ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ (ΔΕΝ) ΕΙΠΑ ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΜΟΥ
Βιβλίο που αφιερώνεται σ’όλους τους αδιέξοδους ανθρώπους της ζωής της συγγραφέως, είναι η συλλογή διηγημάτων της Τατιάνας Κίρχοφ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ με τον τίτλο ‘Ιστορίες που (δεν) είπα στον ψυχολόγο μου’.
Η Τατιάνα Κίρχοφ έχει σπουδάσει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Kingston University του Λονδίνου. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στις νευροεπιστήμες από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Έχει κάνει επίσης ανώτερες σπουδές υποκριτικής και έχει εργαστεί ως ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας ενώ ασχολείται επαγγελματικά με την ψυχολογία.
Στο πρώτο της αυτό βιβλίο καταγράφει έντεκα πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις στις οποίες ο εκάστοτε αφηγητής εξομολογείται μια αλήθεια προσωπική που ενώ τον αφορά άμεσα είτε δεν μπορεί να την πει στον ψυχολόγο του είτε την λέει ωραιοποιημένη· μια αλήθεια που ίσως δεν τολμά να πει ούτε στον εαυτό του. Οι αλήθειες αυτές αφορούν σε δύσκολες αποφάσεις, σε διαταραχές, σε φοβίες που ταλανίζουν τους αφηγητές οι οποίοι τις κρύβουν νομίζοντας ότι έτσι δεν θα τους ταλαιπωρούν πια. Ιστορίες γι’ αυτό το ντροπιαστικό, το σοβαρό, το μοιραίο που τους καθιστά αδύναμους να διαχειριστούν τη ζωή τους και τους φέρνει αντιμέτωπους με τη δυνατότητα να τα καταφέρουν.
Με ευαισθησία η συγγραφέας έχει επιλέξει αυτές τις ιστορίες που άκουσε ως ψυχολόγος και τις παρουσιάζει χωρίς να επιδεικνύει αυτή την ιδιότητά της. Χαλιναγωγεί το συναίσθημα αλλά δεν χάνει την ευαισθησία και το χιούμορ της αναπτύσσοντας λογοτεχνικά περιπτώσεις που την άγγιξαν και στις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να αναγνωρίσει δικές του στιγμές, δικούς του προβληματισμούς, δικούς του ανθρώπους.
Ανάμεσά τους η νεαρή φοιτήτρια που αγωνίζεται να ικανοποιήσει τα μεγάλα σχέδια που είχαν γι’ αυτή οι γονείς της βάζοντας στην άκρη τα δικά της όνειρα και τις δικές της ανάγκες. Ο πικραμένος γιός που ερχόταν πάντα δεύτερος στην αγάπη των γονιών του και πάλευε να είναι σωστός, υπόδειγμα, ευγενικός γιατί πίστευε ότι έτσι θα τον αγαπήσουν κι αυτόν λίγο. Ο γιός που φτάνει να κατανοήσει τη συμπεριφορά της μητέρας του απέναντι στον άρρωστο πατέρα του όταν πια δεν θα υπάρχει τρόπος να της το αναγνωρίσει. Η καταπιεσμένη κόρη που καταφέρνει να ξεφύγει από τα δεσμά της διαταραγμένης μητέρας της. Το μάθημα για την αποδοχή του λάθους και της αποτυχίας που διδάσκει ένας καθηγητής στον μαθητή του, μέσα από μια παρτίδα τάβλι. Ο αποχωρισμός από τον γονιό και η διαχείριση του πένθους. Αλλά και ο προβληματισμός και η μοναξιά του ψυχολόγου που κάθεται απέναντι από τον εξομολογούμενο, τον μπερδεμένο, τον συμπλεγματικό, τον άρρωστο και τον οδηγεί να δει αυτό που θα τον βοηθήσει να πετάξει.
‘Εμείς είμαστε οι καθισμένοι στην πολυθρόνα απέναντι, οι άγραφοι, οι διαφανείς, οι διαπερατοί, γιατί εμείς δεν είμαστε τίποτα απ’ όλα αυτά. Ούτε η μαμά, ούτε ο μπαμπάς, ούτε το αφεντικό, ούτε η σύζυγος, ούτε η μεγάλη αδελφή. Είμαστε ο ρόλος που μας δίνει ο άλλος. Μας σχεδιάζει, μας ζωγραφίζει, μας βλέπει όπως εκείνος θέλει να μας δει. Μας χτίζει: να είναι παντρεμένη άραγε, να έχει παιδιά, λες να ζει κάπου εδώ κοντά, έρχεται με τα πόδια στη δουλειά ή με το αυτοκίνητο, και πού βρίσκει να παρκάρει, τα βράδια κοιμάται καλά ή σκέφτεται αυτά που της είπα, πώς διασκεδάζει, τι τρώει, άραγε καπνίζει, κάνει μακροβούτια στη θάλασσα, πού θα πάει διακοπές, κοιμάται μπρούμυτα ή ανάσκελα, πώς πίνει τον καφέ, πώς ευτυχεί, πώς ζει; Αυτός είναι ο ρόλος μας τελικά; Αυτή η χρησιμότητά μας; Πες μου εσύ.
