Ο εθισμός έγκρισης

21 Οκτωβρίου 2020Saania Sparkle 

Πολλοί από εμάς επιθυμούμε τα ταλέντα μας, η νοημοσύνη μας ή τα δυνατά μας σημεία να αναγνωρίζονται, να εκτιμώνται και να είναι γνωστά από άλλους. Αλλά πολύ σύντομα αρχίζουμε να βασίζουμε σε αυτές τις εγκρίσεις και προσπαθούμε να «αλλάξουμε» τη ζωή μας ώστε να ταιριάζει σε αυτές τις προσδοκίες. Δυστυχώς, από εδώ ξεκινά ένας πολύ φαύλος κύκλος.

Από τότε που ήμουν νεότερος, είχα μια τρελή εμμονή με το «να βεβαιωθώ ότι οι άνθρωποι γνώριζαν» ήμουν αυτό ή ήμουν αυτό. Η διάθεσή μου, τα συναισθήματά μου και τα συναισθήματά μου ήταν μια επικίνδυνα άμεση αντανάκλαση του τι σκέφτηκαν άλλοι για μένα. Έφτασε στο σημείο που εξαρτώμαι υπερβολικά από την «έγκριση». Αν οι άνθρωποι με επαίνεζαν, θα ένιωθα δυνατός Αν οι άνθρωποι με επέκριναν, θα ένιωθα άγχος. Και αν οι άνθρωποι με προσβάλλουν, θα αρχίσω να κοιτάζω τον εαυτό μου.

Ένα συνηθισμένο παράδειγμα που συχνά κοιτάω πίσω είναι οι στιγμές που ένιωθα την τεράστια ευχαρίστηση όταν οι δάσκαλοί μου θα με έπαιρναν, όταν οι φίλοι μου θα με έπαιρναν και πώς θα αισθανόμουν τόσο ανώτερος όταν κέρδισα την υψηλότερη βαθμολογία κάποιου στην τάξη. Αντίθετα, πώς θα γινόμουν άγρια ​​με αγωνία όταν άλλοι είχαν καλύτερη απόδοση από εμένα. Όχι μόνο επειδή δεν τα έκανα καλά, αλλά επειδή άλλοι το είδαν τώρα. Αλλά τώρα σκέφτομαι τον εαυτό μου, γιατί οι απόψεις των άλλων με είχαν μεγάλη σημασία; Στο τέλος της ημέρας, ζούμε για να ωθήσουμε τα όριά μας και να επιτύχουμε τους στόχους μας . Και κανένα από αυτά δεν πρέπει να αλλάξει με βάση τις απόψεις των ανθρώπων γύρω μας. Διάβαζα το βιβλίο Feeling Good: The New Mood Therapyαπό τον David Burns, και με έκανε να συνειδητοποιήσω πώς είχα συνήθεια να αξιολογήσω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των άλλων. Τώρα βλέπω ότι μπορώ να είμαι πολύ περισσότερο από αυτό.

Μπορεί να είναι ευχάριστο να έχουμε κάποιον να μας εγκρίνει, αλλά δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε αυτήν την έγκριση για να μπορούμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας. Ομοίως, η αποδοκιμασία μπορεί να είναι άβολη και μπορεί να κάνει τη ζωή μας να αισθάνεται ξινή και σάπια. Αλλά δεν μας κάνει λιγότερο από ένα άτομο. Όταν δίνουμε τη δύναμή μας σε άλλους, χάνουμε ποιος είμαστε πραγματικά και η μόνη πραγματικότητα που βλέπουμε τότε είναι πώς πιστεύουμε ότι μας βλέπουν οι άλλοι.

https://saania2806.wordpress.com/