Ελευθερία λόγου – μια καραμέλα πικρή
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχουμε το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, επομένως και η άποψη ή η γνώμη του είναι υποκειμενική. Ποια είναι όμως τα όρια εκείνα, που αν ξεπεραστούν, καταπατούν την αξιοπρέπεια και την αξία του εν γένει;
Ήδη από την παιδική μας ηλικία ακόμη, διδαχθήκαμε τη δύναμη του λόγου. Και μιλάω για δύναμη, διότι από πολύ νωρίς ήρθαμε σε επαφή με νουθεσίες από τα πλαίσια κοινωνικοποίησής μας. Πρώτα από το στενό μας κύκλο, την οικογένεια, έπειτα το φιλικό περίγυρο και στη συνέχεια μέσω του σχολείου και της εκπαίδευσης. «Μάθαμε» δια μέσω του λόγου, μέσω της αλληλεπίδρασης τόσο του προφορικού όσο και του γραπτού. Επομένως η μάθηση, η εκπαίδευση, επιτεύχθηκε από το λόγο. Επικοινωνούμε με το λόγο, μοιραζόμαστε προβληματισμούς και βρίσκουμε λύσεις με το λόγο. Αγαπάμε με το λόγο. Θεραπευόμαστε με το λόγο. Για αυτού του είδους τη δύναμη μιλάω.
«Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.»
«Πριν μιλήσεις, να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό.»
«Γλώσσα μάκρεμα, μυαλού λιγόστεμα.»
«Γλώσσα τρέχουσα, άμυαλα λαλεί.»
«Η μακριά η γλώσσα, δείχνει τα κοντά χέρια.»
«Ό,τι κόβει το μαχαίρι γιατρεύεται, ό,τι κόβει η γλώσσα ποτέ!»
Σίγουρα κάποιες από τις παραπάνω φράσεις θα σου είναι γνωστές. Ίσως έτυχε να τις ακούσεις ή να τις έχεις ξεστομίσει και ο ίδιος. Περίτρανα αποδεικνύουν ότι ο λόγος έχει τη δυναμική του. Μπορεί να επηρεάσει τη μειονότητα, αλλά και την πλειονότητα. Υπάρχουν και εκείνοι που κατά καιρούς, πληγώνουν τη γλώσσα. Τη φορτώνουν με πληθώρα κοσμητικών επιθέτων που μέχρι και η ίδια ντρέπεται, σα δε ντρέπονται τα ίδια τα στόματα που την ξεστομίζουν. Και μετά έρχεται και πάλι στο προσκήνιο το αμφιλεγόμενο ζήτημα της ελευθερίας του λόγου…
Μα αφού έχω την ελευθερία στο λόγο, αφού είμαι μοναδικός, αφού αντιλαμβάνομαι τα πράγματα διαφορετικά από εσένα, δεν έχω το δικαίωμα να τοποθετηθώ όπως νιώθω και αισθάνομαι; Αυτό δεν είναι ελευθερία; Ελευθερία δεν είναι να επικοινωνώ την αλήθεια μου, όταν κρίνω ότι πρέπει να πάρω θέση; Πολύ σωστά όλα αυτά. Μα για να υπάρχει ελευθερία όπως εσύ μας λες, πρέπει να δέχεσαι και την ελευθερία του διπλανού σου. Και εκείνος θέλει να επικοινωνήσει τη δίκη του μοναδικότητα, τη δίκη του αλήθεια και τη δική του οπτική. Μα όχι εις βάρος του άλλου! Άλλο ελευθερία και άλλο υποτίμηση.
Τελικά υπάρχει ελευθερία στο λόγο; Θα μπορέσω ποτέ να επικοινωνήσω τη δίκη μου αλήθεια, χωρίς να επικριθώ; Θα προσπαθήσω ή θα μείνω άπραγη; Μου έμαθαν να είμαι ελεύθερη, αλλά κοντεύω να το ξεχάσω…
https://gynaikaeimai.com/
Αικατερίνη Χριστοδούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου