Times: Ο Πούτιν ταπεινώθηκε στη Χερσώνα, αλλά ο Ζελένσκι δεν πρέπει να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση

 
 
 
 

Η απόφαση του Προέδρου Πούτιν να αποσυρθεί από τη Χερσώνα θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο καμπής στον πόλεμο, όχι τόσο για την τύχη της ίδιας της κατεστραμμένης πόλης, αλλά για το τι θα μπορούσε να ακολουθήσει, σχολιάζει ο ιαθηγητής και συγγραφές Μαρκ Γκαλεότι σε άρθρο του στους Times του Λονδίνου.

Όπως αναφέρει, η Μόσχα ελπίζει να επιβραδύνει την προέλαση της Ουκρανίας, την ώρα που το Κίεβο "οσμίζεται" μια ευρύτερη νίκη και η Δύση φοβάται ότι μια πολύ γρήγορη και επιτυχημένη προέλαση θα μπορούσε να ωθήσει τον Πούτιν σε κλιμάκωση.

Οι Ουκρανοί ήταν αρκετά σοφοί ώστε να μην προσπαθήσουν να απωθήσουν τους Ρώσους σε μάχες εντός αστικού ιστού και αντίθετα, τους απομόνωσαν, χτυπώντας τις κρίσιμες γέφυρες στον ποταμό Δνείπερο με πυροβολικό μεγάλου βεληνεκούς και σφυροκοπώντας τις γραμμές ανεφοδιασμού τους. Ο στόχος ήταν να καταστήσουν τη θέση τους τόσο ακατάλληλη ώστε οι Ρώσοι να εγκαταλείψουν απλώς το έπαθλό τους.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι στρατηγοί της Ρωσίας το γνώριζαν αυτό εδώ και αρκετό καιρό, και πίεζαν εδώ και εβδομάδες για μια υποχώρηση σε θέσεις κατά μήκος της αριστερής (ανατολικής) όχθης του Δνείπερου. Φαίνεται ότι ο Πούτιν ήταν απρόθυμος, διότι ενώ η Χερσώνα ήταν στρατιωτικά ανυπεράσπιστη, ήταν πολιτικά σημαντική ως η μόνη περιφερειακή πρωτεύουσα που είχε καταφέρει να καταλάβει, και είχε δηλώσει απερίσκεπτα στα τέλη Σεπτεμβρίου ότι οι κάτοικοί της ήταν "πολίτες μας για πάντα".

Η ελπίδα της Μόσχας ήταν ότι οι δυνάμεις αυτές, οι οποίες περιλαμβάνουν δυσανάλογο αριθμό αλεξιπτωτιστών και άλλων σχετικά επίλεκτων στρατευμάτων, θα μπορούσαν να απεγκλωβιστούν σε μεγάλο βαθμό ανέπαφες, για να ενισχύσουν τις νέες αμυντικές γραμμές κατά μήκος του μετώπου.

Ενώ περίπου 80.000 επιστρατευμένοι έφεδροι έχουν ριχτεί στη γραμμή του μετώπου ως κάτι περισσότερο από "τροφή για κανόνια", με τρομερές απώλειες, διπλάσιοι από αυτούς υποβάλλονται σε πολύ βασική εκπαίδευση στη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Η ιδέα είναι ότι μέχρι την άνοιξη θα έχουν σχηματιστεί σε ολοκαίνουργιες - αν και κακής ποιότητας - μονάδες, των οποίων η άφιξη στην πρώτη γραμμή του μετώπου θα τις ενισχύσει δραματικά.

Ο Πούτιν, άλλωστε, μάλλον δεν περιμένει να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο στο πεδίο της μάχης, τονίζει. Μάλλον, αρνούμενος στην Ουκρανία μια γρήγορη νίκη και σηματοδοτώντας ότι η Ρωσία είναι σε θέση να αξιοποιήσει τους πόρους της για να συνεχίσει τον πόλεμο επ' αόριστον, ελπίζει να κλονίσει την προθυμία της Δύσης να συνεχίσει να εξοπλίζει και να χρηματοδοτεί τη σύγκρουση.

Ο κίνδυνος για τη Ρωσία ήταν ότι η απόσυρση θα μπορούσε να μετατραπεί σε φυγή. Υπό τα ακριβή και ισχυρά πυρά του πυροβολικού της Ουκρανίας, η πειθαρχία των δυνάμεών της θα μπορούσε να καταρρεύσει. 

Οι πιθανότητες να μπορέσουν οι Ουκρανοί να πραγματοποιήσουν ουσιαστική επίθεση κατά μήκος του Δνείπερου ήταν μικρές, αλλά ένα σενάριο που φοβόντουσαν οι Ρώσοι ήταν ότι, όπως στην επιτυχημένη επίθεση στο Χάρκοβο, θα μπορούσαν να στείλουν γρήγορες, ελαφρά οπλισμένες δυνάμεις επιδρομής βαθιά μέσα στις περιοχές που ελέγχει, παρακάμπτοντας τα καλά φρουρημένες τοποθεσίες, πραγματοποιώντας επιθέσεις στις γραμμές ανεφοδιασμού και σπέρνοντας τον πανικό.

Τα "κριμαϊκά διλήμματα"

Το γεγονός ότι η απόσυρση φαίνεται να πήγε σχετικά επιτυχώς, επιτρέποντας στους Ουκρανούς να απελευθερώσουν τη Χερσώνα, αλλά χωρίς να προκαλέσει μια ευρύτερη κατάρρευση των ρωσικών γραμμών, αποτελεί στρεβλά κάτι σαν ανακούφιση για πολλές δυτικές κυβερνήσεις, σχολιάζει ο Γκαλεότι.

Γιατό όπως τονίζει ένας από τους εφιάλτες τους ήταν ακριβώς ότι οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να βρουν την ευκαιρία να προβούν σε κάποιου είδους άμεση επίθεση προς την Κριμαία. Η τελευταία έχει σημασία για τον Πούτιν -και, πράγματι, για τους περισσότερους Ρώσους- με έναν διαφορετικό τρόπο από τα άλλα προσαρτημένα εδάφη. Η κατάληψη της Κριμαίας το 2014 χαιρετίστηκε στην πατρίδα του ως θρίαμβος, και ο Πούτιν μπορεί να θεωρεί την πιθανή απώλειά της υπαρξιακή απειλή για την εξουσία του.

Αυτό θα έθετε ορισμένα ακανθώδη πολιτικά διλήμματα για τη Δύση. Θα μπορούσαν πραγματικά να παρακαλέσουν τους Ουκρανούς να μην πιέσουν το πλεονέκτημά τους και να πάρουν πίσω όσο περισσότερα κατεχόμενα εδάφη μπορούν; Θα τους άκουγε το Κίεβο;

Ο Γκαλεότι όμως αναφέρει πως επί του παρόντος δεν υπάρχει τίποτα για να διαπραγματευτεί κανείς σοβαρά. Παρόλο που η Μόσχα εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι είναι πρόθυμη να συζητήσει, εφόσον αρνείται να συναινέσει στην επιστροφή των κατεχομένων εδαφών, δεν υπάρχει αρκετό κοινό έδαφος για να αποκτήσουν νόημα οι συνομιλίες, ιδίως καθώς μια κατάπαυση του πυρός με διατήρηση των σημερινών θέσεων θα ήταν πολύ προς όφελος των Ρώσων, παρέχοντάς τους μια ανάσα για να ανασυνταχθούν και να επανεξοπλιστούν. Η Ουκρανία το έχει αποκλείσει.

Τον περασμένο μήνα ο Ζελένσκι εξέδωσε διάταγμα που απαγόρευε τις συνομιλίες με τη Ρωσία όσο ο Πούτιν ήταν πρόεδρος. Η Μόσχα το αξιοποίησε πολύ αυτό, παρουσιάζοντας το Κίεβο ως εμπόδιο για την ειρήνη. Τα διαβήματα της Ουάσινγκτον πέτυχαν να κάνουν τον Ζελένσκι να μαλακώσει τη θέση του, γεγονός που θα βοηθήσει τον αγώνα για την ενίσχυση της υποστήριξης στις ουδέτερες χώρες.

Ωστόσο, η Δύση γνωρίζει οδυνηρά ότι, σύμφωνα με τα λόγια ενός Ευρωπαίου πρεσβευτή στη Μόσχα, "το Κίεβο είναι αποφασισμένο να κάνει κουμάντο" σε έναν πόλεμο που είναι στο κάτω-κάτω της γραφής, ένας πόλεμος για την εθνική του κυριαρχία, στον οποίο οι πολίτες του πεθαίνουν, και ότι "συχνά ενοχλείται ειλικρινά με κάθε υπόδειξη ότι θα πρέπει να μετριάσει τις ενέργειές του με βάση το τι μπορεί να αισθάνεται ο Πούτιν".

Η απελευθέρωση της Χερσώνας είναι αναμφίβολα ένας ουκρανικός θρίαμβος. Ωστόσο, στο παρασκήνιο υπάρχουν αυξανόμενες διαφωνίες μεταξύ των δυτικών συμμάχων και μεταξύ του Κιέβου και των υποστηρικτών του σχετικά με το πότε θα πρέπει να διεξαχθούν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και πώς θα μπορούσε να τελειώσει ο πόλεμος.

Καθώς οι δυνάμεις της Ουκρανίας πλησιάζουν στην Κριμαία, αυτές οι εντάσεις θα γίνουν πιο σημαντικές, πιο επείγουσες και δυνητικά πολύ πιο επικίνδυνες.

https://www.capital.gr/