Αυτά που δεν μπορείς να πεις ούτε στον εαυτό σου…
Στο ημερολόγιο φύλαξα την δική μου περιουσία, αυτή της ψυχής, που όταν πονάει δεν μιλάει πουθενά, που όταν τα δάκρυα γίνονται καυτά, η πένα παίρνει φωτιά. Κάνει ταξίδι στις άδειες γραμμές. Πότε μαύρο, πότε κόκκινο, το χρώμα της μελάνης. Συναισθήματα και πόνος γίνονται ένα, χορεύουν στον ίδιο ρυθμό. Αναμνήσεις σε κάθε πρόταση, κάθε λέξη λεπίδα. Αυτά που δεν μπορείς να πεις ούτε στον εαυτό σου, τα γράφεις για να αδειάσει το μέσα σου, να μην σε βαραίνει το χθες.
Αυτό το ημερολόγιο που έχεις κρυμμένο, εκεί που γράφεις κάθε σκέψη, κάθε σου παράπονο που κανείς δεν αντέχει να ακούσει. Ξεκλείδωσα τα όνειρά μου σε οριζόντιες γραμμές. Ο φίλος μου ο καλός, το ημερολόγιο που κρατώ, δεν με κρίνει, δεν μου θυμώνει, με ακούει, σε κάθε λέξη που ματώνει είναι εκεί και με ακούει. Σε αυτό το άψυχο χαρτί που έχει ζωή, ακόμα και περισσότερο από την αληθινή ζωή. Εδώ τα συναισθήματα γίνονται πιο μεγάλα.
Πόση αλήθεια σε ένα κομμάτι χαρτί! Πόσος πόνος που δεν μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος νους! Πόσες λέξεις άραγε να μπορούν να περιγράψουν έναν πόνο, πόσες διαφορετικές έννοιες με την ίδια σημασία! Πόσα δάκρυα που έχουν στεγνώσει πάνω στο κιτρινισμένο χαρτί, που από τον χρόνο έχουν μείνει εκεί, να θυμίζουν ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, το ημερολόγιο θα είναι εκεί να σου θυμίζει κάθε συναίσθημα, σε μια μέρα που χάθηκε στο χθες. Σε ένα χθες που έδωσε το δικό του στίγμα, σε ένα τετράδιο που αν δεν καεί, στέκει εκεί να σε πηγαίνει πίσω σε συναισθήματα και πόνους, σε πρόσωπα που χάθηκαν από την ζωή και κλείστηκαν μέσα σε αυτές τις γραμμές, τις λέξεις που ο χρόνος φυλάκισε. Που ακόμα κι αν έχεις ξεχάσει, φτάνει μια μικρή αναδρομή στο ημερολόγιο της ψυχής, στο ημερολόγιο που σου θυμίζει πληγές, λύπες και χαρές, που σου δείχνει πόσα βήματα έκανες μπροστά και πόσα πίσω στο παρελθόν.
Το κρατάς καλά θαμμένο, το ξεχνάς, μα όταν πονάς πάλι σε αυτό γυρνάς…
https://gynaikaeimai.com/
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου