Και το μέλλον δυσθεώρητο
Dimensions: 21cm x 29 cm
Title: The Escape from my self has not yet been recorded in the newspapers’ cronicles.
Series: 9 months in Formalin, © 2022, Romi Publishers
Προχθές σκεφτόμουν πως «πιο πολύ εμπιστευόμαστε το παρελθόν μας, παρά το μέλλον μας«. Και όχι γιατί το μέλλον είναι δυσθεώρητο και αβέβαιο. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιστεύω. Είναι γιατί στο παρελθόν κείτονται οι απαρχές των ονείρων, στο παρόν οι εκπνέουσες ψευδαισθήσεις μας, στο μέλλον οι αμετάκλητες ματαιώσεις τους! Κοίτα, παρατήρησε προσεχτικά, πως αυξάνονται γεωμετρικά τα όρια. Ποτέ μου δεν ένιωσα τόσο απειλητική την απεραντοσύνη του ορίζοντα. Ποτέ μου δεν τρόμαξα τόσο πολύ με την νηνεμία των καιρών. Πώς με τρομάζει, τώρα, ο επαναπροσδιορισμός της ρότας, η ακολουθία των ανακατευθύνσεων, καθώς αυτή φαντάζει να είναι η μοναδική λύση. Κι αν αποφασίσω να πάρω ακόμα ένα ρίσκο, ποιο αντίτιμο να του δώσω που οι προσδοκίες μου με άφησαν ελλιπή; Πώς και με ποια αποθέματα να ξεπληρώσω το δάνειο; Κι αν, όλη αυτή η θεώρηση, το Πυθαγόρειο προσωπικό μου δόγμα, δεν είναι κάτι άλλο που με συνοδεύει από το παρελθόν και προεκτείνεται σε όλες μου τις συνιστώσες ως κηλίδα ελαίου, από τη φυγή, από τη δειλία του ριψάσπη ή από την ανυπομονησία του ασυνείδητου; Κάποιος θα μπορούσε να αντιπροτείνει πως θα ήταν πιο φρόνιμο να περιμένω, γιατί οι καιροί μπορεί να δώσουν δίκαρπα. Κουράζεσαι, όμως, να κοιτάς πάντα ψηλά, τα καρποφόρα κλαδιά του δέντρου σου, τα μετεωρολογικά σημάδια, τα σύννεφα της βροχής, το άνομβρο μεγάλο αστέρι. Σου πιάνεται ο σβέρκος. Δεν πιάνονται οι αστερισμοί με τα χέρια, οι οφθαλμοί τραβούν τους μυς, χωρίς να υπολογίζουν βαρύτητες. Έρχονται καιροί που ακόμα και ο πιο οικονόμος χωρικός αποσύρεται στο καλύβι του.
Η παρούσα ανάρτηση ή παρούσα κραυγή συμπιεσμένων ψιθύρων, διαβάζεται άμετρα με κατακλείδα το Milde Sorte. Ο καθείς να βγάλει τα συμπεράσματά του όπως στη στιγμή τον βολεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου