-ΚΙΚΗ ΓΙΟΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ- ΓΥΝΑΙΚΑ


Πόσο εύκολο είναι νομίζεις, να ξεφύγεις απ’ την προδιαγεγραμμένη πορεία σου; Πόσο εύκολο είναι να εναντιωθείς σ’ όσα έφτιαξαν, σ’ όσα όρισαν, σ’ όσα σχεδίασαν για σένα; Πόσο εύκολο είναι ν’ αλλάξεις διαδρομή, αφήνοντας πίσω όσα σου χαρίζουν ασφάλεια και ηρεμία;

Θέλει κότσια να πας κόντρα στη μοίρα σου, θέλει τσαγανό για να γυρίσεις την πλάτη σ’ όσα πίστευες πως ήταν η ζωή σου. Θέλει δύναμη και πείσμα, να μπορέσεις να απαρνηθείς τα κεκτημένα σου και να ξεκινήσεις πάλι απ’ την αρχή.

Ίσως κοιτάς πίσω και νιώθεις πως δεν σου έδωσαν φτερά για να πετάς. Ίσως κοιτάς μέσα σου κι απογοητευμένος καταλαβαίνεις πως δεν σ’ έμαθαν να στέκεσαι στα πόδια σου. Ίσως αισθάνεσαι πως η αγάπη που σου χάρισαν ήταν τόσο ασφυχτική κι αποπνικτική, που δεν σ’ έμαθε ούτε ν’ αναπνέεις χωρίς βοήθεια. Ίσως ήταν τόσο τοξική και χειριστική, που σε γέμισε ανασφάλειες και φοβίες.

Ίσως έφταιγαν εκείνοι, μα ίσως έφταιγες κι εσύ που βολευόσουν στην απραξία. Ίσως κρυβόσουν μέσα στο φόβο του λάθους κι ακολουθούσες τυφλά τα μονοπάτια που σου χάραξαν. Ίσως εκείνος ο λογαριασμός στο τέλος, εκείνος που όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε, δεν ήθελες να έρθει στο όνομά σου.

Μα όσο κι αν για χρόνια εθελοτυφλούσες πως δεν είχες άλλη επιλογή, παρά να ακολουθήσεις το προσεχτικά από άλλους χαραγμένο μονοπάτι της ζωής σου, βαθιά μέσα σου ξέρεις την αλήθεια, βαθιά μέσα σου ξέρεις πως μπορούσες κι αλλιώς, πως μπορούσες διαφορετικά. Βαθιά μέσα σου ξέρεις πως απλά υποτάχτηκες, βολεύτηκες, δείλιασες. Βαθιά μέσα σου ξέρεις πως φοβήθηκες, γιατί “οι ανυπότακτες καρδιές, φέρουν πολύ βαριές ποινές” κι εσύ δεν άντεχες να τις εκτίσεις, ακόμη κι αν έτσι έχανες όσα κρυφά ονειρευόσουν τα βράδια πως ζούσες.

Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις απ’ την προδιαγεγραμμένη πορεία σου. Δεν είναι εύκολο να εναντιωθείς σ’ όσα έφτιαξαν, σ’ όσα όρισαν, σ’ όσα σχεδίασαν για σένα. Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις διαδρομή, αφήνοντας πίσω όσα σου χαρίζουν ασφάλεια και ηρεμία. Δεν είναι εύκολο, αλλά η ψυχή δεν μεγαλώνει σε προδιαγεγραμμένα καλούπια. Δεν είναι εύκολο, μα η ψυχή δεν μεγαλώνει σε ορισμένα από άλλους μονοπάτια. Δεν είναι εύκολο, μα στα δύσκολα φαίνεται η δύναμη και η μαγκιά της. Σ’ εκείνα τα μεγάλα, παρακινδυνευμένα άλματα βγάζει φτερά και μπορεί να πετάξει, να πετάξει ψηλά, πιο ψηλά και να κατευθυνθεί σ’ όλα εκείνα που κρυφά τα βράδια ονειρεύεσαι πως ζεις. Και πού ξέρεις, μπορεί και να τα ζήσεις…

 https://gynaikaeimai.com/

Της Κικής Γιοβανοπούλου