Αυτοί που δίνονται απόλυτα κι ολοκληρωτικά, φεύγουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο
Κάποτε κουλουριαζόταν στην αγκαλιά σου και γινόταν μικρή, μια σταλιά, ένα μικρό κουβάρι να χωρέσει μέσα στα χέρια σου. Κάποτε αποκοιμιόταν με το κεφάλι της στο στήθος σου, να νανουρίζεται απ’ το χτύπο της καρδιάς σου. Κάποτε σ’ έσφιγγε πάνω της κι ένιωθες κάθε κύτταρο του κορμιού της να σε ζεσταίνει τόσο δυνατά, που έφτανε η θέρμη στην ψυχή σου.
Κάποτε σε κοιτούσε και τα μάτια της έλαμπαν σαν μικρού παιδιού. Κάποτε το χαμόγελό σου ήταν ο μόνος στόχος κι όσα ζόρια κι αν κουβαλούσε στην πλάτη της, ξόδευε ψυχή για να το κερδίσει, για να το κερδίσεις.
Κάποτε σου είπε “είμαι εδώ”. Κάποτε σου είπε “σ’ αγαπάω”. Κάποτε σου είπε “στηρίξου πάνω μου”. Και στα απέδειξε. Όλα. Ένα προς ένα.
Μα δεν είναι επαίτης η αγάπη μάτια μου κι όλα τα κάποτε, όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που εκείνη έβαζε ψυχή κι εσύ προσπερνούσες χωρίς να καταλάβεις, κάποτε τελείωσαν. Κι έτσι το άλλοτε δεδομένο σου, έγινε κάποτε ζητούμενο. Γιατί μετά το φευγιό της, κατάλαβες. Γιατί μετά το φευγιό της είδες πως αυτά τα “κάποτε” που σου έκανε δώρο, δεν βρέθηκε καμία άλλη να τα θυσιάσει για σένα. Σε υπερεκτίμησε, την παραπλάνησες ή απλά ήξερε πώς αγαπάνε; Ίσως αυτό, το τελευταίο. Αυτό που εσύ άργησες να μάθεις. Γιατί άργησες…
Γιατί δεν έμαθε να απαιτεί. Έμαθε μόνο να δίνει και να ελπίζει πως θα εκτιμηθεί. Γιατί δεν έμαθε να επαιτεί. Έμαθε μόνο να περιμένει να υπολογιστεί σωστά. Μα έμαθε και να φεύγει, όταν παρά τα όσα δίνει, εισπράττει αδιαφορία, χλιαρά συναισθήματα και ελάχιστη ψυχή. Έμαθε να φεύγει, ακόμη κι αν αγαπάει. Έμαθε να φεύγει, ακόμη κι αν πονάει. Γιατί αυτοί που δίνονται απόλυτα κι ολοκληρωτικά, φεύγουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
https://gynaikaeimai.com/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου