ΤΟ ΑΝΤΙΟ
Σαν ξεριζωμένος μου φαινόσουν. Είχες εκείνο το χαμόγελο που υποδήλωνε ότι έχεις φάει τόσο πόνο στη ζωή, όσο και χαρά. Και μέσα μου ανάδευε κάτι για να σου μιλήσω. Ίσως επειδή αναγνώρισα αυτή την αύρα. Αλλά ντράπηκα… Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Πήγες να φύγεις και ξαναγύρισες. Πώς είναι όταν βλέπεις ένα φίλο απ’ τα παλιά, αλλά δεν ξέρεις ότι είναι σίγουρα αυτός μετά από τόσα χρόνια;
Κι έτσι ξεκίνησε. Σαν ρυάκι που κυλά και γίνεται χείμαρρος. Γιατί οι μεγάλες αγάπες μάτια μου, κάπως έτσι αρχίζουν, ήρεμα και σιωπηλά. Και κάπου εκεί στη στροφή του δρόμου, σε περιμένει η χαρά κι ο πόθος. Αλλά μετά έφυγες έτσι απλά. Αφού ενώθηκαν οι ψυχές και τα σώματα, έφυγες. Σαν μια πληγή που δεν γιατρεύεται.
Πολύ προσπάθησα να σε ξεπεράσω. Στάθηκα στα πόδια μου κάποια στιγμή. Αλλά εσύ επέμενες να ‘ρχεσαι και στα όνειρά μου. Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο κι άκουσα τη φωνή σου. Γύρισες από εκεί μακριά. Μέσα απ’ την άμμο της ερήμου και την απόγνωση του πολέμου. Δεν μπορούσες να σταθείς όρθιος. Μια σκιά υπήρχε γύρω σου. Σ’ αγκάλιασα κι ένιωθα ότι θα σπάσεις. Μέρα με τη μέρα έγιαναν οι φτερούγες σου. Κι όταν χαμογέλασες μ’ εκείνο το γνώριμο ύφος, τότε κατάλαβα ότι θεραπεύτηκες.
Ήταν η ώρα να φύγω εγώ. Γιατί δεν άντεχα άλλο. Το νιώθω μέσα μου ότι κάποτε θα ξαναβρεθούμε, απλά δεν ξέρω πότε. Αντίο αγάπη…
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου