Αν δεν με αντέχεις στα δύσκολα, τι να σε κάνω στα εύκολα;
Άκουσα τελευταία την έκφραση “ο φίλος φαίνεται στις χαρές, αν είναι πραγματικός”. Μεγαλύτερη ανοησία προσωπικά δεν έχω ακούσει.
Όσο είσαι καλά, περνάς καλά, ακόμα κι αν έχεις χαρές και οι άνθρωποι δίπλα σου ζηλεύουν, θα είναι πάντα εκεί δίπλα σου για να παίρνουν την λάμψη σου. Όταν όμως περάσεις μια δυσκολία και λυγίσεις μέχρι το πάτωμα, κάνεις δεν θα μείνει για να σου απλώσει το χέρι του. Θα φύγει γιατί φοβάται ότι η δυσκολία αυτή θα έρθει και στην δική του πόρτα.
Νομίζουν ότι όσοι έχουν μια δύσκολη στιγμή, μια ασθένεια ή γενικά μια σοβαρή δυσκολία, συζητούν για αυτό και είναι καταθλιπτικά άτομα. Νομίζουν ότι ζουν και μεταφέρουν τα σκοτάδια τους, σε όσους είναι γύρω από αυτούς. Δεν ξέρουν ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερο φως μέσα τους, θέληση και δύναμη.
Αν στα δύσκολά μου με έχεις ξεχάσει, γιατί να σε έχω στην ζωή μου στα εύκολα; Στα εύκολα τα καταφέρνω και μόνη μου, αλλά και στα δύσκολα προτιμάω να είμαι εγώ με τον εαυτό μου. Μέσα από τα δύσκολα και από ανθρώπους που ηθελημένα απομακρύνθηκαν, κατάλαβα πως δεν θέλω να ακούω φθηνές δικαιολογίες και δεν θέλω ψεύτικους ανθρώπους.
Στα δικά μου δύσκολα παραμερίζω τις δικές μου ανάγκες, τους φόβους μου, τους πόνους και απλώνω το χέρι μου σε όποιον το χρειαστεί. Γιατί έχω μάθει να μπαίνω στην θέση του άλλου και να γνωρίζω τι έχει ανάγκη. Γιατί κι εγώ αυτό είχα ανάγκη, ένα χέρι χωρίς λύπηση, με χαμόγελο και κατανόηση. Όχι κριτική και όχι τα ψεύτικα λόγια και τις ψεύτικες ελπίδες.\
Η απάντηση που πήρα από έναν άνθρωπο που είχε ψυχή, στο άκουσμα της ασθένειάς μου, όταν του είπα να φύγει ήταν η εξής “Η αγάπη είναι για τα δύσκολα, αν δεν είμαι τώρα δίπλα σου, δεν θα είμαι ποτέ. Εσύ τι θα έκανες αν αρρώσταινα;”. Η δική μου απάντηση; «Μα εννοείται θα έμενα δίπλα σου, δίνοντας και την ζωή μου»…
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου