Όταν τελικά σταμάτησα να νοιάζομαι για το τι σκέφτονταν οι άλλοι για μένα, συνέβησαν εκπληκτικά πράγματα!
Όταν σταμάτησα να με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα, σταμάτησα να ζητώ συγγνώμη που ήμουν εγώ. Αντί να κρύψω τα ελαττώματά μου, άρχισα να τα αγκαλιάζω. Αντί να κρίνω τον εαυτό μου, άρχισα να αγαπώ και να αποδέχομαι τον εαυτό μου - όλες τις πτυχές, τις καλές και τις όχι και τόσο καλές. Άρχισα να ζω σύμφωνα με τα δικά μου πρότυπα και να βιώνω τη ζωή με τους δικούς μου όρους.
Όταν σταμάτησα να ανησυχώ άσκοπα για το τι σκέφτονταν οι άνθρωποι, απελευθερώθηκα από τις αλυσίδες του φόβου και του άγχους και δεν ήμουν πια σκλάβος των απόψεων και της επιδοκιμασίας των άλλων. Δεν ένιωθα πλέον την ανάγκη να περπατήσω πάνω σε τσόφλια αυγών και να κρύψω τη φυσική μου ανθρωπιά. Σταμάτησα να νιώθω ότι δεν ήμουν αρκετά καλός και να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους. Δεν επέτρεπα πλέον σε κανέναν άλλον να μου υπαγορεύει τι πρέπει να πω, να κάνω, να σκεφτώ ή να νιώσω.
Άρχισα να επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει λάθη γιατί όλοι τα κάνουμε, είτε κάποιοι από εμάς το παραδέχονται είτε όχι. Ακόμα καλύτερα, άρχισα να μαθαίνω από αυτά τα λάθη και να τα βλέπω ως μαθήματα ζωής, παρά ως ελαττώματα ή κακοτοπιές. Τελικά αποδέχτηκα ότι δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ τέλειος. Ποιος είναι?
Οι σιλουέτες των χεριών σπάνε την αλυσίδα - έννοια ελευθερίας.
Έμαθα ότι η αγάπη και η αντιπάθεια είναι υποκειμενική, ποτέ προσωπική. Αποδέχτηκα ότι δεν θα με συμπαθούσαν όλοι και όχι μόνο ήμουν εντάξει αλλά το αγκάλιασα! Γιατί αν δεν έχεις ανθρώπους που δεν σε συμπαθούν, δεν κάνεις κάτι σωστά - σε έναν ή τον άλλο τομέα, δεν είσαι ο αληθινός, αυθεντικός εαυτός σου.
Επέτρεψα στον εαυτό μου να ακολουθήσει την καρδιά μου, να τραγουδήσει, να χορέψει, να μιλήσει το κομμάτι μου και ναι! Έστω και λίγο περίεργο. Σε όλο αυτό, ανέκτησα τον έλεγχο της ζωής μου και βρήκα την ελευθερία που δεν είχα γνωρίσει ποτέ.
Την ημέρα που σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για το τι πιστεύουν οι άνθρωποι ήταν η μέρα που πήρα πίσω τη ζωή μου και αργά αλλά σταθερά, οι νταήδες μου άρχισαν να εξαφανίζονται. Άρχισα να νιώθω όμορφη, έξυπνη και, το καλύτερο από όλα, ίσος.
Τα θετικά πράγματα άρχισαν να έρχονται στο δρόμο μου μαγικά και φαινομενικά χωρίς προσπάθεια. Άρχισα να προσελκύω τους σωστούς ανθρώπους στη ζωή μου - γνήσιους ανθρώπους που αγαπούσαν, νοιάζονταν, ενίσχυαν και εμπνέουν. Οι υπάρχουσες σχέσεις βελτιώθηκαν δραστικά. Μια πληθώρα ευκαιριών και ευλογιών εισέρρευσαν στη ζωή μου. Άρχισα να βλέπω νίκες και επιτυχίες που ήταν πολύ ικανοποιητικές και ικανοποιητικές, κάτι που με ενθάρρυνε να διευρύνω τη φαντασία μου, να πάρω περισσότερα ρίσκα και να δοκιμάσω νέα πράγματα.
Σήμερα, κοιτάζω πίσω και αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί σκέφτηκα ότι με σκέφτονταν οι νταήδες μου και οι άλλοι - άνθρωποι που σήμαιναν απολύτως τζακ για μένα και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για μένα;
Δεν ήταν η οικογένεια ή οι φίλοι μου.
Δεν μου πλήρωσαν τους λογαριασμούς.
Δεν υπέγραφαν το μισθό μου κάθε εβδομάδα.
Δεν κράτησαν τη ζωή μου στα χέρια τους.
Και σίγουρα δεν ήταν άνθρωποι που τους ένοιαζε τίποτα.
Έχασα πολύ χρόνο και ενέργεια, που δεν μπορώ ποτέ να ανακτήσω, ανησυχώντας άσκοπα για το τι σκέφτονταν οι άνθρωποι για μένα . Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ούτε οι απόψεις τους δεν άξιζαν ποτέ καν την προσοχή μου.
Οι μόνες απόψεις που έχουν σημασία είναι αυτές του Θεού μου, της οικογένειάς μου, του συζύγου μου και των πιο στενών και έμπιστων φίλων μου. Και τα μόνα πράγματα που έχουν σημασία είναι η πίστη μου στον Θεό, τα όνειρά μου, η ηθική μου, η φροντίδα των ανθρώπων που αγαπώ, η ικανότητά μου να είμαι ο καλύτερος που μπορώ και η επιθυμία μου να επεκτείνω την καλοσύνη και να προσεγγίσω και να βοηθήσω αυτούς που με χρειάζεται. Οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε εκτός αυτού είναι άσχετο.
https://cheriewhite.blog/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου