By Gynaikaeimai 9 Σεπτεμβρίου 2021

Με τι μετριούνται οι απουσίες; Με δάκρυα, αναστεναγμούς, αναμνήσεις, σβησμένα αποτσίγαρα; Με τι μετριέται ο πόνος; Με αναπάντητα “γιατί”, ανομολόγητα “σ’ αγαπώ”, ανεκπλήρωτα όνειρα, μισοάδεια ποτήρια με αλκοόλ;

Πόσα “μου λείπεις” στέκονται στην άκρη της γλώσσας κι από φόβο, εγωισμό, δειλία, μένουν εκεί ακίνητα μέχρι το ξημέρωμα; Πόσα τηλέφωνα μετέωρα μ’ έναν αριθμό να τρεμοπαίζει στην οθόνη, μένουν εκεί στο ίδιο ακριβώς σημείο, λίγο πριν πατηθεί η κλήση; Πόσες φωτογραφίες δεν περνούν από βλέμματα ξανά και ξανά, υγρές από δάκρυα κι απόγνωση;

Άνθρωποι μόνοι, να λιώνουν μακριά από “μαζί” που θα τους λύτρωναν. Άνθρωποι μόνοι, να πονούν μακριά από αγκαλιές που θα τους ανάσταιναν. Άνθρωποι μόνοι, να φυλακίζονται σε “πρέπει” και να εκτίουν ισόβιες ποινές, σε απόσταση αναπνοής από ομολογίες που θα τους αθώωναν. Άνθρωποι που υποκύπτουν στον φόβο, τον εγωισμό, την δειλία κι επιλέγουν οικειοθελώς τον θάνατο απ’ την ανάστασή τους.

Με τι μετριούνται οι απουσίες; Με δάκρυα, αναστεναγμούς, αναμνήσεις, σβησμένα αποτσίγαρα; Με τι μετριέται ο πόνος; Με αναπάντητα “γιατί”, ανομολόγητα “σ’ αγαπώ”, ανεκπλήρωτα όνειρα, μισοάδεια ποτήρια με αλκοόλ; Με κακές αποφάσεις και λανθασμένες επιλογές μετριέται. Με υπέρμετρους εγωισμούς κι ανομολόγητους φόβους μετριέται.

Και στο τέλος τι; Μένεις να μετανιώνεις για όσα δεν τόλμησες. Μένεις ν’ αναρωτιέσαι τι θα γινόταν “αν”. Μένεις να πονάς για όσα δεν έζησες, απλά γιατί δεν προσπάθησες.

Κι αν κάνεις λάθος, τι; Κι αν πέσεις έξω, τι; Αν δεν δώσεις μια μάχη, θα είσαι εξαρχής ο χαμένος. Τα “σ’ αγαπώ” ψυχή μου, δεν είναι για να τα χρωστάς…

Της Κικής Γιοβανοπούλου

https://gynaikaeimai.com/