Θύμα και θύτης του ίδιου σου του εαυτού και πώς να αποδράσεις;
Απέδρασα! Μύρισα προς στιγμή τον αέρα της ελευθερίας. Θύματα και θύτες των ίδιων μας των εαυτών! Αιώνια φυλακισμένοι σε ένα κλουβί, με ανοιχτή την πόρτα να κελαηδάμε!
Υπάρχουν εκείνοι που συνεχώς μοιρολογούν για τα σίδερα της φυλακής τους. Με συνεχή κατηγορίες για τους άλλους για την παραμονή τους εκεί, αποποιούμενοι την πάσα ευθύνη. Σε μια διαρκή αναμονή, περιμένοντας τον πολυπόθητο σωτήρα να έρθει να τους απελευθερώσει, να τους δείξει τον δρόμο της διαφυγής. Να τους πάρει αγκαλιά και να το σκάσουνε μαζί.
Άλλοι πάλι, στολίζουν και διακοσμούν το κελί τους με πολύχρωμα και ακριβά υφάσματα, γαρδένιες και ορχιδέες στα μπαλκόνια, καμουφλάρουν και ωραιοποιούν τη ζωή τους με έντονα χρώματα και μυρωδιές, την πιστεύουν και την πλασάρουν δια βίου ή όσο χρειαστεί. Αρχικά πείθουν με τα κατορθώματά τους για τη διαμονή τους εκεί. Με την πάροδο του χρόνου όμως, οι πλουμιστοί τοίχοι ξεθωριάζουν και φανερώνεται η γκρίζα τους υπόσταση και η άκαμπτη υποδομή. Τα χρώματα θαμπώνουν και αναβλύζει η πραγματική τους μορφή.
Είναι και αυτοί που έχουν πλήρη επίγνωση για τα κάγκελα της φυλακής τους. Αυτοί που εμμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους με στιβαρές απόψεις και “πιστεύω”, που η μοίρα και η ζωή τους έχει διδάξει με τον πόνο και τις κακουχίες, για τις δυνάμεις που κρατούν εντός τους. Κρατούμενοι και δεσμοφύλακες της ίδιας τους της ζωής.
Όλοι εκτίουμε την ποινή στη φυλακή του νου. Εξαρτάται από τη ποινή που σου έχουν ή έχεις επιβάλλει και από τη διαγωγή. Τη φύση σου, την υπόσταση, τη σύνθεση των πραγμάτων εκείνων που σε έχουν διαμορφώσει και σου έχουν επιτάξει για τον ίδιο σου το νου. Η αναμέτρηση με το θεριό είσαι εσύ και ο εαυτός σου.
Προστάτες και εν ψυχρώ εκτελεστές, οι δεσμοφύλακες της δικής μας φυλακής. Ο πόνος χαρακώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου και αυλακώνει τις ουλές. Οι πύλες της καρδιάς μαντρώνουν τις στιγμές. Τα όρια των ιστοριών, μας καθηλώνουν και μας ακινητοποιούν. Τα θεριά θα σε κατασπαράξουν όταν μυρίσουν τη μοναξιά, η δυσανεξία στην αβεβαιότητα τους προσεγγίζει, τους ελκύει η μυρωδιά του παραστράτηματος από τη μάζα. Στο βωμό της κοινωνίας, Διονύσια τελετή η κατακρεούργηση της αλήθειας. Ακατανίκητη η ανάγκη για θωράκιση, η πανοπλία απαραίτητη.
Απέδρασα…. Απέδρασα από τα θύματα και τους θύτες που συγκατοικούσαν μέσα στο κεφάλι μου. Απέδρασα έστω και αργά, αν και ο σωτήρας μου ανέκαθεν ήμουν μονάχα εγώ!
https://gynaikaeimai.com/
Από Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου