Ας περπατήσουμε ο ένας με τον άλλον
198η ιστορία
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος που ήταν αφοσιωμένος στην πολύωρη προσευχή και τη νηστεία, μιλώντας με τον Θεό στη μέση της νύχτας μέχρι την ανατολή του ηλίου.
Ποτέ δεν έχασε ούτε μια στιγμή της ζωής του χωρίς να παρακαλέσει το κατώφλι του παντοδύναμου, και πάντα παρακαλούσε τον Θεό να έρθει να τον επισκεφτεί.
Μετά από λίγο, είδε ένα όνειρο ότι αν θέλεις να συναντήσεις τον Θεό πήγαινε αύριο το απόγευμα στο Χαλκό Παζάρι.
Η προσευχή της ιστορίας μας πήγε στο Χαλκό Παζάρι χαρούμενη την επόμενη μέρα και έδωσε μεγάλη προσοχή για να βρει τον Θεό.
Μια ηλικιωμένη αδύναμη γυναίκα του τράβηξε την προσοχή στο Παζάρι. Η ηλικιωμένη γυναίκα κρατούσε στο κεφάλι της ένα τεράστιο βαρύ χάλκινο δοχείο και πήγαινε σε κάθε κατάστημα για να πουλήσει την κατσαρόλα της.
Η προσευχή την ακολούθησε. Τα περισσότερα από τα καταστήματα ήθελαν να πληρώσουν τέσσερα χρυσά νομίσματα για το δοχείο, αλλά η ηλικιωμένη γυναίκα παρακάλεσε έξι νομίσματα και είπαν ότι δεν άξιζε τόσο πολύ.
Για λίγες ώρες περπατώντας με εκείνη τη βαριά κατσαρόλα και προσπαθώντας να πουλήσει, η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν κουρασμένη και απογοητευμένη όταν πήγε στο τελευταίο μαγαζί, ενώ η προσευχή μας της ιστορίας την ακολουθούσε κρυφά.
Η ηλικιωμένη γυναίκα ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος να μου αγοράσει το δοχείο για έξι νομίσματα.
Ο περίεργος ιδιοκτήτης ρώτησε: «Γιατί επιμένεις να λάβεις έξι νομίσματα;»
Η ηλικιωμένη γυναίκα είπε: «Ο γιος μου είναι άρρωστος και το κόστος των φαρμάκων του για ένα μήνα είναι έξι χρυσά νομίσματα, χρειάζομαι αυτά τα χρήματα για να μπορέσω να τον βοηθήσω».
Ο ιδιοκτήτης είπε: «Αυτό το χάλκινο δοχείο φαίνεται ολοκαίνουργιο». Έπειτα έφτασε στο κουτί του και έδωσε στη γριά είκοσι πέντε χρυσά νομίσματα και συνέχισε: «Πήγαινε σπίτι και φρόντισε τον γιο σου. Θα προσευχηθώ και εγώ για την υγεία του».
Η ηλικιωμένη γυναίκα συνέχισε να ουρλιάζει από ευτυχία: «Είσαι σίγουρη;»
Και έφυγε από το κατάστημα πολύ χαρούμενος.
Η προσευχή της ιστορίας μας ξαφνιάστηκε από την βλακεία του ιδιοκτήτη του καταστήματος. Δεν μπορούσε να μείνει ήσυχος και πήγε στον ιδιοκτήτη του καταστήματος και ρώτησε: «Έβλεπα αυτή τη γυναίκα για ώρες. Το δοχείο της άξιζε μόνο τέσσερα νομίσματα, γιατί το αγόρασες για είκοσι πέντε νομίσματα;»
Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος απάντησε: «Δεν της αγόρασα το χάλκινο δοχείο. Αγόρασα τη συνταγή του γιου της, τον χρόνο της να περνάει με τον γιο της και να μην περπατάει στο Παζάρι για να πουλήσει τα πράγματά της, τουλάχιστον για ένα μήνα.
Ο Θεός έρχεται να με επισκέπτεται συχνά. Η γριά στάλθηκε από τον Θεό, έπρεπε απλώς να δω την ανάγκη και τον πόνο της και να τη βοηθήσω. Δεν πλησιάζουμε στον Θεό απλώς κηρύττοντας και προσευχόμενοι, πρέπει να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και να μην αφήνουμε κανέναν να περπατά μόνος, κουρασμένος και συντετριμμένος».
Η προσευχή της ιστορίας μας έλεγε: «Ντρέπομαι τόσο πολύ που για ώρες ο Θεός προσπαθούσε να μου δείξει ότι είναι παντού και ήμουν τυφλός».
https://lalehchini.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου