ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ΕΛΚΟΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
Πόσο εύκολο είναι να σε εξιτάρει το διαφορετικό! Πόσο εύκολα τραβάει το βλέμμα σου, αυτό το παράξενο, το τόσο έξω απ’ τα νερά σου! Πόσο εύκολο ν’ ανοίξεις χώρο στην καρδιά σου γι’ αυτόν τον αλλιώτικο από σένα άνθρωπο! Γι’ αυτόν τον άνθρωπο που δεν μοιράζεστε τον ίδιο τρόπο σκέψης, που έχετε άλλα όνειρα, άλλους στόχους, άλλο τρόπο ζωής, άλλα ζητούμενα…
Τα ετερώνυμα έλκονται δεν λένε; Αυτός με τον οποίο δεν έχετε πολλά κοινά, ίσως μοιάζει σαν πίστα αυξημένης δυσκολίας στο μυαλό σου κι αυτό είναι τόσο γοητευτικό! Τι κι αν δεν έχει όσα θα ήθελες; Τι κι αν δεν μοιάζει μ’ ότι ονειρευόσουν; Τι κι αν διαφέρετε σε όλα; Έχει μάτια και μυαλό ο έρωτας;
Κι εμφανίστηκες εσύ κι εμείς δυο ετερώνυμα που μας ένωσε μια έλξη μαγική, ανεξήγητη. Κι ήταν το πάθος ασυγκράτητο κι η ένταση ασταμάτητη. Εμφανίστηκες εσύ κι έγινες στο μυαλό μου εκείνος που ήρθε να μου διδάξει καινούρια πράγματα, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έγινες εκείνος που ήρθε να μου δείξει όλες τις αποχρώσεις της ζωής, ακόμη κι εκείνες που δεν πίστευα καν ότι υπήρχαν. Έγινες εκείνος που ήρθε για να βυθιστεί μέσα μου και να βγάλει στην επιφάνεια, όλα όσα έκρυβα ακόμη κι από μένα.
Ήρθε κι ο έρωτας να με πείσει πως ίσως και να μοιάζουμε τελικά, ίσως και να ταιριάζουμε. Ήρθε να με πείσει πως ίσως ο ένας να έχει κομμάτια του άλλου στην ψυχή του και πως οι δυο μας θα μπορούσαμε να δείξουμε πως οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες.
Κι αφού τα ζήσαμε όλα στο πολύ κι αφού πετάξαμε στα σύννεφα και κάναμε ελεύθερες πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο, ήρθε το τέλος. Ένα τέλος που έφερε μαζί του πόνο και θλίψη και παράπονο. Ένα τέλος που έφερε οδύνη και δάκρυα και κόκκινα απ’ την αυπνία μάτια. Κι έσβησε η φωτιά που ζήσαμε κι άφησε πίσω της αποκαΐδια…
Έλκονται μωρό μου τα ετερώνυμα. Έλκονται, μα και όμορφα καίγονται όταν η φλόγα της αρχής, αρχίσει να ξεφουντώνει. Όμορφα καίγονται αν δεν ανήκουν στις εξαιρέσεις, γιατί καλό το πάθος κι ο πόθος κι ο έρωτας, αλλά αν στο τέλος της ημέρας δεν χαμογελάτε με τα ίδια πράγματα, πώς να ονειρεύεστε το ίδιο; Αν στο τέλος της ημέρας δεν ανασαίνετε για τον ίδιο σκοπό, πώς να βγάλει φτερά η σχέση; Αν στο τέλος της ημέρας δεν θέλετε τα ίδια πράγματα, πώς να προχωρήσετε στο ίδιο μονοπάτι;
Δεν ήμασταν η εξαίρεση, μα ο κανόνας κι η πτώση πόνεσε. Άξιζε ή όχι; Οι καρδιές μας θα δώσουν την απάντηση, μα έμεινε κάτι μέσα μου να με στοιχειώνει μετά το “τέρμα” μας. Η σκέψη πως τα ετερώνυμα έλκονται, αλλά και όμορφα καίγονται…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου