Είμαι πλήρης, ακριβώς όπως είμαι
Ένας καλός φίλος μου με έμαθε για ένα ενδιαφέρον φαινόμενο που ονομάζεται σύνδρομο απατεώνων. Έχοντας περάσει από μόνη της, λέει ότι κάνει «να νιώθεις σαν απάτη ». Είναι ένα ψυχολογικό πρότυπο στο οποίο κάποιος αμφιβάλλει για τις δεξιότητές του, τα ταλέντα και τα επιτεύγματά του, και έχει έναν επίμονο εσωτερικό φόβο να εκτεθεί ως απάτη. Και παρά τις σαφείς εξωτερικές ενδείξεις της ικανότητάς τους, εξακολουθούν να αισθάνονται επίμονα συναισθήματα ανεπάρκειας και αποδίδουν λανθασμένα την επιτυχία τους στην τύχη. Ακόμα κι αν αυτό το θέμα ειδικότερα φαίνεται ακραίο, φέρνει μερικές ιδέες που μπορεί να σχετίζονται με όλους μας από καιρό σε καιρό.
Ένιωσα συχνά ότι υπάρχει κάποιο τέλειο «σενάριο» για συνομιλίες και ότι δεν μπορώ να πω το λάθος. Επίσης, είχα πρόβλημα να ζητήσω βοήθεια από ανθρώπους λόγω των δικών μου υψηλών προδιαγραφών. Για να ξεπεράσω αυτά τα συναισθήματα, έπρεπε να μάθω να νιώθω άνετα όταν αντιμετωπίζω μερικές από αυτές τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις που έχω για τον εαυτό μου. Και αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι, καθώς συχνά δεν συνειδητοποιούμε καν ότι τα κρατάμε.
Αυτό που με βοήθησε είναι να απογοητεύσω και να αφήσω τους άλλους να δουν τον πραγματικό εμένα. Τα καλά νέα είναι ότι το να είσαι τελειομανής σημαίνει ότι ενδιαφερόμαστε βαθιά για την ποιότητα της δουλειάς μας. Αλλά το κλειδί είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την αριστεία όταν έχει μεγαλύτερη σημασία και να συγχωρούμε τον εαυτό μας όταν συμβαίνουν αναπόφευκτα λάθη. Συχνά βαρύμαστε από λανθασμένους κανόνες όπως, «Πρέπει πάντα να γνωρίζω την απάντηση» ή «Δεν πρέπει ποτέ να ζητώ βοήθεια». Όμως όλοι έχουμε το ίδιο σωστό με το επόμενο άτομο για να κάνουμε λάθος, να κάνουμε λάθη ή να ζητήσουμε βοήθεια, και στο τέλος της ημέρας δεν υπάρχει πραγματικά τέλειο πράγμα .
Ένα άλλο σημαντικό μάθημα είναι να σταματήσετε τη σύγκριση. Κάθε φορά που συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους σε μια κοινωνική κατάσταση, καταλήγω να βρω κάποια ή το άλλο «ελάττωμα» ή «λάθος» μέσα μου που τροφοδοτεί την αίσθηση ότι δεν είμαι αρκετά καλός για να ανήκω. Πρέπει να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας, να επενδύσουμε χρόνο στα πράγματα που αγαπάμε να κάνουμε και θα συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει μια απεριόριστη ποσότητα πραγμάτων που μας κάνουν να είμαστε.
Το πιο σχετικό παράδειγμα στη ζωή μου σήμερα θα ήταν σίγουρα το σχολείο. Και συμφώνησα με το γεγονός ότι είμαστε πολύ περισσότερα από τους βαθμούς μας. Συχνά αναρωτιόμουν, «πότε είναι αρκετά καλό πάντα καλό; Ενώ η προσπάθεια για τελειότητα είναι σίγουρα ευγενική, μπορεί συνήθως να είναι μη ρεαλιστική. Αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι να μετατρέψουμε αυτά τα συναισθήματα σε αισθήματα ευγνωμοσύνης - κοιτάζοντας τι έχουμε καταφέρει στη ζωή μας και είμαστε ευγνώμονες για κάθε επιτυχία. Και είμαι αρκετά τυχερός που έχω ένα σύστημα υποστήριξης γύρω μου που το βλέπει με αυτόν τον τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου