ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ;
Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα που ζυγώνει.
Μόνη τριγυρνώ στους δρόμους. Μπερδεύομαι με τον κόσμο που πάει κι έρχεται στην παραλία. Γέλια, συζητήσεις, αγκομαχητό από κείνους που αθλούνται. Το βλέμμα μου σταματά σε μια κυρία με το σκυλί της. Έχει φτάσει στην άκρη της προβλήτας, σαν να είναι αποκομμένη απ’ το πλήθος. Πλησιάζω και το σκυλί έρχεται πάνω μου για χάδια.
-Καλημέρα! της λέω. Τι όμορφος που είναι!
-Καλημέρα κορίτσι μου. Δεν σε πειράζει, μη φοβάσαι.
Με κοιτάζει για δευτερόλεπτα μ’ εκείνο το βλέμμα της απόγνωσης, που το ‘χω ξαναδεί στο παρελθόν και σε μένα. Ανατριχιάζω.
-Πότε θα κάνει ξαστεριά; ρωτάει.
-Η ξαστεριά είναι μέσα μας. Ελάτε να κάτσουμε σ’ εκείνο το παγκάκι να τα πούμε…
Κοιτάζει μία τη θάλασσα, μία εμένα, μία το σκυλί της.
-Είμαι μόνη… συνεχίζει.
-Όλοι μόνοι μας είμαστε…
Την πιάνω απ’ το μπράτσο να την βοηθήσω. Παραδίνεται. Όταν καθόμαστε, αναστενάζει. Κι η κουβέντα αρχίζει… Το φως δεν σβήνει. Η ελπίδα καίει ακόμα. Χωριζόμαστε με την υπόσχεση “Αύριο εδώ, στο παγκάκι, την ίδια ώρα!”.
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου