικοκλάδα στην πλάτη της καρέκλας.

Μου αρέσει η γυαλάδα των ματιών τους.

Η παιδικότητα, η παιδική αφέλεια των κινήσεων.

Μου αρέσουν εκείνοι οι μοναχικοί άνθρωποι που σηκώνουν το κεφάλι και βλέπουν πιο ψηλά από τους σκυφτούς ζευγαρωτούς θαμώνες.

Μου αρέσουν τα βρύα και οι λειχήνες στα αξεσκόνιστα πέτα των «φυλλοβόλων» μοναχικών ταξιδιωτών από την πολυκαιρία της απουσίας κάποιου εραστή, που καθιζάνει στους ώμους τους ως ωραία και γόνιμη τύρφη.

Σαν έρθει και γι αυτούς Άνοιξη – γελάω μέσα μου – θα γεμίσουμε λουλούδια.

https://nosensewords.wordpress.com/