Δεν έχεις νιώσει ότι θες κι εσύ να μιλήσεις; Να πάρεις θέση για τα πράγματα; Να πεις δυνατά ένα «Έχεις δίκιο»; Δεν έρχονται στιγμές που θέλεις ν’ αγκαλιάσεις τον άλλον όταν κλαίει; Που θέλεις να του πεις ότι όλα θα πάνε καλά; Που τον κοιτάς και τον ερωτεύεσαι κάθε συνεδρία και περισσότερο; Μήπως τον κοίταξα πιο έντονα; Μήπως μαζί του χαμογελάω περισσότερο; Μήπως τα δέκα λεπτά που τον κρατάω παραπάνω στις συνεδρίες με προδώσουν; Θα του άρεσα άραγε αν με γνώριζε έξω, ή είναι η πολυθρόνα που κάθομαι κάποιο είδος εξουσίας που μου δίνει κύρος; Χωρίς αυτή θα με πρόσεχε; Δεν έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να του πεις κι εσύ το πρόβλημά σου; Να σε συμβουλέψει εκείνος για μια φορά; Εκείνος που μπορεί να τοποθετεί τα πράγματα σε καλύτερη βάση από εσένα, από εμένα, από εμάς; Να του πεις τι σκέφτεσαι, τι σε βασανίζει την ημέρα, τι δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς τη νύχτα, να του πεις αν ο μικρός ανέβασε πυρετό, ότι δυσκολεύεσαι κι εσύ με το παρκάρισμα, ότι τα βράδια στριφογυρνάς συχνά και ζεσταίνεσαι, ότι δεν σου αρέσουν τα ξενυχτάδικα με τη δυνατή μουσική, ότι τρως γλυκό αργά το βράδυ, ότι κρατάς την ανάσα σου για μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω απ’ τους άλλους κάτω απ’ το νερό, ότι θα φύγεις για λίγες μέρες στο εξωτερικό, ότι κοιμάσαι μόνο ανάσκελα, ποτέ μπρούμυτα, γιατί έχεις ένα πρόβλημα στο στήθος, ότι πίνεις τον καφέ σου γλυκό, ότι ίσως ευτυχείς, ίσος και όχι, αλλά σίγουρα ζεις καλά. Κι όμως, δεν έχεις καμιά σημασία, δεν έχουμε καμιά σημασία. Αρκεί που είμαστε εκεί, άγραφα χαρτιά, διαπερατοί, να μας σχηματίζουν οι άλλοι όπως θέλουν, όπως τους συμφέρει, όπως τους εξυπηρετεί, γιατί αυτό που συμβαίνει με τις απέναντι πολυθρόνες είναι ένα παιχνίδι που πρέπει πάντα να νικάει ο απέναντι, ποτέ εσύ, εγώ, εμείς. Εμείς δεν ενδιαφέρουμε κανέναν. Αλλά ενδιαφερόμαστε για τους άλλους. Εμάς μας σκιαγραφούν οι άλλοι, οι άλλοι σκιαγραφούνται από μόνοι τους, εμάς, όσο κι αν νιώθουμε τη μοναξιά του απέναντι, αυτός είναι ο ρόλος μας : η διαπερατότητα. Για να μπορέσει ο απέναντι να δει εκείνο που θα τον βοηθήσει να πετάξει.’
Εύστοχη είναι και η επιλογή του πίνακα “Marché de Sangha, la jupe verde” του Miquel Barceló για το εξώφυλλο του βιβλίου στον οποίο απεικονίζονται γυναίκες από την αγορά της Sangha οι οποίες φορούν ρούχα σε έντονα χρώματα αλλά δεν υπάρχει αποτυπωμένο με σαφήνεια κανένα από τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Ένας συμβολισμός για όλους αυτούς που ντύνουν τον εαυτό τους με χρώματα ενώ η αλήθεια τους παραμένει κρυμμένη στο σκοτάδι.
Εκδόσεις : ΠΟΛΙΣ
https://passepartoutreading.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου