ΟΛΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΚΙ ΕΣΥ ΣΙΩΠΗ…
Σε βλέπω. Σε κοιτάζω. Σε παρατηρώ. Τα χείλη σου χαμογελούν, αλλά τα μάτια σου δεν τ’ ακολουθούν. Το στόμα σου μιλάει, αλλά η ψυχή σου μένει βουβή. Το σώμα σου κινείται, αλλά η καρδιά σου στέκει ασάλευτη. Πώς άραγε τα καταφέρνεις; Πώς μπορείς να διαχωρίζεις την ύπαρξή σου σε δύο κομμάτια;
Σε βλέπω. Σε κοιτάζω. Σε παρατηρώ. Δείχνεις τόσο ήρεμος, τόσο ατάραχος. Ο λόγος σου είναι σταθερός, οι κινήσεις σου γαλήνιες. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Μέχρι τη στιγμή που σε κοιτάζω κατάματα…
Μόνο τα μάτια σου προδίδουν τι γίνεται μέσα σου. Μόνο εκεί μπορεί να δει κανείς, τον ανελέητο πόλεμο που έχεις στήσει με τον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνο εκεί μπορεί να δει κανείς, την διχοτόμηση εαυτού που σου έχεις επιβάλλει. Να δείχνεις καλά και ας μην είσαι. Να πονάς και να σιωπάς. Να φοβάσαι και να μη μιλάς. Να θυμώνεις και να χαμογελάς.
Σου έμαθαν να είσαι το καλό παιδί. Το χαμογελαστό, το ήρεμο. Σου έμαθαν να είσαι ευγενικός και πειθήνιος. Σου έμαθαν να είσαι προσεχτικός και συνεργάσιμος. Σου έμαθαν να μην ξεσπάς, να μην αντιδράς, να μην λες όχι. Κι ήρθαν όλα αυτά που σου έμαθαν κι έγιναν μια Δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι σου. Ήρθαν όλα αυτά κι έγιναν μια θηλιά που όλο σφίγγει γύρω απ’ το λαιμό σου…
Σε βλέπω. Σε κοιτάζω. Σε παρατηρώ. Όση ηρεμία κι αν φαίνεται πως έχει το πρόσωπό σου, τα μάτια σου πετάνε φλόγες. Όση ηρεμία κι αν φαίνεται πως έχουν οι κινήσεις σου, στις φλέβες σου κυλάει λάβα κι όχι αίμα. Όσο κι αν χαμογελούν τα χείλη σου, η ψυχή σου ματώνει.
Σε βλέπω. Σε κοιτάζω. Σε παρατηρώ. Πόσο να πονάς απ’ όσα καταπιέζεις μέσα σου; Πόσο να υποφέρεις απ’ όσα δεν λες; Πόσο να ματώνεις, που κόβεις στα δυο τον εαυτό σου για να μην πληγώσεις, να μη στεναχωρήσεις, να μη φέρεις σε δύσκολη θέση τους άλλους;
Σε βλέπω. Σε κοιτάζω. Σε παρατηρώ. Στέκομαι στον καθρέφτη και σε αντικρίζω κατάματα. Πώς αντέχεις; Όλα μέσα σου ουρλιάζουν κι εσύ σιωπή…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
ΠΗΓΗ : https://gynaikaeimai.com/
https://georgepelagia.wordpress.com/
10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου