Βράχο με ονομάτισαν από την αρχή, βράχος όλη μου τη ζωή…
Στη θάλασσα να ψάξεις να με βρεις. Εκεί, στο απέραντο γαλάζιο. Κάτω στην ακροθαλασσιά, ανάμεσα στον αφρό των κυμάτων θα στέκομαι αγέρωχη, στιβαρή, στολισμένη με τις απότομες πτυχές και τις άγαρμπες ρωγμές μου, απομεινάρια περασμένων θαλασσοταραχών. Πληγές αθέατες και κρυμμένες χαρακιές χωρίς ουλές, χωρίς σημάδια, με μια άυλη υπόσταση που ξεπλένει κατά καιρούς δειλά το αλμυρό νερό και ο αγέρας.
Χάνομαι στην απεραντοσύνη του πελάγους, ατενίζω τον ορίζοντα της φαντασίας και της ουτοπίας και αφήνομαι στις ζεστές σαν αγκαλιά, αχτίδες του ήλιου. Οι κόκκοι της άμμου πλανιούνται σε τρελό χορό και έρχονται και κάθονται στα κατακάθια της ψυχής μου, δυσκολεύοντας την αναπνοή και επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα. Ακλόνητη στη θέση μου παρατηρώ, διαβάζω τα σημάδια του ουρανού και της γης και ταξιδεύω νοερά με τα καΐκια που πηγαινοέρχονται. Είναι φορές που αγκυροβολούν εκεί κοντά και μυρίζω την ανθρώπινη μορφή.
Άλλοι τολμούν να βουτήξουν στο βυθό και άλλοι πλατσουρίζουν στην ακροθαλασσιά. Ξαποσταίνουν στην σκιά και μες τη σιγαλιά της φύσης, αφήνονται να είναι ελεύθεροι και χαλαροί. Εγώ όμως επιζητώ εκείνες τις παιδικές φωνές που περιλούζουν τη μορφή μου και μου δίνουν οξυγόνο για πνοή. Γεμάτες χαρά, αθωότητα και διάθεση για ζωή. Σκαρφαλώνουν στη ράχη μου, απλώνοντας με πλατιά και σταθερά βήματα να ανέβουν, να βρουν την ισορροπία να στηριχθούν και να τολμήσουν τα πιο βαθιά τους μακροβούτια. Δεν φοβούνται το βυθό, βουτάνε στα βαθιά και αρμενίζουν στα ρηχά.
Τις νύχτες, το φεγγάρι μου χαρίζει απλόχερα το φως του και τα κύματα μες την άπνοια της σιγαλιάς μου χαρίζουν τα πιο κρυφά τους μυστικά. Είναι φορές που τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο και την πλάση και βιώνω την πιο μεγάλη μοναξιά. Στην κραυγή της σιωπής ξεδιπλώνονται οι πίκρες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα παίρνουν μορφή.
Βράχο με ονομάτισαν από την αρχή. Βράχος όλη μου τη ζωή. Ένας βράχος δυνατός, που η αλμύρα από τον βυθό τον κατατρώει ύπουλα και σιγανά. Τρικυμίες, πλημμύρες και άμπωτες.
Κουράστηκα να παλεύω με τα θεριά της θάλασσας και τα κύματα. Θέλω να ηρεμήσω, να γαληνέψω, να αφεθώ. Να επιτρέψω στον ήλιο να με ζεστάνει να του παραδοθώ. Ονειρεύομαι εκείνη τη στιγμή που θα στέκομαι στην άκρη του βράχου, θα με χτυπάνε τα κύματα, δε θα λυγίζω, δε θα βουλιάζω, δε θα στεναχωριέμαι. Απλά θα δροσίζομαι από τον παφλασμό των κυμάτων και θα αγναντεύω τον ορίζοντα…
Από Stella
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου