Το να είσαι τυχερός
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με μια αυλή που είχε μια κρεμάλα. Περπάτησε το μισό χιλιόμετρο, ναι 500 μέτρα, μήκος, κρύο σκοτεινό τούνελ για να αντιμετωπίσει την περιοχή της εκτέλεσης. Όταν ένας κρατούμενος περνούσε μέσα από αυτό το τούνελ στο τέλος, αυτό που περίμενε ήταν να κρεμαστεί ή να πυροβοληθεί. Αυτό συνέβη πραγματικά και όχι πολύ καιρό πριν
Οι άνθρωποι κρεμάστηκαν εδώ.Στρατόπεδο συγκέντρωσης, γκέτο, θάνατος τριγύρω, ζώντας με φόβο, χωρίς ελευθερία -ήταν πραγματικά σουρεαλιστικό να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερές είναι οι εποχές τώρα σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1940. Listταν η Λίστα Σίντλερ που ζωντανεύει καθώς περπατούσαμε στο φρούριο του Τερεζίν.
Διώροφο τρένο.
Πήραμε μια ημερήσια εκδρομή στο Terezin από την Πράγα. Θα μπορούσε να ήταν ευκολότερο να πραγματοποιήσω μια περιοδεία, αλλά τα παιδιά μου λατρεύουν την περιπέτεια- η κόρη μου ήταν ανένδοτη ότι θα βρούμε το δρόμο μας. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός στην Πράγα και αγοράστε εισιτήρια, στη συνέχεια αποφασίστε ποιο τρένο θα πάρετε και ποια πλατφόρμα, η πρόκληση ήταν η γλώσσα. Πολύ λίγοι άνθρωποι μιλούν αγγλικά. Ο τύπος εισιτηρίων ήταν χρήσιμος, τύπωσε πράγματα στα αγγλικά, έτσι τουλάχιστον μπήκαμε στο σωστό τρένο.
Όμορφο τρένο και εκπληκτική εξοχή, σε όλη τη διαδρομή κοντά σε μια υδάτινη οδό και λόφους στο παρασκήνιο, με πολύ ανοιχτό πράσινα φύλλα στα δέντρα να έρχονται, δίνοντας την καλύτερη θέα της άνοιξης. Κρεμμένοι τοίχοι και σπίτια με κόκκινη οροφή διάσπαρτα. Θεαματικές μικρές πόλεις που διασχίσαμε και φτάσαμε στο Bohusovice.
Δεν βγήκε ούτε μια ψυχή αλλά στη συνέχεια ο πλοίαρχος του σταθμού βγήκε και μας έδωσε μια ιδέα στα τσεχικά ποιος τρόπος να περπατήσουμε για το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Περπατώντας σε μια μικρή άγνωστη πόλη και ένα πλήρες γλωσσικό εμπόδιο, ήταν συναρπαστικό.
Πολύ ήσυχος.
Βρήκα ένα μικρό κατάστημα και μια ηλικιωμένη γυναίκα -αγόρασαν μια Mirinda και μερικά κουλούρια με σπασμένες οδηγίες για την Τσεχία για να περπατήσουν ίσια, ίσια και ίσια. Δικαίως. Ταν μια τόσο όμορφη πόλη.
Οι δύο μου προχωρούν μπροστά και μια μητέρα που διδάσκει στο παιδί της πατινάζ.
Σαράντα λεπτά με τα πόδια και μετά φτάσαμε στο στρατόπεδο Terezín. Η όλη εμπειρία ήταν απίστευτη. Για να δείτε τα πραγματικά καταφύγια, νιπτήρες, ντους, τουαλέτες στις περιοχές του γκέτο, ενώ οι κρατούμενοι βρίσκονταν σε διέλευση, αλλά στη συνέχεια εκτελέστηκαν άνθρωποι σε αυτό το στρατόπεδο ή πολλοί πέθαναν. Όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε την τύχη να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και να ζούμε ελεύθερα. Θεωρούμε την ελευθερία δεδομένη, αλλά βλέποντας ένα στρατόπεδο σαν αυτό, με κάνει να αισθάνομαι ότι πρέπει οπωσδήποτε να διδαχθούμε από την ιστορία, έτσι ώστε να μην ξαναέρθουμε σε καταστάσεις όπου οι συνηθισμένοι πολίτες έγιναν αιχμάλωτοι μόνο λόγω της φυλής, της θρησκείας ή του χρώματος τους.
Η μέρα ήταν μια συντριπτική εμπειρία για εμάς- ξένη χώρα, άγνωστη γλώσσα για την ομιλία, καθώς και οι πινακίδες, πώς φτάσαμε στον προορισμό μας- φέρνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Όλη η εμπειρία του θανάτου, του μίσους και των δολοφονιών στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν τόσο σουρεαλιστική και πιστευτή. Ταινίες, βιβλία και ιστορία ζωντάνεψαν. Τα πόδια και οι αστράγαλοι πονάνε και επιστρέφοντας προσπαθώντας να κάνουμε μασάζ στα πολύ κουρασμένα πόδια του άλλου- μας έφεραν με ασφάλεια στην Πράγα. Η εμπειρία του ευρωπαϊκού ταξιδιού με το τρένο το σούρουπο ήταν τόσο ήρεμη και υπέροχη.
Τίποτα δεν μπορεί να νικήσει μια περιπέτεια και αναμνήσεις από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπως αυτό.
https://dailyliving.blog/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου