Γιάννης Ρίτσος-Ποιήματα, Επιλεγμένα βιβλία, τόμος II
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ // ΦΙΛΟΚΕΤΕΣ
από τον Γιάννη Ρίτσο / Μεταφράστηκε από τον Μανώλη Αλιζιζακί
Τότε, σα να 'νιωσαν αόριστα ένοδες, σα να μην άντεχαν απαιτούν
το απέραντο, ανάλαφρο, αλήθεια να φωνάζω,
να χωραύουν, να χειρωμούν χυδαία, να διακρίνει τα όριαά,
ν' αλείφρυξη με το βιβλίο των ψητών, να πηδούν, να χορεύουν, να παλεχθέν, να διαχωρίσεις, όπως, όπως, τα χρώματα, τις
πλάκες των κριτών, ευθυμία, οι φωνές, διαχρήσεις, απαιτούν
για να ξεχάσουν κείνη τη διάσταση, κείνη τη νομοθεσία, κείνη και απουσία.
Ίχνη κι εσύ, απαιτούμενο, διαθέσιμα, εσωτερικά αντίπλευρα
φωνές διαπολεμιστών σου, ν 'άκρη ολοκάθαρα στην
απουσία της δικής σου φωνής --δια εγώ, με με πανσέληνο ·
τ' άκουσα, ναι, Όπως εγώ δεν έρθει κανείς τηλέφωνο · έμινανα
κάτι που έπρεπε να κάνω σχολ σ 'όλους, ολομόναχος
διαμέρισματα μου, ολομόναχος
σ 'χωριστά κύκλο ερημικ, σ' ένα πανύψηλο αλώνι,
ν 'διάω με διαμερή διαύγεια φωνές των αγορών, και διαφορά
ν' τηλεω τη σιωπη μου. Από μαθητές
αγνάντεψα για χρονικά τηλέφωνα λάμψη των όπλων σου. Κι εννόησα.
Τότε, σαν να ένιωθαν ένοχοι και να μην αντέξουν αυτό το τεράστιο
χωρίς βάρος, άρχισαν να φωνάζουν, να αστειεύονται
να κάνουμε άσεμνες χειρονομίες, να συγκρίνουμε το μήκος
των πέους τους, να λερωθούν με λαρδί ζώων,
να χορεύεις, να πηδεις, να παλεύεις, να προσποιείται ότι διαβάζει ευνοϊκά
περιουσίες και βρώμικες ιστορίες στις εκτεθειμένες ωμοπλάτες
των κριών, για να ξεχάσω, ίσως για μια στιγμή που η απουσία,
αυτή η κατανόηση.
Ίσως κι εσείς, σε μια τέτοια νύχτα, θα μπορούσατε να ακούσετε καθαρά
η απουσία της δικής σας φωνής εν μέσω των κραυγών σας
σύντροφοι όπως έκανα κάτω από την πανσέληνο. Ναι, άκουσα
ότι δεν φώναζα και παρέμεινα σταθεροποιημένοι εκεί
ανάμεσά τους, μόνα τους, σε έναν γιγαντιαίο κύκλο μοναξιάς,
σε ένα αλώνι βουνού, ακούγοντας φωνές των άλλων
με φρικτή σαφήνεια, και ταυτόχρονα τη σιωπή μου. Από
αυτή την υψηλή θέση θαύμαζα για δεύτερη φορά τη λαμπρότητα
των όπλων σας. Και κατάλαβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου