Η μοναξιά δεν κρύβεται απαραίτητα στο σκοτάδι…
Μοναξιά είναι να χάνεσαι στον κυκεώνα των σκέψεων, χωρίς να υπάρχει ένα χέρι να σε ανασύρει από το βυθό και να σου δείξει τη στεριά. Μοναξιά είναι να μην έχεις κάποιον να μπορεί να κατανοήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου και να αναγκάζεσαι να τα κρατάς εντός σου. Μοναξιά είναι η έλλειψη ανθρώπινης συμπόνοιας και συμπαράστασης, η απουσία της ενσυναίσθησης, της εμβάθυνσης των συναισθημάτων.
Μοναξιά είναι εκείνα τα σκυθρωπά πρόσωπα που συναντάς στο δρόμο, που δεν έχουν καν κουράγιο να σηκώσουν το βλέμμα να κοιτάξουν. Μοναξιά είναι η περιθωριοποίηση, η κακοποίηση της κοινωνικότητας, της φροντίδας, του νοιαξίματος. Μοναξιά είναι να μην τολμάς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου και να μην ξέρει ο άλλος τι θέλεις και τι αισθάνεσαι…
Μη γελιέσαι, η μοναξιά δεν είναι μονάχα μαύρη και μελαγχολική, ούτε συχνάζει μονάχα στα σκυθρωπά πρόσωπα και στα σκοτεινά σοκάκια. Εύκολα θα την διακρίνεις κάτω από τις λαμπερές ακτίνες του ήλιου και τους δυνατούς προβολείς σε κάθε γωνιά. Παρούσα και σε εκείνες τις πολύβουες ζωές, γεμάτες προσποιητά χαμόγελα, με περίσσια καλοσύνη, χωρίς γέλια, χωρίς συναισθήματα, απλά με μοναδικό χρέος να φτάσουν στο τέρμα της διαδρομής, την ικανοποίηση της καθημερινότητας και των αναθετημένων ρόλων. Η μοναξιά κρύβεται παντού, σε κάθε σχισμή, σε κάθε γωνιά, παρούσα με διαφορετική μορφή. Η επιλογή είναι δική σου, αν θα της επιτρέψεις να σε απογειώσει ή να σε χαντακώσει.
Μέσα στη συνήθη απεραντοσύνη του φωτός, ποιος είπε ότι ένας μαύρος ήλιος δεν μπορεί να λάμψει; Ίσως να μην είναι εκείνος ο γνώριμος, ο φωτεινός, με το υπέρλαμπρο χρυσό χρώμα και τις ηλιαχτίδες που μας μεταφέρει την ζεστασιά. Ίσως δεν είναι ο συνηθισμένος, απλά διαφορετικός. Δεν έχει την ανάγκη να πάρει τη λάμψη από τους άλλους, γιατί την έχει ανακαλύψει μόνος του και του ανήκει. Αποδεχόμενος το φως και τα σκοτάδια του, αναγνωρίζει την φωτεινή, αλλά και την σκοτεινή πλευρά του. Μέρα και νύχτα μαζί. Ανάλογα με το ποιόν έχει απέναντί του, προσφέρει απλόχερα και το φως του.
Η μοναξιά δεν κρύβεται απαραίτητα στο σκοτάδι και στην παραίτηση των ονείρων και των προσδοκιών. Μοναξιά είναι και εκείνα τα προσωπεία που φοράς χαμογελώντας και υποστηρίζοντας ότι όλα είναι καλά, καλύπτοντας εκείνο το κενό μέσα σου, που δεν ξέρεις πώς να κλείσεις και μπάζει από παντού.
Είναι βάρβαρο να νιώθεις μόνος! Ακόμα κι αν όλα έρχονται και παρέρχονται, τα σκηνικά, οι ηθοποιοί… εσύ είσαι σταθερά εκεί. Έχεις παρέα εσένα, δεν είσαι μόνος! Το έργο σου ανήκει. Ανέβα στη σκηνή παίξε το ρόλο που έχεις επιλέξει. Βίωσε τον στο πετσί σου, απόλαυσε τον, ακόμα και χωρίς κοινό. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή, το χειροκρότημα προς τον ίδιο σου τον εαυτό!
Από Stella
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου