Μέσα στη δική μου φυλακή…
Σαν βγω από αυτή την φυλακή που άφησα κάποιους να με βάλουν, δεν ξέρω αν θα μπορώ να δω πλέον την αλήθεια. Ίσως κάποιες καταστάσεις να με οδήγησαν πίσω από τα κάγκελα του παράθυρού μου. Ίσως πίσω από το παράθυρο μου να ένιωθα πιο ασφαλής. Ίσως η φυλακή να ήταν ότι καλύτερο για να αποφύγω την ψευτιά και αδιαφορία. Μόνη με τον εαυτό μου, χωρίς να βλέπω βλέμματα στραβά, ζήλεια στα βλέμματα.
Ακόμα όμως και μέσα από την φυλακή μου, άνθρωποι τρύπωναν με την περιέργειά τους. Άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν, έκαναν την φυλακή μου να μοιάζει κόλαση. Ακόμα και μέσα σε αυτή θέλαν να με δουν να λυγίζω.
Δεν ξέρω αν θέλω να βγω από αυτή την φυλακή, δεν ξέρω αν ο κόσμος έχει κάτι από τα περασμένα. Κάτι από τις εποχές που θέλαμε να βλέπουμε τους άλλους να γελάνε.
Μπήκα σε μια δική μου φυλακή, όχι γιατί το διάλεξα, αλλά με ανάγκασαν τα γεγονότα, κάνεις όμως δεν μπορεί να το δει. Μια φυλακή που τις περισσότερες φορές είχε σκοτάδι και πόνο, αλλά ο κόσμος τελικά έξω ήταν ακόμα πιο σάπιος.
Ίσως αυτή η φυλακή να ήρθε στην σωστή ώρα. Μέσα από την δική μου φυλακή, είδα το μέσα μου. Συστήθηκα με τον εαυτό μου και έχασα την εμπιστοσύνη μου, σε όποιον ήταν δίπλα μου.
Σαν βγω από αυτή την φυλακή, θέλω να χαμογελάω και κανείς να μην αναρωτιέται γιατί ενώ πονάω, γελάω.
Η δική μου φυλακή οχυρώθηκε με δύναμη, με αδιαφορία και μεγάλη επίγνωση για τους ανθρώπους που νομίζουν ότι δεν ξέρω τι έχω δίπλα μου. Σε αυτή την φυλακή πέρασα πολλά χρόνια περισυλλογής. Πολλά δάκρυα χύθηκαν και στέγνωσαν στα πατώματα.
Είναι δική μου αυτή η φυλακή, γιατί πλέον δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει “ζω την στιγμή”. Υπάρχει “θα σου βγάλω το μάτι και θα πατήσω πάνω σου”. Καλύτερα πίσω από τα σίδερα, πάρα ελεύθερη στο μίσος.
https://gynaikaeimai.com/
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου