Πολλές οι πέτρες, λίγοι οι αναμάρτητοι…
“Έφταιξε” λες. “Επέλεξε” λες. Ίσως και να ‘ναι έτσι, μα μήπως το φταίξιμο μοιράζεται στα δύο ή και στα τρία καμιά φορά; Μήπως το ανάθεμα δεν έπεφτε τόσο βαρύ στις πλάτες της, αν ο καθένας έπαιρνε στα χέρια του το κομμάτι των ευθυνών που του αναλογεί; Μήπως όλοι εμείς οι “άσπιλοι” κι “αμόλυντοι” δεν θα έπρεπε να την λιθοβολήσουμε ελαφρά τη καρδία, πριν ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη μας;
Έφταιξε, ναι. Επέλεξε, ναι. Μα ξέρεις… ίσως κι αυτή παραπλανήθηκε, ίσως κι αυτή προδόθηκε, ίσως κι αυτή πόνεσε. Αναρωτήθηκες άραγε πώς μπορεί να αισθανόταν, πριν σηκώσεις την πέτρα; Σκέφτηκες πόσες φορές μπορεί να σιχάθηκε τις στιγμές που έχασε την ανάσα της στην αγκαλιά του; Σκέφτηκες πόσο χαμηλά ένιωθε πως έπεφτε για να δέχεται ν’ ανασαίνει για εκείνον, όσο αυτός έπαιζε με την ψυχή της; Σκέφτηκες πόσο δυνατά τον αγάπησε και πόσο λίγο αγάπησε τον εαυτό της που άντεχε το λίγο του;
Μια αξιοπρέπεια τσαλακωμένη, μια ζωή μισή και σκοτάδια, αμέτρητα σκοτάδια που την έπνιγαν όσο περίμενε εκείνον να της ανάψει ένα μικρό φως, που της αρκούσε για να φωτίσει τον κόσμο της. Ένα μικρό φως, την ώρα που εκείνος έπαιζε με δυο ψυχές, γεμίζοντας το κούφιο, ανικανοποίητο “εγώ” του.
Κι όλοι απέναντί της με πέτρες στα χέρια, έτοιμοι να λιθοβολήσουμε την ανήθικη, την φτηνή, την πρόστυχη. Έτοιμοι να “σκοτώσουμε” εκείνη που ταράσει την ηθική στην “τέλεια” κοινωνία μας. Έτοιμοι να δικάσουμε και να καταδικάσουμε εις θάνατον εκείνη που διαταράσσει την ηρεμία στον “τέλειο” κόσμο μας.
Κι ίσως κάποτε κατάφερε να ξεφύγει απ’ τη δίνη του, που την τραβούσε με δύναμη. Ίσως κάποτε κατάφερε να αγκαλιάσει τον εαυτό της και να του χαρίσει όσα πραγματικά άξιζε και που κανένα δεν είχε το όνομά του. Ίσως με τον καιρό το μπόρεσε να τον ξεριζώσει από μέσα της κι ας ήξερε απ’ την αρχή πως θα ξερίζωνε μαζί και κομμάτια απ’ την καρδιά της.
Ίσως πια μπορεί και χαμογελάει, ελπίζει και ζει. Ίσως αφού αυτοτιμωρήθηκε για τα λάθη και τις αμαρτίες της, κατάφερε πια ν’ αναπνέει ελεύθερα. Ίσως, μα ακόμη καμιά φορά βλέπεις το βλέμμα της να σκοτεινιάζει, ακόμη καμιά φορά την βλέπεις να λυγίζει σε μια σκέψη που την πονάει… πόσες πέτρες είδε να σηκώνονται, μα αναμάρτητους δεν είδε πουθενά…
https://gynaikaeimai.com/
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου