Γη χωρίς νερό…
Έφυγες… Δεν σ΄ ακολούθησα, έκλεισα απλώς την πόρτα, σφράγισα τα σκούρα, έβγαλα τα σκουπίδια, πήρα στα χέρια τη χειραποσκευή και πήρα το μόνο μονοπάτι που είχε απομείνει για τα δικά μου βήματα. Ένα μικρό, στενό μονοπάτι, δίπλα από το ποτάμι της οργής. Για μια στιγμή μονάχα κοίταξα το νερό, το σκοτάδι του, την ορμή του…
Μια μαύρη σκέψη ακινητοποίησε τα βήματά μου. Πόσο λαχταριστό φαίνεται στ΄ αλήθεια να βυθιστώ μέσα του, να βαφτιστώ ξανά μ΄ άλλο όνομα, μ΄ άλλη ιδιότητα, μ΄ άλλη ζωή! Κατάφερα να φτάσω μέχρι την όχθη και ν΄ αφήσω τα βήματά μου να γευτούν το παγωμένο νερό της ζωής. Αμέσως αισθάνθηκα καλύτερα, σχεδόν όπως αισθανόμουν κάθε φορά που μ΄ έκλεινες στην αγκαλιά σου. Αισθάνθηκα ξανά ζωντανή, δυνατή, ικανή για τη ζήση αυτή. Συνειδητοποίησα όμως πως κάτι είχε αλλάξει, εσύ δεν ήσουν στο πλάι μου
Αν το αόρατο χέρι του Ποσειδώνα σε μια στιγμή θυμού, άδειαζε το νερό από τα ποτάμια, νέκρωνε τις θάλασσες, βύθιζε στη σιωπή τους καταρράκτες και καταριόταν σ΄ άγονη γη τις λίμνες, όλα θα πέθαιναν, θα σιωπούσαν, θ΄ αγωνιούσαν για το αύριο, θα πάλευαν να μιμηθούν όλα αυτά που νιώθω σήμερα, που θα νιώθω αύριο, που θα νιώθω ίσως μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου, χωρίς εσένα κοντά μου.
Σαν στερημένο πηγάδι σ΄ εγκαταλελειμμένο περιβόλι μ΄ άφησες και τώρα παλεύω να πείσω το θείο δώρο της βροχής να με γεμίσει ξανά, να με λυπηθεί, έστω και από οίκτο να με συμπονέσει. Κοιτάζω τη ζωή που κολυμπάει αμέριμνη, που απολαμβάνει το δικαίωμα της ύπαρξης και νιώθω κάθε κύτταρο μου ν΄ αφυδατώνεται. Κανένα χάδι δε θ΄ ανθίσει ξανά σαν λουλούδι πάνω μου, κανένα ποτάμι δεν θα τρέξει από την πηγή της ύπαρξης μου, κανένα φιλί δεν θα δροσίσει τα χείλη μου, ενώ το κορμί μου θα μείνει για πάντα καταδικασμένο ποτέ να μην καρποφορήσει.
Έρημη γη μ΄ άφησες, πίσω από τα βιαστικά βήματα σου αγάπη μου. Έρημη γη, γη χωρίς νερό!
https://gynaikaeimai.com/
Μαρία Σταυρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου