Κινηματογράφος
Από τις 6 έως τις 15 Μαΐου 2022, η τρίτη έκδοση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Habitat {HIFF} είχε μια μετρημένη απόδοση μετά την απογοητευτική ακύρωση του 2020 λόγω της πανδημίας. Έβρεχε ταινίες – στην πραγματικότητα περισσότερο σαν χιονοστιβάδα – με πάνω από πενήντα προβολές και έως και εννέα προβολές την ημέρα! Ήταν δύσκολο και προκλητικό να κάνεις επιλογές και απλά έπρεπε να παραιτηθεί κανείς από το γεγονός ότι κάποια εθνικά και διεθνή αριστουργήματα έπρεπε, αναγκαστικά, να ληφθούν υπόψη. Η μπροσούρα Habitat το έθεσε με ειλικρίνεια – «Ο κινηματογράφος από όλο τον κόσμο επέστρεψε!» Υπήρχε κάτι καινούργιο στο μενού –κυριολεκτικά– ένα Festival Cafe, που σερβίρει μια σειρά από διεθνείς λιχουδιές street food.
Η πρώτη ταινία που είχα την τύχη να προλάβω ήταν η [δυστυχώς ανεπιτυχής] είσοδος της Ινδίας στα Όσκαρ του 2021: η ταινία Ταμίλ, 'Koozhangal'[Pebbles], σε σκηνοθεσία Vinothraj Υ.Γ. ενός αλκοολικού πατέρα, που διώχνει τον γιο του από το σχολείο. Το δίδυμο ξεκίνησε για να φέρει πίσω τη μητέρα του νεαρού αγοριού, η οποία έχει καταφύγει στο σπίτι του αδερφού της για να γλιτώσει την κακοποίηση από τα χέρια του συζύγου της. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης δεν τραβάει γροθιές καθώς αναγκάζει τον θεατή να συνοδεύσει το δίδυμο σε ένα σκληρό και απαγορευτικό τοπίο. Η μονοτονία της καθημερινότητας είναι καλά υπογραμμισμένη. Η ταραγμένη σχέση πατέρα και γιου και η απόλυτη φτώχεια της περιοχής, που αναγκάζει ορισμένους άτυχους να παγιδεύουν και να τρώνε αρουραίους, διανθίζονται με στιγμές καθαρής χαράς-όπως όταν ένα εξαθλιωμένο κοριτσάκι πετά σπόρους ελικοπτέρου στον αέρα. Αυτά αναδεικνύουν τον κινηματογραφικό νου του σκηνοθέτη.
Μία από τις απολαύσεις του Φεστιβάλ είναι η έκθεση στον περιφερειακό κινηματογράφο. Το «Semkhor» [2021] της Aimee Baruah την παρουσιάζει ως πρωταγωνίστρια – τη σύζυγο του Diro. Η ταινία αντιπροσωπεύει τις πρακτικές, τα έθιμα και τις λαϊκές παραδόσεις των κατοίκων του Semkhor, που θέλουν να μείνουν ανέγγιχτοι από τον έξω κόσμο. Με φόντο τα καταπράσινα δάση του Assam, η ταινία παρακολουθεί την αδυσώπητη ζοφερή ζωή της συζύγου του Diro. { Spoiler Alert!} Αρχικά χάνει τον σύζυγό της από πτώση από ένα βουνό και στη συνέχεια, τους δύο γιους της –τα κόλπα του ματιού της– από τις επιθέσεις μιας τίγρης. Η ταινία τελειώνει με μια ελπιδοφόρα νότα καθώς η ηρωίδα μας προστατεύει τη νεογέννητη εγγονή της από ένα φρικτό έθιμο του Semkhor. Σύμφωνα με αυτή τη βάρβαρη πρακτική, εάν μια γυναίκα πεθάνει κατά τη διάρκεια του τοκετού, μαζί της θάβεται και το νεογέννητό της. Η ταινία, πρώτη στη γλώσσα Dimasa,
Ο Asghar Farhadi είναι ο διάσημος Ιρανός σκηνοθέτης των «A Separation» και «The Salesman». Η προσφορά του για το 2021 – «The Hero»– εμφανίστηκε στο φεστιβάλ και δικαίωσε τη φήμη του. Ακολουθεί το ταξίδι του Ραχίμ, που συνελήφθη επειδή καθυστερούσε την αποπληρωμή ενός χρέους. Όταν ο Ραχίμ αποφασίζει να επιστρέψει μια τσάντα με δεκαεπτά χρυσά νομίσματα στον νόμιμο κάτοχό της, θέτει σε κίνηση μια αλυσίδα γεγονότων –κάποια συγκλονιστικά, άλλα κωμικά– που ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Το εύρος των θεμάτων που θίγει αβίαστα ο σκηνοθέτης είναι ποικίλο και συναρπαστικό – από τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία έως την παρεμβατική φύση των σημερινών μέσων ενημέρωσης. Ακόμη και το να κάνεις καλό στη σημερινή εποχή μπορεί να μπούμερανγκ με εντυπωσιακό τρόπο – ο Farhadi το κάνει αυτό με απαλά συγκρατημένο τρόπο.
Εντελώς διαφορετική σε τόνο και υφή ήταν η συνεργασία Αυστρίας-Γερμανίας το 2021, με αποτέλεσμα το «Hinterland». Τοποθετημένο το 1920 μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η ταινία επικεντρώνεται σε έναν πρώην Αιχμάλωτο Πολέμου που επιστρέφει στη Βιέννη, για να βρει τους συναδέλφους του να δολοφονούνται μυστηριωδώς. Καθώς ο αριθμός των σωμάτων συσσωρεύεται, ο ήρωάς μας δέχεται επίθεση και αποφεύγει να τον στραγγαλίσουν. Η κορύφωση, που βρίσκεται στον περίφημο καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου στη Βιέννη, έρχεται με μια νόστιμη και εκπληκτική ανατροπή. Αυτή η neo-noir ταινία δημιουργήθηκε για συναρπαστική προβολή, διακοσμημένη όπως ήταν από εντυπωσιακά σκηνικά και φωτογραφικά σκηνικά, φέρνοντας υπαινιγμούς κινδύνου και απειλές απειλής.
Υπήρχαν μερικοί βλαστοί, φυσικά. Το πορτογαλικό ντοκουμέντο «The Metamorphosis of Birds» ήταν καλλιτεχνικό, επιτηδευμένο και προκαλούσε χασμουρητό. Επίσης απογοητευτικά ήταν τα "Calm with Horses" και "Nitram", αν και σε μικρότερο βαθμό.
Αυτά ήταν, ωστόσο, μικρές πληγές. Το Φεστιβάλ έμοιαζε να επιφύλαξε το καλύτερο για το τελευταίο, καθώς σέρβιρε, την προτελευταία μέρα, πλούσιο κινηματογραφικό κέφι με τη μορφή της ταινίας Μαράθι, «Godavari». Αυτό είναι, επάξια, ένα μέρος του πακέτου έξι ταινιών που έστειλε η Ινδία στις Κάννες φέτος. Η ταινία πυροδοτήθηκε από τον θάνατο του διάσημου σκηνοθέτη Nishikant Kamath, προς τιμήν του οποίου ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Nishikant Deshmukh.
Το «Godavari» μοιάζει με τη ροή του τίτλου ποταμού του – άγρια και άγρια τη μια στιγμή, γαλήνια και απαλή την άλλη. Ένας μεσήλικας, με προβλήματα διαχείρισης του θυμού, που βγάζει τα προς το ζην εισπράττοντας ενοίκια από τις προγονικές του περιουσίες, έρχεται συγκλονιστικά πρόσωπο με πρόσωπο με τη θνησιμότητα. Ο γιατρός του λέει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο και έχει πολύ λίγο χρόνο. Η ταινία στοχάζεται απαλά σε ζητήματα ζωής και θανάτου, παράδοσης και νεωτερικότητας και αξίες του παλαιού κόσμου όπως η ενσυναίσθηση σε σχέση με τη σημερινή άψυχη ύπαρξη. Και το κάνει αυτό χωρίς να ηθικολογεί ή να υποχωρεί σε κοινοτοπίες. Πραγματικά ένα tour de force.
Φωτογραφία από το Skitterphoto στο Pexels.com
Γενικά, ήταν ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό φεστιβάλ κινηματογράφου. Ορισμένες ενότητες –όπως ο Κορεατικός Σύγχρονος Κινηματογράφος και το Retrospective on the Origins of Malayalam New Wave Cinema– μπορούν να προβληθούν ξανά ως αυτόνομα φεστιβάλ. Τολμήστε μια ελπίδα; Οι σινεφίλ του Δελχί περιμένουν με κομμένη την ανάσα και σταυρωμένα δάχτυλα. Όπως θα έλεγε ο Που, «Ό,τι κι αν είναι!» Το India Habitat Centre, Νέο Δελχί, αξίζει τα συγχαρητήρια που κράτησε τη σημαία του εθνικού και διεθνούς κινηματογράφου να κυματίζει ψηλά.
https://underthetamarindtreeblog.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου