ΜΗΝ ΑΦΕΘΕΙΣ, ΟΠΟΥ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ…
Σκοτάδι. Σκοτάδι και μια θάλασσα φουρτουνιασμένη. Τα κύματά της να χτυπούν με λύσσα στους βράχους κι η βροχή να πέφτει με ορμή και ν’ ανοίγει πληγές με κάθε σταγόνα της.
Ερημιά. Ερημιά κι εσύ μονάχος μεσοπέλαγα. Καμία σανίδα σωτηρίας, κανένα σωσίβιο, κανένα σημάδι πως θα κοπάσει ο αέρας, πως θα ημερέψει ο καιρός. Μόνος. Κουρασμένος, με την απόγνωση να καταπίνει σιγά σιγά και τις τελευταίες σου ελπίδες.
Εσύ μια μικρή κουκίδα στην απεραντοσύνη του ωκεανού. Μια μικρή κουκίδα που απεγνωσμένα προσπαθεί να γλιτώσει, να σωθεί. Μόνος σ’ έναν άνισο αγώνα. Σ’ έναν αγώνα που δεν ζήτησες. Σε μια μάχη που δεν θέλησες. Σε μια μάχη που σου επιβλήθηκε και που έπρεπε να λάβεις μέρος, με αντάλλαγμα την ίδια σου την ύπαρξη.
Πόσες φορές δεν ένιωσες έτσι; Πόσες φορές η απόγνωση δεν σ’ έκανε να νιώθεις μικρός! Μικρός κι άοπλος απέναντι σε όλους και όλα, που σου επιτίθενται με μένος. Απόγνωση! Πόσες φορές δεν πνίγηκες μέσα της; Πόσες φορές δεν σ’ αγκάλιασε τόσο σφιχτά, που σου έκοψε την ανάσα;
Μια βροχή πόνου και φόβου και παγωνιάς σε πλημμυρίζει. Φτάνει σχεδόν μέχρι τα πνευμόνια σου, προσπαθώντας να ληστέψει την ψυχή σου. Κι αυτό το σκοτάδι…
Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν φοβάσαι, όσο κι αν οι ελπίδες σου έχουν βγάλει φτερά και πετούν μακριά σου… Μην αφήσεις την απόγνωση να σε καταπιεί. Μην αφεθείς, όπου να ‘ναι ξημερώνει…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
ΠΗΓΗ : https://gynaikaeimai.com/
17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου