Διηγήματα του Arsee 131 - Προσδοκίες
«Ο Ρίτσαρντ Μπράινερ βραβεύτηκε με το βραβείο Tacitus για εξαιρετική επιτυχία στη Νομική. Στην τελετή βράβευσης που πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ, δεν ανέφερε καν το όνομά σας στην «ευχαριστήρια ομιλία» του, ως κάποιος που τον καθοδήγησε και τον έστησε ως δικηγόρο σε αυτή την άθλια πόλη. Πώς είναι αυτό, αυτή η έλλειψη ευγνωμοσύνης;» ρώτησε η φωνή του Δημοσιογράφου τον Μάλκολμ Μάγιερ.
Ο Μάλκολμ πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να ψάξει να βρει τις λέξεις αλλά του απέτυχαν. Χρόνια δικαστικών αγώνων του είχαν διδάξει ότι όταν υπάρχει αμφιβολία δεν λέει τίποτα. «Συγγνώμη, είμαι σε μια συνάντηση, αλλά θα χαιρόμουν να σας μιλήσω μετά τις ώρες γραφείου», μπερδεύτηκε ο Μάλκολμ. Ο Δημοσιογράφος υποσχέθηκε να ξανακαλέσει και το έκλεισε.
Ο Μάλκολμ ένιωθε ένα τεράστιο βάρος στο στήθος του, σαν κάποιος να το πιέζει σωματικά. Ήταν πληγωμένος. Πολύ πληγωμένο.
Ο Ρίτσαρντ ήταν δικηγόρος στην εταιρεία του όλα αυτά τα χρόνια πριν. Ο Μάλκολμ είχε δει ένα φωτεινό μυαλό και ειλικρίνεια στο αγόρι. Ζήτησε από τον Ρίτσαρντ να σταματήσει να εργάζεται και να σπουδάσει για το μπαρ, τον ένα χρόνο που ο Ρίτσαρντ δεν δούλευε, ο Μάλκολμ πλήρωνε για τα πάντα, από το νοίκι του μέχρι το φαγητό του. Ο Μάλκολμ είχε δίκιο. Ο Ρίτσαρντ πέρασε το μπαρ με τα μεγάλα χρώματα και αποδείχτηκε ένας λαμπερός δικηγόρος. Ο Malcolm ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δικηγόρους της πόλης και κάθε φιλόδοξος δικηγόρος θα είχε σκοτώσει για να γίνει βοηθός του, αλλά ο Malcolm δεν έδωσε αυτή την ευκαιρία σε κανέναν. Στην καρδιά και στο μυαλό του έβλεπε πάντα τον Ριχάρδο ως βοηθό του και τα επόμενα χρόνια έβλεπε το όνομα του Ρίτσαρντ στο επιστολόχαρτο με το όνομά του. Ο Meyer και ο Bryner ήταν το όνειρό του.
Ήταν τα γενέθλια του Ρίτσαρντ και ο Μάλκολμ βγήκε έξω για ένα ποτό. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου Bourbon τους, ο Malcolm πρόσφερε στον Richard να γίνει ο σύντροφός του, για να έχει το όνομά του μαζί του. Ο Ρίτσαρντ δεν φαινόταν χαρούμενος, αντίθετα ζήτησε μια μέρα για να το σκεφτεί. Ο Μάλκολμ το βρήκε περίεργο, νόμιζε ότι ο Ρίτσαρντ θα το πηδούσε, ο καθένας θα το έκανε, αλλά είπε λίγα. Ο Ρίτσαρντ είχε το δικαίωμα της επιλογής.
Την επόμενη μέρα ο Ρίτσαρντ είπε στον Μάλκολμ ότι ήθελε να δημιουργήσει μια δική του εταιρεία. «Δουλεύω καλύτερα μόνος μου, αυτό είναι κάτι που έχω συνειδητοποιήσει», ομολόγησε ο Ρίτσαρντ. Ο Μάλκολμ ένιωσε ένα μαχαίρι στην καρδιά του, αλλά ήξερε επίσης ότι κάθε άνθρωπος είχε το δικαίωμα να φτιάξει τη μοίρα του. Ευλόγησε τον Ρίτσαρντ στο νέο του εγχείρημα και μάλιστα προσφέρθηκε να βοηθήσει. Ο Μάλκολμ χώρισε με μερικούς πελάτες υψηλής αξίας, έτσι ώστε ο Ρίτσαρντ να έχει μια καλή αρχή στην εταιρεία του. «Καλά η αρχή έγινε μισή, αγόρι μου!» είπε ο Μάλκολμ με ένα χτύπημα στην πλάτη του Ρίτσαρντ. Ο Ρίτσαρντ είχε δεχτεί πρόθυμα τους πελάτες.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο Μάλκολμ είδε τον Ρίτσαρντ να κάνει πολύ καλά για τον εαυτό του, αλλά είδε επίσης ότι οι τηλεφωνικές κλήσεις από τον Ρίτσαρντ έγιναν λιγότερες. Οι ευχές για τα Χριστούγεννα και τα τηλεφωνήματα για την Ημέρα των Ευχαριστιών σταμάτησαν επίσης. Και μετά η λειτουργία του βραβείου όπου ο Μάλκολμ έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι ο Ρίτσαρντ δεν του είχε ούτε ένα ευχαριστώ.
Ο Μάλκολμ δυσκολευόταν να καθίσει στην αίθουσα του γραφείου του. η πληγή του μετατρεπόταν σε οργή. Έπρεπε να δώσει ένα μάθημα στον Ρίτσαρντ. έπρεπε να βεβαιωθεί ότι ο Ρίτσαρντ ήξερε ότι ακόμη και τα σκυλιά είχαν ευγνωμοσύνη. Έπρεπε να βάλει τον Ρίτσαρντ στη θέση του και ο Μάλκολμ ήταν ακόμα η γάτα στο παιχνίδι των αρουραίων. Ήταν ώρα να χωρίσω έναν αρουραίο.
Ο Μάλκολμ έφυγε από το γραφείο του και συνέχισε στο πάρκο που απλώθηκε δίπλα στο κτίριο του γραφείου του. Η μέρα ήταν γκρίζα. ένα τραγανό αεράκι φυσούσε από τον Βορρά. Ο Μάλκολμ κάθισε ο ίδιος στον πάγκο του πάρκου. Αυτή ήταν η θέση του, η στρατηγική του. Είχε καθίσει εκεί σε πολλές περιπτώσεις κάνοντας στρατηγικές για να διαλύσει την αντιπολίτευση και όλες αυτές οι στρατηγικές είχαν αποδώσει.
Πώς καταστρέφει κάποιος άλλος δικηγόρος που σκέφτηκε ο Μάλκολμ; Έπρεπε να ξεκινήσει κάνοντας τον να φαίνεται αχάριστος, κάτι που δεν ήταν σκληρό γιατί ο Ρίτσαρντ ήταν αχάριστος. Μιλούσε σε αυτόν τον Δημοσιογράφο το βράδυ και έδινε μια συνέντευξη που θα τον έκανε να φαίνεται κακός και εγωιστής. Στη συνέχεια, έπρεπε να διαλύσει τη φήμη του ως δικηγόρου. Ήξερε ότι όλοι οι δικηγόροι έπαιζαν με το νόμο για να βρουν το δρόμο τους στο δικαστήριο, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς διέσχισαν τη γραμμή μεταξύ νόμιμου και παράνομου και ο Μάλκολμ θα έπρεπε να τον πιάσει να περνάει τη γραμμή.
Σιγά σιγά ένα σχέδιο καταστροφής του Ρίτσαρντ άρχισε να διαμορφώνεται στο μυαλό του Μάλκολμ. Αυτό θα ήταν διασκεδαστικό. θα βοηθούσε να επουλώσει τις πληγές που του είχε κάνει ο Ρίτσαρντ όλα αυτά τα χρόνια. Αναρωτήθηκε ποιος επινόησε τον όρο «αχάριστος σκύλος» όταν οι άνθρωποι ήταν αχάριστοι. Ένιωθε καλύτερα με τα πάντα και αποφάσισε να περάσει λίγο χρόνο ακόμα καθισμένος στον πάγκο νιώθοντας το αεράκι και τον λιγοστό ήλιο.
Μπροστά του είδε ένα μικρό παιδί να παίζει με τον πατέρα του. Το νήπιο περπάτησε λίγο και μετά έπεσε, ο πατέρας του του έδωσε ένα χέρι. το μικρό παιδί σηκώθηκε, περπάτησε λίγο και μετά έπεσε ξανά. Ήταν ένα πολύ συγκινητικό παιχνίδι για να παρακολουθήσετε. Ο Πατέρας και ο Υιός φάνηκαν να το απολαμβάνουν. Ο Μάλκολμ δεν είχε ιδέα γιατί τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του. δεν είχε ιδέα γιατί τα δάκρυα μετατράπηκαν σε λυγμό. Ο Πατέρας και ο Γιος σταμάτησαν να παίζουν το παιχνίδι και τον κοίταξαν. Ο Μάλκολμ έκλεισε τα μάτια του για να καταλάβει τι του έλεγαν τα δάκρυα.
Η ευγνωμοσύνη δεν ήταν δικαίωμα, δεν μπορούσες να απαιτήσεις ευγνωμοσύνη, είτε την πήρες είτε όχι, δεν ήταν στο χέρι σου αλλά στο άτομο που πιστεύεις ότι είχες βοηθήσει. Ο Πατέρας δεν μπορούσε να απαιτήσει ευγνωμοσύνη από το μικρό παιδί που του έμαθε πώς να περπατά. Η ανάγκη για ευγνωμοσύνη δεν θα μπορούσε να είναι ένα κλουβί όπου θα μπορούσες να παγιδεύσεις κάποιον. Η ευγνωμοσύνη έπρεπε να είναι η ανάγκη της ψυχής του άλλου. Το να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη σήμαινε ότι έπρεπε να συνειδητοποιήσεις ότι οι άλλοι βοήθησαν το ταξίδι σου και να συνειδητοποιήσεις ότι έπρεπε πρώτα να καταλάβεις ότι δεν είσαι το να είσαι το παν και να τελειώσεις όλα. Ο Ρίτσαρντ θα έφτανε εκεί μια μέρα, αν το έκανε καθόλου. Έπρεπε να είναι το ταξίδι του, όχι δικό του. Το ταξίδι του ήταν να πάρει έναν άλλο Ρίτσαρντ που εργαζόταν ως παρανόμος κάπου.
Ο Μάλκολμ άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε. Ο ήλιος κοίταξε πίσω από ένα σύννεφο και έλουσε τον Μάλκολμ με τη χρυσή του απόχρωση. Πήγε στον Πατέρα και τον ευχαρίστησε, ο Πατέρας φυσικά δεν είχε ιδέα για το τι τον ευχαριστούσαν.
Έβγαλε το τηλέφωνό του από την τσέπη του και έγραψε ένα μήνυμα στον Ρίτσαρντ, «Συγχαρητήρια για το βραβείο σου, μακάρι να πετάξεις ψηλότερα και να φτάσεις νέα ύψη, αγαπώ τον Μάλκολμ».
https://dreamified24.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου