ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΘΑ ΣΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΚΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΟΥ
Ξέρω, ίσως σου λείπει. Ξέρω, ίσως θυμάσαι συχνά το τότε. Ξέρω, ίσως στη μνήμη σου έχεις φροντίσει να κρατήσεις μόνο τα όμορφα. Ίσως όλα τα ζόρικα, όλα τα δύσκολα, όλα όσα σε διέλυσαν, επέλεξες να τα φυλακίσεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, σε μια προσπάθεια να μη σε πονάνε πια.
Μεγάλη παγίδα το γνώριμο και όταν δεν έχεις καταφέρει να πας παρακάτω, είναι εύκολο να σε παρασύρει και πάλι. Όσα επιλεκτικά θυμάσαι, σε κάνουν να μελαγχολείς όταν έρχονται στο νου σου, σε κάνουν να λυπάσαι για όσα έχασες και για όσα δεν πρόλαβες να ζήσεις.
Μεγάλη παγίδα το παρελθόν και είναι φορές που σαν σειρήνα σε καλεί και πάλι πίσω, σε δελεάζει με αναμνήσεις και όμορφες στιγμές και προσπαθεί να σε παρασύρει στα δίχτυα του και να διαλύσει ότι δεν πρόλαβε. Κι είναι γλυκό το τραγούδι κι εσύ καμιά φορά τόσο ευάλωτος! Κι είναι φορές που καταφέρνει να σε πείσει κι εσύ γυρνάς κι ακολουθείς και πάλι τα ίδια βήματα, αυτά που κάποτε σε απομάκρυναν.
Και γυρίζεις ξανά. Γυρίζεις κι υπόσχεσαι πως θα είναι μόνο για λίγο, ίσα να πάρεις μια τζούρα απ’ τη μυρωδιά του τότε. Υπόσχεσαι πως αν δεν έχουν όλα αλλάξει, θα φύγεις κι αυτή θα είναι η τελευταία φορά, μια τελευταία φορά που επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά.
Μα είχε λόγο το παρελθόν που έγινε παρελθόν κι αν το ξεχνάς και γυρίζεις ξανά, σαν μαύρη τρύπα θα προσπαθεί να ρουφήξει κι άλλη ζωή κι άλλες ανάσες κι άλλη ενέργεια. Το παρελθόν είχε λόγο που έγινε παρελθόν και κάθε φορά που θα επιστρέφεις, θα σου κλέβει ένα ακόμη κομμάτι σου. Το παρελθόν είχε λόγο που έγινε παρελθόν ψυχή μου…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου