Πανδημία έτος 1

 Πανδημία έτος 1

Τον εαυτό μου γύρεψα κ’ ερεύνησα!

Ο βασιλιάς, που το μαντείο του είναι στους Δελφούς, ούτε λέγει ούτε κρύβει, αλλά σημαίνει.

Ηράκλειτος

Τι άλλο μένει να ειπωθεί γι’ αυτόν τον χρόνο;

Τόνοι μελανιού χύθηκαν, πληκτρολόγια αχρηστεύτηκαν, σάλιο δεν έμεινε. Ο φόβος είναι ακόμα εδώ, μαζί μας, αλλά ένα άλλο συναίσθημα κυριαρχεί πλέον: η κόπωση. Ειδικοί το αναγνωρίζουν, κυβερνώντες το λαμβάνουν υπόψη, επίδοξοι ηγετίσκοι το αξιοποιούν, ριζοσπάστες το μεγεθύνουν, συνωμοσιολόγοι επενδύουν πάνω του καταστροφικά οράματα. Δεν πάει άλλο! Πότε θα επιστρέψουμε στην όποια κανονικότητα; Μήπως όλα αυτά ήρθαν για να μείνουν; Λογικές αποφάνσεις και ερωτήσεις – σε έναν κόσμο όμως οριακά παρά-λογο, έναν κόσμο που ούτε μιλά ούτε αποκρύβει αλλά «σημαίνει». Και αυτό που «σημαίνει» είναι ζήτημα να μείνει στην επιφάνεια, να μην παλινδρομήσει, να μην θαφτεί, να μην εξοριστεί.

Μπουχτίσαμε από αναλύσεις, στατιστικές, καμπύλες, αριθμούς, ερμηνείες, απόψεις, θέσεις και αντιθέσεις, από όλες τις δυνατές όψεις, από όλες τις δυνατές πλευρές, από όλα τα δυνατά στρατόπεδα. Και μας έχουν πέσει βαριά στο στομάχι, μας έχουν στραγγίξει, μας έχουν καθηλώσει. Δεν μας αφήνουν χώρο μήτε χρόνο να αφουγκραστούμε όσα βιώνουμε. Και τι ακριβώς βιώνουμε; Ας το ψελλίσουμε λοιπόν, διστακτικά και φοβισμένα (γιατί εδώ ενίοτε πιάνουν και οι κατάρες και οι ευχές). Το τέλος μιας εποχής. Το μαρτυρούν όλα γύρω μας. Αλλά κυρίως τούτο: η κόπωση – που δεν είναι συγκυριακή, αλλά ενδημική. Η πανδημία και η διαχείρισή της ήταν απλώς οι καταλύτες. Κόπωση με την εποχή, κόπωση με την καθημερνότητα, κόπωση με τους πάντες και τα πάντα. Είναι στιγμές που ο τόπος μοιάζει να μην χωράει κανέναν· στιγμές που όλα φαντάζουν χωρίς νόημα· στιγμές που επαναλαμβάνονται επ’ αόριστον παύοντας να είναι στιγμές. Μηδενιστική διάγνωση; Ενδεχομένως. Αλλά ο μηδενισμός είναι δείκτης. Εκεί όπου άλλοι βλέπουν ζόφο ή, αντίστροφα, ελπίδα, ο μηδενιστής ακούει σήμαντρα, βλέπει σήματα, ακουμπά σημάδια. Και τα ακούει, τα βλέπει και τα ακουμπά πρωτίστως στον εαυτό του, γιατί αυτόν γυρεύει και αυτόν ερευνά. Είναι μάρτυρας του εαυτού του, και μέσω αυτού της εποχής του – όχι το αντίστροφο.

Η πανδημία και η διαχείρισή της, με αυτή την αντεστραμμένη ανάδειξη του μίκρο- στο υλοζωικό επίπεδο και της ατομικής υπευθυνότητας στο κοινωνικό επίπεδο, μας το έκαναν όσο πιο σαφές γινόταν: ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται μέσα σε έναν κόκκο άμμου. Κι αυτός ο κόκκος δείχνει την κόπωση του κόσμου, αλλά συγχρόνως δείχνει και πέρα από αυτή. Εκεί όπου οι στιγμές θα είναι στιγμές. Εκεί όπου το ανθρώπινο θα είναι πολύ ανθρώπινο. Εκεί όπου το καθ’ έκαστον, κατ’ ιδίαν, συγκεκριμένο άτομο θα κατοικεί πλήρως τις αισθήσεις του. Εκεί όπου το καθ’ έκαστον, κατ’ ιδίαν, συγκεκριμένο άτομο θα κατοικεί πλήρως τις συναρθρώσεις, τις συναρμογές και τις συνάφειές του με τα πρόσωπα και τα πράγματα. Δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε τους δείκτες, κι αυτό το ελάχιστο είναι στην πραγματικότητα το μέγιστο.

Ό,τι είπαμε δεν ισχύει.

π.

11-03-2021

πίνακας: Karl Volker Railway-Stationhttps://www.alerta.gr/archives/16120

Posted by Σωτήρης Λυκουργιώτης | 12 Μαρ, 2021

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

https://anhsyxia.wordpress.com/