Μην εγκληματείς κατά του παιδιού σου, χωρίζοντάς το από τον πατέρα του!
Πείτε μου εσείς ένα συναίσθημα που αν δεν το φροντίσεις, αν δεν το νοιαστείς, σ’ αφήνει μόνο σου να περπατάς τη δική του οδό μα εσένα θα γίνει του Μαρτυρίου και της Κολάσεως. Πείτε μου αν έναν άνθρωπο δεν το γαλουχούν σωστά και του αφαιρούν το δικαίωμα να μοιράζεται χρόνο, χώρο, εμπειρίες με τον πατέρα του, αν στο τέλος είναι σε θέση να κρίνει δίκαια και αντικειμενικά αυτόν τον πατέρα. Αυτόν τον πατέρα που δίνει τα πάντα για το παιδί του, μα το παιδί του μικρό καθώς είναι, δρομολογείται η σκέψη του και η κρίση του από παρεμβατικούς παράγοντες που έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσε να αποφύγει.
Ποιος θα πει αυτού του παιδιού, τα ξενύχτια, τα δάκρυα, τα σχέδια που έκανε αυτός ο πατέρας, μα όλα αυτά έπρεπε να τα φέρει εις πέρας ελάχιστες στιγμές των ημερών και των μηνών που κάθε αρμόδιος δικαστής θα του επέβαλλε. Η ανατροφή δεν είναι ποινή, δεν την εκτίουμε και τελειώσαμε, καθώς ο χρόνος επέρχεται της ενηλικίωσης και μετά όλα μέλι γάλα!
Πείτε μου έναν άνθρωπο που δε θα ψάξει να δει τι φταίει ή ακόμα και τι έφταιξε και δε θα προσπαθήσει να δει και να καταλάβει τι είναι εκείνο που οδηγεί το γονέα του στο να το απορρίψει. Πείτε μου ένα παιδί που δε θα αντιδράσει και δε θα κακιώσει με εκείνο το μέλος της οικογένειάς του που του αφαιρεί το δικαίωμα να περάσει χρόνο και στον ανάλογο χώρο με τον πατέρα του, τη μητέρα του, καθώς δρα το ίδιο ενάντια και επιθετικά σ’ όποιον κι αν απευθύνεται έπειτα.
Πείτε μου κάποιο παιδάκι που δε θα κουβαλάει μαζί του στην ψυχούλα του εκείνα, όχι απλά απωθημένα, αλλά εκείνα τα βασανιστικά “γιατί” όταν περιμένει το γονιό του, κοιτάζοντας μετά από πολλά λεπτά το θολωμένο τζάμι κι αντικρίζει μόνο το τοπίο, χωρίς να επισημαίνεται ο ερχομός και το αναπάντεχο καλωσόρισμά του στο δικό του ήρωα. Πείτε μου πώς θα ένιωθε ένα παιδί όταν βλέπει να του ρίχνουν το κάστρο του, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σχέση που θέλει να χτίσει ο γονιός και να το θωρακίσει για τα καλά για να μην μπορέσει και εισβάλλει ο χειρότερός μας εχθρός, ο εγωισμός.
Μικρός καθώς είναι ο καθένας μπόμπιρας ή η καθεμιά μπομπιρίνα, πού να καταλάβουν τα καημένα κα τα καμένα εδάφια της ψυχούλας τους, αφού η λάβα που κυλάει στις φλέβες του άλλου γονέα εξεγείρει το ηφαίστειο της ψυχής του και παρασύρει φερτές και μη ύλες. Καταντούμε τα παιδιά μας έρμαια δικών μας πεποιθήσεων και δικών μας αδικαιολόγητων συμπεριφορών.
Τρέξτε γρήγορα στον καθρέφτη του σπιτιού σας, αναλογιστείτε τα όλα αυτά και θα δείτε το κυριότερο και το σημαντικότερο. Την καρδιά σας πέτρα, το στομάχι σας ένα κόμπο και μετά πείτε μου πώς πρέπει όλοι μαζί να μαλακώσουμε τις ψυχούλες τους, μα πάνω απ’ όλα τις δικές μας!
https://gynaikaeimai.com/
Της Άννας Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου