Βράχνιασα

ΒΡΑΧΝΙΑΣΑ
{πλειοδοσία για μια γοργόνα}
­­­­­­­­­­­­­­­­­­___________________
Ανάθεμά με
ξέχασα
πως μάγια υπάρχουνε
και πως γερνούνε
χωνεμένα
βαθιά
μέσα στους ξενιστές τους

ό,τι σε κέρασα
το ήπια πρώτη
λίγο πριν τον εξόδιο περίπατό μου

έφτιαξα βάλσαμα
με καταπραϋντικούς ανθρώπινους ήχους
λεμόνι
και τριπτοφάνη
κι ύστερα
μελοποίησα το όνομά μου

για κείνο μόνο το τραγούδι
μέ λεγαν
Υακίνθη

μοσχοβολούσα

σταυροκοπιόμουνα
και χόρευα
στις άκριες της κατάρας
που είχα για ουρά

της κεφαλής μου τα ενώτια*
κουνιόσαντε
και γνέφανε

‘ εδώ εδώ ‘

μ ΄ ανάθεμα ξανά

σε κάθε μου στροφή
αναδύονταν
άγνωστοι ναύτες
αφανείς
κήρυκες
διαλαλούσανε
πως σύντομα
θα δημοπρατούσα την ουρά μου
ποδάρια λέει θα γεννιόσαντε
ανοξείδωτα
σαν μια παραλλαγή από το παραμύθι
με το αλαζονικό
‘και μεις καλύτερα ‘
και το πικρό αδημοσίευτο τέλος
που μέ θελε αμακιγιάριστη
να αναπαύομαι
αφρός
γύρω απ τον βράχο μου

όλα τα αδιάβαστα ποιήματα
του περασμένου αιώνα
κι όσα επόμενα
καταραμένα
είναι γραφτό
να γίνετε πολτός χαρτιού

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΣΘΕ

σας γαργαλώ

σας προκαλώ

πώς γίνεται να απαγγέλω
και τρίχα σας
να μην σηκώνεται

το μόνο που ακούγεται
είναι το πνιχτό χάχανο του βράχου

όπως τότε
που ειχαμε φωλέψει
την τελευταία μας νύχτα
τη νύχτα της αγρυπνίας
ρίχνοντας σταυρούς για άγκυρες
στο δρομολόγιο
Κερασούντα Οδησσός

και τότε γέλαγες

κρεμούσα απ τις σκαλιέρες
ναύλους ακυρωμένους
κι έντυνα τα ποδάρια μου
τερλίκια στίχους

στίχους

στίχους

και δυό
και τρείς

και δεκατρείς
θανάτους
αναφιλητούς

και οι χορδές μου
τεντωμένες
σκάβανε το λαρύγγι μου
ώσπου τα έξι φωνήεντα
υποταγμένα
να συναινέσουνε
στο έβδομο

είναι οδυνηρό
να μην θροείς
έστω
στη γκόσπελ διασκευή
από το κλάμα μου

εγΩ
είμαι το έβδομο

εγΩ
το ξιπασμένο Ω

χθες
κάπνισα πάλι ξόρκια

πλειοδότησα
για την ουρά μου

ανάθεμα ξανά

τούτο το μαδριγάλι
δε θα με σώσει

βράχνιασα

---

*ενώτια (σκουλαρίκα σημαδεμένου ζώου για σφαγή)

https://milenaphotopoetry.wordpress.com/