Η εγκληματικότητα των ημερών και ο πολύμηνος εγκλεισμός…

Συνδέεται η εγκληματικότητα των ημερών με τον πολύμηνο εγκλεισμό μας; Κάθε μέρα ακούμε και για μία καινούργια επίθεση… Εικόνες που δεν έχουμε μάθει να ζούμε στη χώρα μας… Φταίει η πανδημία για την εγκληματικότητα των ημερών; Φταίνε οι αλλεπάλληλες καραντίνες; Η πίεση που όλοι βιώσαμε λόγω της πανδημίας; Μπορεί τα παιχνίδια βίας να οδηγήσουν σε εφηβική βίαιη συμπεριφορά; Πως μπορεί να αντιδράσουν οι έφηβοι; Ποιες είναι οι ψυχολογικές επιδράσεις;

Φταίει η πανδημία για την εγκληματικότητα των ημερών;

Και εκεί που περιμέναμε με ανυπομονησία η ζωή να γυρίσει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς σταδιακά με την υποχώρηση των μέτρων για την πανδημία, η χαρά μας και πάλι μετριάστηκε. Καθημερινά σχεδόν ακούμε να γίνεται μία επίθεση ή φόνος, για διάφορους λόγους και αιτίες, κάτι που εδώ, τουλάχιστον στη χώρα μας δεν είχαμε μάθει, ούτε και συνηθίσει. Εικόνες που τις γνωρίζαμε από ταινίες αλλά και ακούγαμε να συμβαίνουν σε χώρες του εξωτερικού… Και όμως, συμβαίνουν δίπλα μας!

Τι μπορεί να ευθύνεται;

Μην ξεχνάμε πως έχουμε περάσει αρκετό χρονικό διάστημα από την έναρξη της πανδημίας με αλλεπάλληλες καραντίνες. Μία κατάσταση που δεν περιμέναμε ποτέ να βιώσουμε αλλά και ούτε καν φανταζόμασταν. Κλεισμένοι όλοι στα σπίτια μας εκτός από εκείνους που αναγκαστικά δεν μπορούσαν να εργαστούν με τηλεργασία. Κλεισμένα και τα νεαρά άτομα, όπως και οι μαθητές για μήνες. Η επικοινωνία τους μέσα από μία οθόνη. Και μάλιστα μία οθόνη για όλα: τηλεκπαίδευση, διασκέδαση, επικοινωνία και επαφή με τους συμμαθητές και φίλους… Όλα μέσα από έναν «διαφορετικό» τρόπο επαφής με τους άλλους.

Οι περισσότεροι μάλιστα γονείς το προηγούμενο διάστημα αλλά και τώρα, παραπονιούνται ακόμα περισσότερο για τις ώρες που τα παιδιά τους περνούν πίσω από μία οθόνη παίζοντας παιχνίδια διαδικτυακά σε πραγματικό χρόνο με τους φίλους τους. Παιχνίδια γεμάτα βία και νόμιμες η μη διαπραγματεύσεις. Μόνο που στον κόσμο των παιχνιδιών «δεν τρέχει και τίποτα» αν σκοτωθώ εφόσον έχω αρκετές ζωές ακόμα ή αν με πιάσουν ως κακοποιό. Το πολύ πολύ να πέσει το σκορ μου και να βρεθώ σε πιο χαμηλή θέση.

Αναρωτιέμαι, πως μπορεί να επηρεάσουν όμως όλα αυτά παιχνίδια τα παιδιά – μικρότερα ή και μεγαλύτερα. Έφηβους και μετέφηβους, οι οποίοι επί τόσους μήνες μαθαίνουν να ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο ή στον… κόσμο τους! Και πως μπορεί να νιώσουν έξω στο πραγματικό τελικά κόσμο, βγαίνοντας από έναν πολύμηνο εγκλεισμό, όπου η ζωή τους σαν να «μπερδεύτηκε» πίσω από μία οθόνη και κάπου χάθηκε το όριο ανάμεσα στο φανταστικό και στο ρεαλιστικό. Χάθηκε το όριο ανάμεσα στο «παίζω στο παιχνίδι μου και σκοτώνω τον καλό ή τον κακό» (ανάλογα με τον διαδικτυακό μου ρόλο) και το «παίζω το ίδιο παιχνίδι μου έξω στην πραγματική ζωή». Πόσο εύκολα μπορεί πλέον ο έφηβος να διαχωρίσει τους δύο αυτούς κόσμους; Πόσο εύκολα μπορεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα;

Μπορεί τα παιχνίδια βίας να οδηγήσουν σε βίαιη συμπεριφορά των εφήβων;

Αρκετές έρευνες έχουν γίνει γύρω από το αν τα παιχνίδια βίας επιδρούν σε μία βίαιη συμπεριφορά των παικτών. Οι περισσότερες συμφωνούν, άλλες διαφωνούν. Ακόμα όμως δεν έχει μελετηθεί αν κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες αν μπορεί να υπάρξει ή όχι επίδραση. Φαντάζομαι ότι στο άμεσο μέλλον ενδεχομένως θα υπάρξουν και οι ανάλογες έρευνες.

Βέβαια το πόσο μπορεί να επηρεαστεί ένας έφηβος ή μετέφηβος, έχει να κάνει και με την δομή προσωπικότητάς του, με το μορφωτικό του επίπεδο, το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, χωρίς βέβαια να φταίνε πάντα οι γονείς.

Συνήθως τα άτομα που επιτίθενται ακόμα και χωρίς λόγο ή επειδή ένας άλλος άνθρωπος κάτι είπε ή τα κοίταξε «κάπως», προφανώς έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τα οδηγούν στο να λειτουργήσουν παρορμητικά χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες ή ακόμη και να θέτουν τον εαυτό τους υπεράνω συνεπειών. Σύμφωνα με διάφορους ερευνητές η αποκλίνουσα συμπεριφορά φαίνεται να σχετίζεται με ψυχο-κοινωνικά χαρακτηριστικά, επιρροές από συνομηλίκους, πρότυπα μίμησης, συναισθηματική αστάθεια, ευερεθιστότητα, εκτόνωση μέσα από πράξη, αντιδραστικότητα, κλπ. Ακόμα και παθητικότητα μπορεί να υπάρξει, καθώς δεν είναι όλα τα άτομα «αρχηγοί» σε μία παρέα. Υπάρχουν και εκείνοι που απλά ακολουθούν ή εκτελούν εντολές. Τώρα αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και τη χρήση αλκοόλ ή και τοξικών ουσιών, αντιλαμβανόμαστε πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγει μία κατάσταση…

Ψυχολογικές επιδράσεις της πανδημίας

Μπορεί λοιπόν ο πολύμηνος εγκλεισμός να επηρέασε την ψυχολογία μας και τους τρόπους που αντιδρούμε, καθώς ξαφνικά είναι σαν να θέλουμε να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Θέλουμε όλα όσα χάσαμε αυτό τον χρόνο να το κερδίσουμε ξανά, βγάζοντας αντιδραστικότητας αλλά και υποτίμηση της πανδημίας. Μπορεί να έφερε στα όριά του αρκετό κόσμο. Δεν φτάνει όμως αυτό για να φτάσουμε στο σημείο να απειλήσουμε τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Μπορεί να είμαστε γενικά πιο ευέξαπτοι, να καυγαδίσουμε πιο εύκολα, ακόμα και να πιαστούμε στα χέρια – είμαστε και πιο θερμόαιμοι ως λαός. Χρειάζονται όμως και άλλα στοιχεία για να προχωρήσουμε σε πιο βίαιες πράξεις…

Μαρίνα Μόσχα

Πρώτη δημοσίευση: infowoman.gr

https://marinamoscha.life/