ΑΠΟΦΑΣΗ
-Πότε θα έρθεις; προσπαθώ να κρύψω την αγωνία στη φωνή μου
-Σύντομα… απαντάς προβληματισμένος.
Καταλαβαίνω. Παλεύεις με όλα τα θεριά και συ. Το νιώθω. Αλλά να ‘ξερες μόνο πόσο σε χρειάζομαι! Θέλω την προστασία σου, εγώ η δυνατή, ναι! Θέλω να ‘σαι εδώ, για να μην κακοποιούμαι πια. Τις προάλλες μ’ άρπαξε πάλι και με ταρακουνούσε “Δεν θα πας πουθενά! Τ‘ ακούς; Είσαι δικιά μου!” φώναζε.
Δεν είμαι κανενός, άχρηστο ανθρωπάκι! Κι άφησέ με να πετάξει η ψυχή μου και να λευτερωθώ! Το πρωί ένιωθα ότι δεν θέλω να ξυπνήσω. Κι ας φύγω έτσι. Απλά. Αλλά είδα σαν φωτογραφία με φλας μπρος μου, τα πρόσωπα των παιδιών μου και σηκώθηκα βιαστικά. Να ετοιμάσω το φαγητό, να είμαι κοντά τους.
Θέλω ν’ αναπνεύσω! Να ζήσω! Μ’ έχεις κάνει και νιώθω σαν ένα τίποτα! Ένα άχρηστο αντικείμενο. Μια κηλίδα ντροπής. Τελείωσε ο χρόνος σου. Ξεφορτώσου με και στο καλό να πας. Οι όποιες καλές αναμνήσεις, επισκιάστηκαν από τον πόνο της χειραγώγησής σου. Μιας στάσης που φυσικά εγώ σου επέτρεψα να έχεις…
Συγχώρησα πάνω απ’ όλα τον εαυτό μου γι’ αυτό που του έκανα. Εννοείται ότι έχω συγχωρέσει και σένα, αλλά μακριά από μένα…
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου