Νάνσυ Ἀγγελῆ Μιὰ ἐπίσκεψη ἀπὸ τὸ παρελθόν

 

Νάνσυ Ἀγγελῆ Μιὰ ἐπίσκεψη ἀπὸ τὸ παρελθόν από planodion

Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ

Ο ΠΑΡΕΛΘΟΝ μοῦ χτύ­πη­σε τὴν πόρ­τα τὶς προ­άλ­λες. Ἦρ­θε ἀ­πρό­ο­πτα, ὅ­πως συ­νη­θί­ζει, κι ἐ­γὼ ἀ­ναγ­κά­στη­κα νὰ τοῦ πῶ πὼς ἑ­τοι­μα­ζό­μουν νὰ βγῶ. Μὲ κοί­τα­ξε γιὰ λί­γο σκε­πτι­κό, κι ὕ­στε­ρα μοῦ πρό­τει­νε νὰ βγοῦ­με πα­ρέ­α. Ἐ­γὼ δέ­χτη­κα, κυ­ρί­ως ἀ­πὸ φι­λο­πο­νιά, για­τί ξέ­ρω πό­σο μό­νο του νι­ώ­θει τὸ πα­ρελ­θόν. Οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι φί­λοι του ἔ­χουν πε­θά­νει καὶ πο­λὺ λί­γοι ἀ­π’ ὅ­σους ζοῦν ἀ­κό­μα, τὸ θυ­μοῦν­ται κα­μιὰ φο­ρά. Ἀλ­λά, κι αὐ­τοὶ μὲ τὴ σει­ρὰ τους εἶ­ναι τό­σο ἡ­λι­κι­ω­μέ­νοι ὥ­στε κα­νεὶς δὲν δί­νει πιὰ ση­μα­σί­α σ’ αὐ­τὰ ποὺ λέ­νε. Ὅ­ταν πε­θά­νουν κι αὐ­τοὶ οἱ λι­γο­στοὶ ποὺ τοῦ ἔ­χουν ἀ­πο­μεί­νει, τὸ πα­ρελ­θὸν θὰ πε­θά­νει μα­ζί τους. Βέ­βαι­α, νέ­α πα­ρελ­θόν­τα γεν­νι­οῦν­ται, ἀλ­λὰ εἶ­ναι ὅ­λα κα­τα­δι­κα­σμέ­να στὴν ἴ­δια μοί­ρα. Ὅ­πως καὶ νὰ τὸ δεῖ κα­νείς, ἕ­να πα­ρελ­θὸν ὑ­πο­φέ­ρει πάν­τα ἀ­πὸ μο­να­ξιά. Ὅ­σο πιὸ μα­κρι­νὸ εἶ­ναι μά­λι­στα, τό­σο τὸ χει­ρό­τε­ρο. Αὐ­τὸ τὸ πα­ρελ­θὸν γιὰ τὸ ὁ­ποῖ­ο σᾶς μι­λῶ, μοῦ τὸ σύ­στη­σε ἡ για­γιά μου. Ἡ μα­μὰ ἐ­πί­σης τὸ γνώ­ρι­σε, ἀλ­λὰ ὄ­χι τό­σο κα­λά. Ἀ­πὸ τό­τε ποὺ ἡ για­γιὰ πέ­θα­νε, πᾶ­νε λί­γα χρό­νια τώ­ρα, τὸ πα­ρελ­θὸν ἔρ­χε­ται καὶ μὲ ἐ­πι­σκέ­πτε­ται κα­μιὰ φο­ρὰ για­τὶ ξέ­ρει πό­σο ἀ­γα­ποῦ­σα τὶς ἱ­στο­ρί­ες ποὺ μοῦ δι­η­γι­ό­ταν ἡ ἀ­γα­πη­μέ­νη μου για­γιά. Ἔ­τσι, παίρ­νει τὸ θάρ­ρος καὶ μοῦ χτυ­πᾶ τὴν πόρ­τα κα­μιὰ φο­ρὰ ὅ­ταν νι­ώ­θει ἀ­πελ­πι­στι­κὰ μό­νο ἢ πο­λὺ θλιμ­μέ­νο. Τὸ πα­ρελ­θὸν ἔ­χει ἀ­νάγ­κη τὴν φι­λο­ξε­νί­α τῶν νέ­ων, γι’ αὐ­τὸ ἔρ­χε­ται σ’ ἐ­μέ­να καὶ δὲν πά­ει στῆς μα­μᾶς. Ἡ μα­μὰ δὲν θέ­λει νὰ θυ­μᾶ­ται. Τὸ γνω­ρί­ζει λέ­ει τὸ πα­ρελ­θόν, ἀλ­λὰ οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς γε­νιᾶς της πα­λεύ­α­νε πάν­τα γιὰ ἕ­να κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον. Τό­σο πο­λὺ πα­λέ­ψα­νε γιὰ τὸ σκο­πὸ αὐ­τὸ ποὺ ὅ­ταν τε­λι­κὰ ἦρ­θε, ξε­χά­σα­νε ὅ­λα τ’ ἄλ­λα. Ὅ­ταν κά­νου­με αὐ­τὲς τὶς κου­βέν­τες θυ­μώ­νει λί­γο, ἐ­πι­σφρα­γί­ζει τὴν θέ­ση της μὲ μιὰ μομ­φή, λέ­γον­τας πάν­τα τὴ φρά­ση «γιὰ σᾶς τὰ κά­να­με ὅ­λα, γιὰ νὰ ζή­σε­τε ἐ­σεῖς κα­λύ­τε­ρα». Τὴν κα­τα­λα­βαί­νω τὴ μα­μά, εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ δὲν μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­λά­βει ὅ­τι χω­ρὶς πα­ρελ­θὸν δὲν ὑ­πάρ­χουν ρί­ζες, δὲν ὑ­πάρ­χει μέλ­λον.  Γι’ αὐ­τὸ δέ­χο­μαι πάν­τα τὶς ἐ­πι­σκέ­ψεις τοῦ κα­η­μέ­νου τοῦ πα­ρελ­θόν­τος τῆς γε­νιᾶς τῆς για­γιᾶς, κι ἄς γί­νε­ται πλη­κτι­κὸ καὶ φορ­τι­κὸ κα­μιὰ φο­ρά. Ὅ­πως ὅ­λοι ὅ­σοι νι­ώ­θουν πα­ρα­με­λη­μέ­νοι ἢ πα­ραγ­κω­νι­σμέ­νοι, ἀ­ρέ­σκε­ται νὰ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει τὰ μα­κρι­νὰ κα­τορ­θώ­μα­τά του. Συ­νη­θί­ζει νὰ λέ­ει ὅ­τι ἄλ­λα­ξε τὸν ροῦ τῆς ἱ­στο­ρί­ας, ἀλ­λὰ πα­ρα­δέ­χε­ται μὲ πί­κρα ὅ­τι ὅ­σο κι ἂν προ­σπα­θή­σει, ὅ,­τι καὶ νὰ κά­νει, τὸ πα­ρὸν θὰ κλέ­βει πάν­τα τὶς ἐν­τυ­πώ­σεις. Πῶς γί­νε­ται, μὲ ρω­τᾶ καὶ μιὰ ἀ­δύ­να­μη σπί­θα θυ­μοῦ ἀ­στρά­φτει στὰ θο­λά του μά­τια, νὰ εἶ­ναι παν­τα­χοῦ πα­ρόν, ὅ­που κι ἂν γυ­ρί­σει κα­νεὶς νὰ κοι­τά­ξει, κι ὅ­μως κα­νεὶς νὰ μὴν τὸ βλέ­πει; Στοὺς ἀν­θρώ­πους ἀ­ρέ­σει νὰ κά­νουν πάν­τα τὰ ἴ­δια λά­θη, τοῦ ἀ­παν­τῶ. Κι ὄ­χι μό­νο αὐ­τό, ἀλ­λὰ ξε­χνοῦν κι εὔ­κο­λα. Χει­ρό­τε­ρα κι ἀ­πὸ χρυ­σό­ψα­ρα, μοῦ λέ­ει ἐ­κεῖ­νο. Κι αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ χει­ρό­τε­ρο, συμ­πλη­ρώ­νει κου­νών­τας δι­δα­κτι­κὰ μπρο­στὰ στὴ μύ­τη μου τὸ ζα­ρω­μέ­νο του δά­χτυ­λο: ἡ λή­θη. Ἡ ἀ­πώ­λεια τῆς συλ­λο­γι­κῆς μνή­μης.

Κα­τη­φο­ρί­σα­με ἀρ­γὰ μέ­χρι τὴν κεν­τρι­κὴ πλα­τεί­α. Ἐ­κεῖ ποὺ κά­πο­τε ἦ­ταν χω­μά­τι­νη ἀ­λά­να σή­με­ρα ὑ­πάρ­χει μό­νο ἡ σκό­νη τῶν αὐ­το­κι­νή­των. Τὸ πα­ρελ­θὸν θυ­μᾶ­ται τὴν πέ­τρι­νη βρύ­ση, τὶς στά­μνες, τοὺς γυ­μνοὺς ἀ­στρα­γά­λους... Ἀρ­γό­τε­ρα ἦρ­θαν τα­ραγ­μέ­νοι και­ροί. Ἡ πλα­τεί­α με­τα­τρά­πη­κε σὲ πε­δί­ο μά­χης. Τὸ πα­ρελ­θὸν θυ­μᾶ­ται. Σή­με­ρα στὴ μέ­ση τῆς πλα­τεί­ας δε­σπό­ζει τὸ μπρού­τζι­νο ἄ­γαλ­μα κά­ποι­ου ἀ­γω­νι­στῆ. Μὴ μὲ ρω­τή­σε­τε ποι­ός ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι, δὲν ξέ­ρω νὰ σᾶς πῶ, ἡ ἐ­πι­γρα­φὴ εἶ­ναι ἄλ­λω­στε μι­σο­σβη­σμέ­νη καὶ τὸ πα­ρελ­θὸν δι­ψά­ει. Αὐ­τὸ ποὺ ξέ­ρω, καὶ σ’ αὐ­τὴν τὴν πε­ρί­πτω­ση ἡ ἐ­πι­γρα­φὴ δὲν ἀ­φή­νει πε­ρι­θώ­ρια γιὰ πα­ρα­νο­ή­σεις, εἶ­ναι ὅ­τι ἀ­κρι­βῶς ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­π’ τὸ ἄ­γαλ­μα ἔ­χει ἀ­νοί­ξει ἕ­να ἐκ­πλη­κτι­κὸ «cafe» ποὺ σερ­βί­ρει οἰ­κο­λο­γι­κὰ ρο­φή­μα­τα ἀ­π’ ὅ­λο τὸν κό­σμο καὶ εὐ­φάν­τα­στα κρύ­α σνάκς.

Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἡ νο­η­τὴ εὐ­θεί­α ποὺ ἑ­νώ­νει ἕ­να σῶ­μα μ’ ἕ­να ἄλ­λο (Σμί­λη, 2018).

Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ (Εὔ­βοι­α, 1982). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α καὶ ἀ­πὸ τὸ 2008 ζεῖ στὴν Ἱ­σπα­νί­α ὅ­που ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν λο­γο­τε­χνι­κὴ με­τά­φρα­ση καὶ τὴν δι­δα­σκα­λί­α ξέ­νων γλωσ­σῶν. Εἶ­ναι τα­κτι­κὴ συ­νερ­γά­της τοῦ ἰ­στό­το­που γιὰ τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα «Πλα­νό­διον- Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι». Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις της συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σὲ δι­ά­φο­ρα πε­ρι­ο­δι­κὰ τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου κα­θὼς καὶ στὰ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα «Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι» (2014- 2016), ἐκδ. Γα­βρι­η­λί­δης. Ἔ­χει ἐκ­δό­σει δυ­ὸ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Σμί­λη κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Ἡ νο­η­τὴ εὐ­θεί­α ποὺ ἑ­νώ­νει ἕ­να σῶ­μα μ’ ἕ­να ἄλ­λο. Ἔ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει τὸ μπλὸγκ με­τα­φρα­στι­κῶν δειγ­μά­των ἱ­σπα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας στὰ ἑλ­λη­νι­κά:

http://nancyangeli.blogspot.com.es/

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/