Εμένα με θυμάσαι;
Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα από τα χέρια μου που μάτωναν, όσο πάλευα να σε κρατήσω κοντά μου; Έμοιαζες με ένα σκοινί που όσο περισσότερο προσπαθούσα να το κρατήσω, τόσο περισσότερο με μάτωνε… Δε βλέπεις τα δάκρυά μου που στεγνώσανε όταν σε αναζητούσα, αλλά ήταν ανέφικτο να σε βρω. Με βλέπεις καλά αλλά δεν μπορεί το μικρό σου μυαλό να φανταστεί, πόσο πάλεψα για να είμαι έστω και λίγο «καλά».
Με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, θαρρείς πως ξεθώριασαν οι άσχημες αναμνήσεις, η καρδιά που μάτωσε τόσες φορές, η αλμυρή γεύση της απογοήτευσης; Όχι, δεν ξεθώριασαν, έχουν κουρνιάσει στο μικρό συρταράκι του μυαλού και πάντοτε υπάρχουν. Απλώς, δε με λυγίζουν πια.
Απορία το έχω αν ποτέ σου με σκέφτηκες. Αν αισθάνθηκες μία μικρή αίσθηση μουδιάσματος ή μετάνοιας για όλη σου τη συμπεριφορά. Αν χάθηκες μέσα στις πρόσκαιρες και ανούσιες διασκεδάσεις ή αν χώρο άφησες στην ψυχή σου για έναν αναλογισμό του παρελθόντος.
Αναρωτιέμαι τι σημάδια αφήνει επάνω σου ο χρόνος που περνά. Αν σε έχει «ξυπνήσει» ο Πανδαμάτωρ ή έχεις χαθεί μέσα στην προσπάθεια να τον ξεγελάσεις και να ζήσεις όσο περισσότερες πρόσκαιρες και βιαστικές χαρές μπορείς. Αν προσπαθείς να του κλείσεις την πόρτα και ζεις πλέον πιο έντονα και πιο ξεσαλωμένα. Αν χώρεσα ποτέ σε αυτό το τόσο σπουδαίο πρόγραμμά σου!
Προσπαθώ να καταλάβω το μυαλό σου, γιατί να συμπεριφέρεται τόσο φθηνά και ανούσια. Τα φύλλα της καρδιάς μου σου ξεδίπλωσα, συγχώρησέ μου την αμαρτία μου αυτή.
Εμένα με θυμάσαι; Μπορεί να με λύγισες, αλλά όχι, ποτέ σου δε με νίκησες!
https://gynaikaeimai.com/
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου