Και να θυμάσαι… δεν φταις εσύ αν κάποιος σου φέρθηκε σκάρτα
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Δύσκολο να καταφέρεις να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο να μπορείς να συνεννοηθείς, αλλά κυρίως να μπορείς να εμπιστευτείς. Δύσκολο να “κουμπώσεις” με κάποιον απόλυτα, ώστε να τον νιώθεις άνθρωπό “σου”.
Τι φταίει αλήθεια; Είναι οι απαιτήσεις μας μεγαλύτερες του εφικτού ή οι άνθρωποι έχουν “μικρύνει” απότομα; Να φταίει που το “εγώ” μας το έχουμε νταντέψει παραπάνω απ’ όσο πρέπει και νιώθουμε κέντρα του σύμπαντος, ενώ επί τις ουσίας είμαστε απλώς κουκίδες μέσα του; Να φταίει που οι περισσότεροι έχουμε πληγωθεί πολύ στο παρελθόν κι αφού δεν καταφέραμε ν’ αφήσουμε τις πληγές μας πίσω, τις κουβαλάμε ως “προίκα” σε κάθε καινούρια γνωριμία; Να φταίει που μάθαμε ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα κι από φόβο μη μας προδώσουν, προδίδουμε πρώτοι;
Ίσως ένα απ’ αυτά, ίσως κι όλα αυτά μαζί, οδηγούν σε μισές σχέσεις, σε ανούσιες ενώσεις, σε αδιάφορα και με ημερομηνία λήξης “μαζί”. Ίσως αυτά, ίσως κι όλα αυτά μαζί, έχουν κάνει τους ανθρώπους να παραμένουν σε σχέσεις “λίγες”, απ’ τον φόβο μην ο επόμενος είναι χειρότερος. Επιλέγουν το βόλεμα, απ’ το φόβο του τίποτα. Πόσο κρίμα όμως να φυτοζωείς, γιατί φοβάσαι να ζήσεις μην και πληγωθείς…
Και ποιος δεν έχει πληγώσει; Και ποιος δεν έχει πληγωθεί; Κι αλήθεια, τι είναι αυτό που πονάει περισσότερο; Η μοναξιά μέσα στην οποία σ’ αφήνει το όποιο “τέλος” ή ο πόνος στην ψυχή σου γιατί δεν εκτιμήθηκες, δεν αγαπήθηκες, δεν σε σεβάστηκαν όσο άξιζες;
Ίσως χρειαστεί να φας πολλά “χαστούκια”, ίσως χρειαστεί να προδοθείς αμέτρητες φορές, ίσως χρειαστεί να γονατίσεις άλλες τόσες, κάποια στιγμή όμως θα καταλάβεις, ότι δεν πρέπει να αυτοτιμωρείσαι αποφεύγοντας την αγάπη, γιατί κάποιος σου φέρθηκε σκάρτα. Γιατί η συμπεριφορά του άλλου, χαρακτηρίζει εκείνον, όχι εσένα! Γιατί η απόλυτη αλήθεια είναι αυτή, δεν φταις εσύ αν κάποιος σου φέρθηκε σκάρτα. Τόσος ήταν, δεν ήσουν εσύ για τόσα! Τόσο είχε, δεν άξιζαν σε σένα τόσα!
Ίσως ακούγεται δύσκολο, ψυχοφθόρο. Ίσως ακούγεται ακόμη κι επικίνδυνο να επιλέξεις ν’ ανοίξεις την καρδιά σου, που πριν κάποιοι στην πλήγωσαν, να επιλέξεις να αφεθείς, όταν κάποιοι σε μαχαίρωσαν πισώπλατα. Ίσως… μα το να είσαι εσύ αληθινός, είναι ο μόνος δρόμος για να είσαι ευτυχισμένος. Το να έχεις την καρδιά σου ανοιχτή, είναι ο μόνος δρόμος για να την γεμίσεις χρώματα.
Επιλέγω να είμαι αληθινή, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος που ξέρω. Επιλέγω το φως, γιατί το σκοτάδι δεν μου πάει. Επιλέγω την αλήθεια της καρδιάς, γιατί με αγαπάω και με πιστεύω. Επιλέγω να ζήσω κι όχι απλά να επιβιώνω. Κι ας πονέσω κι ας ματώσω κι ας λυγίσω. Στοχεύω ψηλά, γιατί αυτό αξίζω! Κι όση ψυχή κι αν μου κλέβουν, έχω κι άλλη τόση ακόμη μέσα μου…
https://gynaikaeimai.com/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου